Ongepland zwanger en nu...

Ik zit met een enorm dilemma. Ruim een week geleden kwam ik erachter dat ik in verwachting ben. Totaal niet gepland of verwacht. Eigenlijk hadden we ruime tijd geleden besloten dat ons gezin compleet is en we zitten juist in de fase van genieten van onze vrijheid en de tijd die we hebben samen.
Ik zal even toelichten wie 'wij' zijn. Mijn vriend en ik hebben sinds 8 jaar een relatie en vormen sinds 7 jaar een samengesteld gezin. Mijn vriend loopt tegen de 50, ik tegen de 40. Onze kinderen zijn 10 & 13 (mijn kinderen), 16 & 18 (zijn kinderen). We hebben het goed samen, een balans gevonden, onze relatie is heel erg fijn. Vooral bij mijn partner zit totaal geen kinderwens meer. Hij bespreekt zelfs wel eens of hij het allemaal weer overnieuw gedaan zou hebben, beginnen aan kinderen. Hij heeft veel zorg om zijn kinderen en is vaak teleurgesteld in de band die hij maar niet met ze lijkt te krijgen hoeveel moeite hij ook doet. De samenstelling van ons gezin wisselt regelmatig en af en toe hebben we een weekend samen. We genieten veel van dit samenzijn en ondernemen graag en veel dingen samen.
Na het ontdekken van mijn zwangerschap waren we allebei heel overtuigd en zeker, een kindje erbij willen we niet. Hoe mooi en romantisch het idee ook is. Het zou ingewikkeld zijn voor onze eigen kinderen, we zijn te oud (bang voor complicaties), te weinig plek in huis, etc.
Na alle dingen voor het afbreken van de zwangerschap geregeld te hebben gaat de bedenktijd in. Daarnaast wilden we dit doen in een weekend dat de kinderen er niet zijn. Wat dus maakt dat ik nog een best aantal dagen zwanger blijf. Ik voel me op en top zwanger, het voelt ook heel bijzonder en ergens ook goed. Toch weet ik verstandelijk dat we er allemaal niet gelukkig van gaan worden als er een kindje komt.
Over 4 dagen staat het afbreken van de zwangerschap gepland. We gaan dit samen doen, het vruchtje begraven en we hebben een mooi sieraad ter nagedachtenis. We hebben er veel over gepraat. Bij mij heeft ook echt nog wel even wat twijfel gezeten, maar ik ga voor de verstandelijke keuze. Mijn vriend ziet ook wel mooie kanten: de kans om het opnieuw en anders te doen, een kindje van ons samen. Maar ziet toch veel meer obstakels.
Toch merk ik dat hij de laatste dagen extreem lief is voor me. Dat is hij altijd wel, maar het valt nu op. Zo ook gisteren lagen we op de bank en aait hij een hele tijd mijn buik. Toen ik gisteren al in bed lag kwam hij bij me liggen om mijn buik vast te houden en maakte hij me wakker om te zeggen hoeveel hij van me houd... 
Ik vraag me af wat ik hiermee aan moet. Beseft hij door deze moeilijke situatie ineens weer nog meer hoeveel hij van me houd. Of moet ik toch nog eens bij hem doorvragen of hij misschien twijfelt over onze keuze. En zo ja, wat vind ik zelf dan?
Sowieso ben ik heel dankbaar dat dit alles ons juist nog veel hechter maakt, maar ik wil niet dat we achteraf denken hadden we het allemaal maar anders gedaan.
Hebben jullie advies?