Ongepland zwanger en nu...
Ik zit met een enorm dilemma. Ruim een week geleden kwam ik erachter dat ik in verwachting ben. Totaal niet gepland of verwacht. Eigenlijk hadden we ruime tijd geleden besloten dat ons gezin compleet is en we zitten juist in de fase van genieten van onze vrijheid en de tijd die we hebben samen.
Ik zal even toelichten wie 'wij' zijn. Mijn vriend en ik hebben sinds 8 jaar een relatie en vormen sinds 7 jaar een samengesteld gezin. Mijn vriend loopt tegen de 50, ik tegen de 40. Onze kinderen zijn 10 & 13 (mijn kinderen), 16 & 18 (zijn kinderen). We hebben het goed samen, een balans gevonden, onze relatie is heel erg fijn. Vooral bij mijn partner zit totaal geen kinderwens meer. Hij bespreekt zelfs wel eens of hij het allemaal weer overnieuw gedaan zou hebben, beginnen aan kinderen. Hij heeft veel zorg om zijn kinderen en is vaak teleurgesteld in de band die hij maar niet met ze lijkt te krijgen hoeveel moeite hij ook doet. De samenstelling van ons gezin wisselt regelmatig en af en toe hebben we een weekend samen. We genieten veel van dit samenzijn en ondernemen graag en veel dingen samen.
Na het ontdekken van mijn zwangerschap waren we allebei heel overtuigd en zeker, een kindje erbij willen we niet. Hoe mooi en romantisch het idee ook is. Het zou ingewikkeld zijn voor onze eigen kinderen, we zijn te oud (bang voor complicaties), te weinig plek in huis, etc.
Na alle dingen voor het afbreken van de zwangerschap geregeld te hebben gaat de bedenktijd in. Daarnaast wilden we dit doen in een weekend dat de kinderen er niet zijn. Wat dus maakt dat ik nog een best aantal dagen zwanger blijf. Ik voel me op en top zwanger, het voelt ook heel bijzonder en ergens ook goed. Toch weet ik verstandelijk dat we er allemaal niet gelukkig van gaan worden als er een kindje komt.
Over 4 dagen staat het afbreken van de zwangerschap gepland. We gaan dit samen doen, het vruchtje begraven en we hebben een mooi sieraad ter nagedachtenis. We hebben er veel over gepraat. Bij mij heeft ook echt nog wel even wat twijfel gezeten, maar ik ga voor de verstandelijke keuze. Mijn vriend ziet ook wel mooie kanten: de kans om het opnieuw en anders te doen, een kindje van ons samen. Maar ziet toch veel meer obstakels.
Toch merk ik dat hij de laatste dagen extreem lief is voor me. Dat is hij altijd wel, maar het valt nu op. Zo ook gisteren lagen we op de bank en aait hij een hele tijd mijn buik. Toen ik gisteren al in bed lag kwam hij bij me liggen om mijn buik vast te houden en maakte hij me wakker om te zeggen hoeveel hij van me houd...
Ik vraag me af wat ik hiermee aan moet. Beseft hij door deze moeilijke situatie ineens weer nog meer hoeveel hij van me houd. Of moet ik toch nog eens bij hem doorvragen of hij misschien twijfelt over onze keuze. En zo ja, wat vind ik zelf dan?
Sowieso ben ik heel dankbaar dat dit alles ons juist nog veel hechter maakt, maar ik wil niet dat we achteraf denken hadden we het allemaal maar anders gedaan.
Hebben jullie advies?
wolkewitje schreef op 15-02-2022 om 14:50:
[..]
Wat heeft TO in deze situatie aan deze vraag?
Tsja precies...
Huisjeboompjebaby1 schreef op 15-02-2022 om 14:59:
[..]
Tsja precies...
Ja dan had je nu ook niet in deze situatie gezeten.
BlueFawn schreef op 15-02-2022 om 15:11:
[..]
Ja dan had je nu ook niet in deze situatie gezeten.
Sta keer op keer te kijken van jouw empathisch vermogen
MoederBarberin schreef op 15-02-2022 om 15:23:
[..]
Sta keer op keer te kijken van jouw empathisch vermogen
Empathisch zal het wel niet zijn maar ik vond het een vrij logische vraag. Als je er allebei klaar mee bent waarom dan geen definitieve oplossing?
omdat die vraag hun huidige situatie niet oplost, dat lijkt me vrij simpel. Ze kunnen niet tijdreizen en dit voorkomen. Derhalve is het simpelweg niet relevant voor hun huidige probleem.
Over de vraag "hoe voorkomen we dit in de toekomst" kunnen ze daarna nadenken, maar daar gaat dit topic niet over.
BlueFawn schreef op 15-02-2022 om 15:26:
[..]
Empathisch zal het wel niet zijn maar ik vond het een vrij logische vraag. Als je er allebei klaar mee bent waarom dan geen definitieve oplossing?
En je weet best dat dat er nu even niet toe doet en het de situatie van nu niet verandert.
Bovendien zou jij moeten weten dat een ongelukje soms in een klein hoekje zit.
Ik heb er toch wel moeite mee om hier een liefdesgedachte aan te koppelen, zelfs al doet mijn mening niet ter zake.
Ook ik vraag mij af dat wanneer je zeker geen kinderen meer wilt, mensen ( even algemeen) niet alles doen om dat te voorkomen, desnoods dubbel of definitief.
Daarnaast begrijp ik de bezwaren niet helemaal. Je kinderen minder aandacht en weggedrukt ( zoals iemand omschreef)? En toen je een samengesteld gezin kreeg dan? Waarom telde dat toen niet? Wat is er erg om een broertje of zusje te krijgen; niemand weet hoe dat uit zal vallen, bij geen enkele uitbreiding van gezin.
Ruimte is op te lossen.
Ik denk dat zijn liefde opluchting voor zijn keuze is en er zijn in een lastige tijd. Dat zou ik niet fijn vinden, want is hij net zo lief als je het wilt houden? Ik proef bij jou twijfel en dan zou ik persoonlijk nooit verstandelijk kiezen, want met gevoel krijg je altijd te maken en dit is onomkeerbaar.
Stel je zet dit door, neem je dan maatregelen zodat dit niet meer nodig is?(een oprechte vraag)
Rosehip schreef op 15-02-2022 om 15:45:
[..]
En je weet best dat dat er nu even niet toe doet en het de situatie van nu niet verandert.
Bovendien zou jij moeten weten dat een ongelukje soms in een klein hoekje zit.
Nee het zal deze situatie niet veranderen maar het is zeker geen onlogische vraag van Kerstin.
Max88 schreef op 15-02-2022 om 15:45:
Ik heb er toch wel moeite mee om hier een liefdesgedachte aan te koppelen, zelfs al doet mijn mening niet ter zake.
Ook ik vraag mij af dat wanneer je zeker geen kinderen meer wilt, mensen ( even algemeen) niet alles doen om dat te voorkomen, desnoods dubbel of definitief.
Daarnaast begrijp ik de bezwaren niet helemaal. Je kinderen minder aandacht en weggedrukt ( zoals iemand omschreef)? En toen je een samengesteld gezin kreeg dan? Waarom telde dat toen niet? Wat is er erg om een broertje of zusje te krijgen; niemand weet hoe dat uit zal vallen, bij geen enkele uitbreiding van gezin.
Ruimte is op te lossen.
Ik denk dat zijn liefde opluchting voor zijn keuze is en er zijn in een lastige tijd. Dat zou ik niet fijn vinden, want is hij net zo lief als je het wilt houden? Ik proef bij jou twijfel en dan zou ik persoonlijk nooit verstandelijk kiezen, want met gevoel krijg je altijd te maken en dit is onomkeerbaar.
Stel je zet dit door, neem je dan maatregelen zodat dit niet meer nodig is?(een oprechte vraag)
Wij wisten zeker dat wij geen kinderen meer wilden. Mijn man zou zich laten steriliseren. Maar de natuur was ons voor. Uiteraard hebben we er rekening mee gehouden om het te voorkomen. Maar blijkbaar zijn we toch nog vruchtbaarder dan gedacht (op onze leeftijd is de kans om zwanger te raken 5%!). De sterilisatie wordt nadat dit alles achter de rug is meteen geregeld.
Op je andere opmerkingen reageer ik maar niet, die vind ik erg kwetsend.
Ik hoop dat ik zo voldoende verantwoording heb afgelegd.
Max88 schreef op 15-02-2022 om 15:45:
en dan zou ik persoonlijk nooit verstandelijk kiezen, want met gevoel krijg je altijd te maken
Ik juist wel. Gevoel kan bedrieglijk zijn, beïnvloed door tijd/situatie/hormonen. Ratio biedt objectiviteit en geeft ruimte om alles helder op een rijtje te krijgen. Ook voor lange termijn: gevoel is veranderlijk, je kunt nu op gevoel een keuze maken doe over twee weken niet meer goed voelt. Over een weloverwogen keuze kun je ook zeker gevoelens hebben, zowel nu als later, maar kun je altijd voor jezelf verantwoorden
Huisjeboompjebaby1 schreef op 15-02-2022 om 15:53:
[..]
Wij wisten zeker dat wij geen kinderen meer wilden. Mijn man zou zich laten steriliseren. Maar de natuur was ons voor. Uiteraard hebben we er rekening mee gehouden om het te voorkomen. Maar blijkbaar zijn we toch nog vruchtbaarder dan gedacht (op onze leeftijd is de kans om zwanger te raken 5%!). De sterilisatie wordt nadat dit alles achter de rug is meteen geregeld.
Op je andere opmerkingen reageer ik maar niet, die vind ik erg kwetsend.
Ik hoop dat ik zo voldoende verantwoording heb afgelegd.
Je bent niemand ook maar enige uitleg of verantwoording schuldig 
heel veel sterkte TO, want dit lijkt me geen makkelijke situatie
Heel veel sterkte!
Wat moeilijk. Ik zou zeker op de leeftijd van je man geen baby meer willen en zo'n groot leeftijdsverschil tussen de kinderen zou ik ook niet voor kiezen.
Neem de tijd voor een beslissing, praat er samen over en neem ook de tijd en de ruimte voor afscheid en rouw. Het is niet niks allemaal. Sterkte.
In jullie geval zou ik er juist wel voor gaan. Jij klinkt niet alsof je er echt klaar mee bent, in ieder geval is er nog ruimte in je huis en hart, en 40 is een prima leeftijd om een derde kind te krijgen. Ok, het was niet gepland, maar wel een onverwacht cadeautje.
