Ongepland zwanger en nu...

TO,  er staan hier inderdaad enkele kwetsende inzendingen bij. En ik zou bijna zeggen: altijd dezelfde(n). Probeer ze niet te zien, ze voegen niks toe. Misschien mijn inzending ook niet. Maar ik heb tenminste begrip voor je twijfel. En ik zou ze niet de kost willen geven, koppels die ondanks hun vervulde kinderwens, koppels die ondanks hun vaststaande beslissing van sterilisatie, die toch nog verrast worden. Dus voel je niet dom of onverantwoordelijk.

Wat ik deze namiddag (tijdens het in de tuin werken, echt waar!) nog heb moeten denken: doe het jouw vriend niet aan om op zijn 50 nog vader worden. De echte uitdaging bij kinderen zit pas tussen 10 en 20. En dan is hij een eind in de 60. Tenzij hij dit (samen met jou) zelf wil natuurlijk.

Maar wat jullie ook beslissen, het zal altijd goed zijn. Want jullie hebben er diep over nagedacht en jullie hart (ook) laten spreken. En ik weet zeker dat - mocht je voor abortus kiezen - je dit vruchtje de dag nadien niet vergeten zal zijn.

Het ga je goed TO.

Aangezien er eerder beperkt contact is met zijn kinderen én die ook nog eens bijna volwassen zijn ...

Kan je inschatten hoe jouw kinderen zouden reageren op "nu nog" een broer of zus? Naast op jullie gaat het op hen het meeste impact geven de volgende 5 à 10 jaar.

"Op je andere opmerkingen reageer ik maar niet, die vind ik erg kwetsend.

Ik hoop dat ik zo voldoende verantwoording heb afgelegd."

Dat is nou jammer, dan begrijp je me niet en wilt dan misschien niet een ander geluid horen. Dat kan, maar dan hoef je ook niets als kwetsend te ervaren en verder riep ik je ook niet ter verantwoording. Ik neem in mijn eigen tijd de moeite op een wildvreemde met een probleem te reageren. Die moeite kun je ook gewoon waarderen.  

Je plaatst echt iets op een forum met een reden en dat lijkt me, met de informatie die je deelt, een twijfel te zijn.

Daar mag ik op inhaken, zelfs om een tegengeluid te laten horen. Dat je dat minder leuk vind begrijp ik, maar dan moet je vragen om alleen mensen te laten reageren die het met je eens zijn. Maar het is wel een discussie forum. Om het kwetsend te noemen vind ik niet terecht, als ik je had willen kwetsen had ik heel andere dingen gezegd. 

"Ik vraag me af wat ik hiermee aan moet. Beseft hij door deze moeilijke situatie ineens weer nog meer hoeveel hij van me houd. Of moet ik toch nog eens bij hem doorvragen of hij misschien twijfelt over onze keuze. En zo ja, wat vind ik zelf dan?
Sowieso ben ik heel dankbaar dat dit alles ons juist nog veel hechter maakt, maar ik wil niet dat we achteraf denken hadden we het allemaal maar anders gedaan.
Hebben jullie advies?"

Ik denk, aan jouw informatie te horen, dat jij twijfelt. Dat als hij zou zeggen: we doen het, we gaan ervoor, dat dat beter bij je zou passen. Dat houdt in dat je je beslissing meer van hem laat afhangen. Waarom is dat, ben je bang dat hij je verlaat? 

Nu zoek je redenen waarom het niet kan. Het is bij onderzoek altijd handig ook te kijken waarom wel, ook als je anders besluit. 

Ik ben het in sommige opzichten wel een beetje met Max88 eens. 
Met name de laatste opmerking. Je zoekt redenen waarom het niet kan maar het is ook handig om te kijken waarom het wel kan/zou kunnen.
Ik heb heel veel vrouwen begeleidt die zwanger waren en ook velen met een abortus in de voorgeschiedenis. Sowieso is het zo dat vrouwen dat veel beter kunnen verwerken als ze zich gesteund voelen. Dat lijkt bij jou wel goed te zitten. Maar praat aub met je echtgenoot.
Toch heb ik vaak gemerkt dat vrouwen rationeel heel goed konden bedenken waarom een abortus beter was in hun situatie maar dat het gevoel lang niet altijd mee kwam.
Je kunt dit negeren of denken dat zijn de zwangerschapshormonen. Maar helaas is het ook zo dat als die zwangerschapshormonen weg zijn sommige vrouwen toch nog emotionele problemen ervaren. Dat zeg ik niet om je te ontmoedigen maar wel dat het mega lastig is om rationele argumenten van emoties te onderscheiden. En dat dit gewoon ook niet kan. Sommige vrouwen hadden geen problemen overigens, die waren blij met hun keuze. Maar als ik nu merk hoe veel twijfels je al hebt dan zou ik als de wiedeweer ga met je man om de tafel gaan zitten en dan ook kijken waarom het wel zou kunnen en dat naast waarom het niet zou kunnen te leggen. Alleen maar heel rationeel argumenten oplepelen is niet altijd een oplossing. 
Ik merk dat ik het lastig vind goed uit te leggen. 
Nogmaals sterkte met de keus.

Leene, dank je, dat is zo'n beetje wat ik wilde zeggen; die ervaring heb ik ook.

Ik weet dat het een superverwarrende tijd is. De hele dag word je heen en weer geslingerd tussen wel niet. Je weet niet eens meer of het je gevoel is dst spreekt of de hormonen. Toen ik zelf de test deed dacht ik meteen: o my god. Dat eerste gevoel was totaal anders dan bij de andere kinderen. De impact op vooral jullie wat jongere kinderen kan best groot zijn omdat de vrijheid die je nu hebt er dan echt niet meer is. Anyway ik heb ooit gekozen voor abortus en zo erg is het nou ook weer niet. Zeker als je erachter staat. Voor mij /ons was het een opluchting.  Het was echt goed. Ik heb alleen wat last gehad op de uitgerekende datum. Ik heb daar gewoon heel bewust stil bij gestaan. Het was ook geen geheim.  Tussen ons verder geen taboe en met enkele goede vrienden besproken. Ik wil het niet bagatelliseren. Maar een ramp is het ook niet. Een kind op de wereld zetten (moet ook nog maar gezond zijn etc) is veel impactvoller. Sterkte in elk geval. Wacht zeker niet te lang. 

(en dan die volkomen misplaatste reclame onder dit bericht, kan je dat ergens melden?)

Wat een schrik, ik zou, zoals iemand hier al eens noemde, eens met het FIOM bellen. Daar zitten mensen die je hier heel goed bij kunnen helpen. 

Succes met het gesprek met je partner. 

Kerstin75 schreef op 15-02-2022 om 14:24:

Mijn vraag in dit soort situaties is dan altijd: als jullie zo zeker waren dat er geen kinderen meer gewenst zijn, waarom heeft één van jullie dan niet iets definitiefs gedaan om dat te voorkómen?

Zeg hou eens op! Ik snapte nooit wat victim blaming is, totdat ik dit las. Alsof het haar eigen schuld is dat ze zwanger is.

Lieve To, het is niet jouw schuld Soms, in een klein percentage van de gevallen, faalt anticonceptie. Ook als je alles goed hebt gedaan. Dan heb je pech. En je moet iets, zwanger blijven en een kind krijgen, of een einde aan de zwangerschap maken. Beide keuzes mogen- als jij ze kiest. Ze zijn geen van beide gemakkelijk of leuk, maar de ene is beter voor op/jullie dan de andere. Of misschien ook wel, en dan weet je snel wat jij wil kiezen. Wat je ook kiest, voor jezelf, je partner, je gezin. Maak je eigen keuze, kijk of je partner je erin steunt, leun op elkaar. En dan is het goed. Met alle voor- en nadelen. En met de nadelen leer je leven. Sterkte.

hoe gaat het intussen met jou, TO?
Is het gesprek met de vader er gekomen en heeft het je (meer) duidelijkheid gebracht?

Goed om van je te horen TO.  Soms kiest het leven zelf, dat blijkt maar weer. Wat een opluchting voor jullie. En inderdaad een miskraam/ vruchtje wat wordt afgestoten kan enorm pijnlijk zijn. Sterkte

Dit is dan dé oplossing waar 'iedereen van denkt dat ze de beste zou zijn' in jullie situatie: niet gepland, ook niet gewenst, jouw leeftijd, jullie complete gezin, ..., ...

Zonder schuldgevoel kan deze onafgemaakte zwangerschap afgesloten worden.

Heb nog een mooi leven, TO, samen met je liefhebbende vriend en jullie kinderen!

Sterkte TO.