Onbedoeld zwanger
Hi there mommy’s & daddy’s, ik heb jullie advies nodig. Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Ik ben 25 jaar en ben nu 5 weken zwanger. Nog heel pril allemaal. Ik ben er vorige week achtergekomen. Ik zit in een relatie van 6 jaar. Ik woon nog wel thuis en mijn vriend ook. Nu is het zo ik heb mijn vriend 2 dagen geleden verteld dat ik zwanger ben en nu hoor ik niks meer van hem. Ik snap dat het even bezinken is en je tijd nodig hebt om na te denken. Maar twee dagen helemaal niks zeggen, geen eens vragen hoe het met me gaat, helemaal niks. Ik weet nu niet precies wat ik moet doen. Ik weet namelijk ook nog niet of ik het kindje wil houden of niet en wil dit graag bespreken met hem. Moet ik hem zijn tijd geven en afwachten tot hij mij benadert of moet ik zelf die initiatief nemen en mijn trots even opzij zetten. Normaal gesproken weet ik altijd wel wat ik moet doen, maar nu loop ik even vast.
Als je gevoel zegt dat je geen abortus wil, zou ik dat niet doen. Abortus tegen je wil in, is traumatiserend en het komt regelmatig voor dat deze groep dan snel weer zwanger raakt.
Ik vind wel dat je vriend hier op terug mag komen en dat negeren geen gezond mechanisme is om met moeilijk nieuws om te gaan. Ik zou naar hem toe gaan en een goed gesprek hebben, één op één, fysiek. Dit soort dingen bespreek je niet via de telefoon of de app.
Verder zou ik inzetten op een eigen plekje om te wonen en financiële stabiliteit.
Als jullie beiden fulltime werken, zou dat moeten kunnen. Daarbij vind ik het eigenlijk best wel gek dat mensen die fulltime werken en nog thuis wonen niet kunnen sparen. Waar gaat al dat geld heen dan?
MamaE schreef op 11-02-2023 om 17:06:
Als je gevoel zegt dat je geen abortus wil, zou ik dat niet doen. Abortus tegen je wil in, is traumatiserend en het komt regelmatig voor dat deze groep dan snel weer zwanger raakt.
Ik vind wel dat je vriend hier op terug mag komen en dat negeren geen gezond mechanisme is om met moeilijk nieuws om te gaan. Ik zou naar hem toe gaan en een goed gesprek hebben, één op één, fysiek. Dit soort dingen bespreek je niet via de telefoon of de app.
Verder zou ik inzetten op een eigen plekje om te wonen en financiële stabiliteit.
Als jullie beiden fulltime werken, zou dat moeten kunnen. Daarbij vind ik het eigenlijk best wel gek dat mensen die fulltime werken en nog thuis wonen niet kunnen sparen. Waar gaat al dat geld heen dan?
Hangt er vanaf hoe lang je die fulltime baan al hebt, en hoe goed dat verdient natuurlijk en hoeveel andere kosten er zijn (kostgeld betalen, studieschuld, overige kosten) en wat iemand onder een spaarpot verstaat. Misschien is er wel geld maar nog niet genoeg om een huis te kunnen kopen. Voor huren heb je trouwens ook een fors inkomen nodig tegenwoordig of een fikse spaarpot of allebei.
Prillewits schreef op 11-02-2023 om 17:39:
[..]
Hangt er vanaf hoe lang je die fulltime baan al hebt, en hoe goed dat verdient natuurlijk en hoeveel andere kosten er zijn (kostgeld betalen, studieschuld, overige kosten) en wat iemand onder een spaarpot verstaat. Misschien is er wel geld maar nog niet genoeg om een huis te kunnen kopen. Voor huren heb je trouwens ook een fors inkomen nodig tegenwoordig of een fikse spaarpot of allebei.
Ja, ik snap best dat als je nog niet zo lang werkt, dat je dan nog geen grote spaarpot hebt opgebouwd. Maar als je fulltime werkt, zou je toch altijd iets moeten kunnen sparen. Even er vanuit gaande dat ouders geen 1000 euro kostgeld per maand vragen.
Dat de woningmarkt niet geweldig is op het moment is ook geen nieuws. Maar als je met thuis wonen al je volledige salaris uitgeeft, dan vind ik dat wel zorgelijk. Want hoe ga je dan in de toekomst wel zelfstandig kunnen zijn?
MamaE schreef op 11-02-2023 om 17:58:
[..]
Ja, ik snap best dat als je nog niet zo lang werkt, dat je dan nog geen grote spaarpot hebt opgebouwd. Maar als je fulltime werkt, zou je toch altijd iets moeten kunnen sparen. Even er vanuit gaande dat ouders geen 1000 euro kostgeld per maand vragen.
Dat de woningmarkt niet geweldig is op het moment is ook geen nieuws. Maar als je met thuis wonen al je volledige salaris uitgeeft, dan vind ik dat wel zorgelijk. Want hoe ga je dan in de toekomst wel zelfstandig kunnen zijn?
Tot hiertoe is dat spaargeld waarschijnlijk ook nog niet zo nodig geweest, zolang er geen plannen waren om het huis uit te gaan, te gaan samenwonen, een auto te kopen, ...
Kan ook zijn dat opstartster heeft gestudeerd tot haar 24ste en nog maar net werkt. Een beetje unief- of hogeschool-opleiding, eventueel nog een jaar blijven hangen of nog een extra master, een (half) jaar buitenland, ... en bijvoorbeeld nu zo snel mogelijk je studie-schuld proberen kwijt te raken ...
'Tot hiertoe is dat spaargeld waarschijnlijk ook nog niet zo nodig geweest, zolang er geen plannen waren om het huis uit te gaan, te gaan samenwonen, een auto te kopen, ...'
Maar dan ben je ondertussen wel al 25 en heb je al 6 jaar een relatie. Het zou toch mooi zijn als je al iets meer hebt nagedacht over je toekomst, je leven na het diploma (eventueel), iets zelfstandiger, verantwoordelijker met je eigen leven om kunt gaan.
Tsjor
Ik vind dat je vriend nogal kinderachtig reageert en ik zou zo snel mogelijk een gesprek met hem aangaan. Je zult toch moeten weten hoe hij erin staat, het is ook zijn probleem. Natuurlijk is hij geschrokken maar dat ben jij net zo goed.
ik vind haar ook nogal kinderachtig reageren: zij wil graag dat hij vraagt hoe het met haar gaat. Het omgekeerde kan ook, dus dat zij hem belt om te vragen hoe het met hem gaat. Na twee dagen al een soort paniek als hij niet reageert, als hij wel reageert op de derde dag is het niet ook niet goed, want hij heeft niet gepraat over.... Ja, het is voor beiden schrikken, maar het is niet zo dat het maar voor één de taak is om het op te lossen en de ander zich alleen maar als slachtoffer kan gedragen. Een volwassen relatie vraagt ook van haar volwassen gedrag.
Tsjor
tsjor schreef op 12-02-2023 om 12:16:
ik vind haar ook nogal kinderachtig reageren: zij wil graag dat hij vraagt hoe het met haar gaat. Het omgekeerde kan ook, dus dat zij hem belt om te vragen hoe het met hem gaat. Na twee dagen al een soort paniek als hij niet reageert, als hij wel reageert op de derde dag is het niet ook niet goed, want hij heeft niet gepraat over.... Ja, het is voor beiden schrikken, maar het is niet zo dat het maar voor één de taak is om het op te lossen en de ander zich alleen maar als slachtoffer kan gedragen. Een volwassen relatie vraagt ook van haar volwassen gedrag.
Tsjor
Het wordt wel een stokpaardje van je om continue de vader te beschermen. Lijkt me simpel dat de man kan weglopen en het lichamelijk niet meemaakt, dus dat zijn zielig zijn net even anders is dan degene in wie het kind leeft. Ik vind weglopen laf, hoe begrijpelijk ook en niet reageren kinderachtig. Ze is zn moeder niet dat ze achter zulke fratsen aan moet lopen.
Max88 schreef op 12-02-2023 om 12:23:
[..]
Het wordt wel een stokpaardje van je om continue de vader te beschermen. Lijkt me simpel dat de man kan weglopen en het lichamelijk niet meemaakt, dus dat zijn zielig zijn net even anders is dan degene in wie het kind leeft. Ik vind weglopen laf, hoe begrijpelijk ook en niet reageren kinderachtig. Ze is zn moeder niet dat ze achter zulke fratsen aan moet lopen.
Er is (nog) geen sprake van ‘continu’, dit gaat vooralsnog om één misstap. Natuurlijk verdient zijn zwijgen bepaald geen schoonheidsprijs maar het is echt te vroeg om te zeggen dat hij dus een laffe lamzak van een vader zal zijn.
Het is geen wedstrijd wie achter wie ‘moet aanlopen’. Er is nogal een serieuze situatie en TO zal meer moeten doen dan na waarschijnlijk één bericht afwachten tot hij ‘het juiste’ doet. De vraag is naar de toekomst toe of ze dit samen kunnen aangaan, eerst het gesprek en daarna de beslissing om al dan niet (samen) ouders te worden. Als hij zich blijft verstoppen en blijft afhaken kan de conclusie dat hij een lamzak is waar je niks aan hebt, altijd nog getrokken worden. Maar ik vind het heel logisch dat TO nu eerst maar eens in beweging moet komen, hem voor het blok moet zetten, een directe uitnodiging tot gesprek moet doen waar hij dan ja of nee op moet zeggen en dat het gesprek dan gevoerd moet worden. In dit niemandsland blijven hangen is van twee kanten vermijdingsgedrag. Zeker als het kind er komt, verdient het twee ouders die zich herstellen na een eerste schok en zich kordater en verantwoordelijker gedragen. TO kan zich daarbij niet verstoppen achter haar vriend. Ze is zelf verantwoordelijk voor de beslissing het kind al dan niet te laten komen en voor de situatie waarin het kind zal opgroeien. Daar hoort bij dat ze helderheid schept in de relatie met de verwekker. Als het kind er komt, zit ze namelijk ook aan hem vast. En als hij inderdaad een laffe lamzak en afhakende vader is, is geboren worden voor een kind misschien niet per se de beste keus. Je zadelt je kind dan ook op met een levenslang probleem.
Als het kind er niet komt, kan TO doen wat ze wil maar dan lijkt de relatie me voorbij.
Mija schreef op 12-02-2023 om 15:45:
[..]
Er is (nog) geen sprake van ‘continu’, dit gaat vooralsnog om één misstap. Natuurlijk verdient zijn zwijgen bepaald geen schoonheidsprijs maar het is echt te vroeg om te zeggen dat hij dus een laffe lamzak van een vader zal zijn.
Het is geen wedstrijd wie achter wie ‘moet aanlopen’. Er is nogal een serieuze situatie en TO zal meer moeten doen dan na waarschijnlijk één bericht afwachten tot hij ‘het juiste’ doet. De vraag is naar de toekomst toe of ze dit samen kunnen aangaan, eerst het gesprek en daarna de beslissing om al dan niet (samen) ouders te worden. Als hij zich blijft verstoppen en blijft afhaken kan de conclusie dat hij een lamzak is waar je niks aan hebt, altijd nog getrokken worden. Maar ik vind het heel logisch dat TO nu eerst maar eens in beweging moet komen, hem voor het blok moet zetten, een directe uitnodiging tot gesprek moet doen waar hij dan ja of nee op moet zeggen en dat het gesprek dan gevoerd moet worden. In dit niemandsland blijven hangen is van twee kanten vermijdingsgedrag. Zeker als het kind er komt, verdient het twee ouders die zich herstellen na een eerste schok en zich kordater en verantwoordelijker gedragen. TO kan zich daarbij niet verstoppen achter haar vriend. Ze is zelf verantwoordelijk voor de beslissing het kind al dan niet te laten komen en voor de situatie waarin het kind zal opgroeien. Daar hoort bij dat ze helderheid schept in de relatie met de verwekker. Als het kind er komt, zit ze namelijk ook aan hem vast. En als hij inderdaad een laffe lamzak en afhakende vader is, is geboren worden voor een kind misschien niet per se de beste keus. Je zadelt je kind dan ook op met een levenslang probleem.
Als het kind er niet komt, kan TO doen wat ze wil maar dan lijkt de relatie me voorbij.
Dat zeg ik niet, ik ken ze geen van tweeën. Ik reageer puur op het áltijd opkomen voor de man. En ik weet wel waar dat door komt, maar dat kun je niet bij elke situatie zo zeggen.
In een dergelijke situatie moet een gesprek niet gaan over koetjes en kalfjes. Dan moet je het gewoon hebben over wat er speelt. Fysiek, één op één. Niet negeren, weglopen, via de telefoon of iets totaal anders gaan doen. Dit is een moment waarop jullie een grote, bepalende beslissing moeten nemen als stel. Eigenlijk ook een soort ultieme proef voor wat je relatie waard is.
Naar elkaar wijzen en elkaar van alles verwijten heeft geen zin, brengt niemand verder en lost niks op.
'Ik reageer puur op het áltijd opkomen voor de man. En ik weet wel waar dat door komt, maar dat kun je niet bij elke situatie zo zeggen.'
Ik hoop dat je de bijdrage van Mija ook hebt gelezen, want zij schrijft precies hetzelfde als wat ik bedoel. En dat is dus niet 'bij elke situatie', maar wel bij deze situatie.
Ik ben wel benieuwd naar wat je bedoelt met 'ik weet wel waar dat door komt'. Wat ik van mezelf weet is dat ik eigenlijk alleen reageer als ik iets anders wil inbrengen dan wat iedereen doet; en dat ik me werkelijk verbaas over het tempo waarin een man die beschreven wordt in een klacht van een vrouw wordt afgeserveerd. Twee dagen niet gereageerd? Lamzak etc. Derde dag wel gereageerd (wordt overigens niet benoemd door de reageerders), maar niet de goede woorden? afgeserveerd. Ik word daar oprecht vervelend van, zo eenzijdig, zo snel en zo grondig afgemaakt.
Overigens gaat het mij niet eens zozeer om de man als wel om de vrouw: ik hoop oprecht dat zij in staat is om een relatie aan te gaan op een volwassen basis en dat betekent dat het toch enige inzet vraagt. Je moet iets verder kunnen kijken dan alleen je eigen, onuitgesproken wensen.
Nog bezorgder ben ik dus om een soort hedonistische visie op relaties: de ander moet mij wel plezieren. Ik mis daarin respect voor de ander, nieuwsgierigheid naar de ander, vermogen om een middenweg te vinden. Overigens, ik ben zelf gescheiden, na 20 jaar, dus ik kan ook zo, uit eigen ervaring, een scheldverhaal ophangen over mannen en ik zal niet zeggen dat het altijd goed gaat. Maar een tegenvaller van twee dagen .....
Tsjor
Max88 schreef op 12-02-2023 om 16:31:
[..]
Dat zeg ik niet, ik ken ze geen van tweeën. Ik reageer puur op het áltijd opkomen voor de man. En ik weet wel waar dat door komt, maar dat kun je niet bij elke situatie zo zeggen.
In dit topic vind ik de analyse van Tsjor goed aansluiten bij de realiteit zoals ik ‘m lees.
Stefanie79 schreef op 11-02-2023 om 10:34:
[..]
Dankjewel voor je wijze woorden. Ja dat klopt zeker. Dit laat zien wat ik eigenlijk van hem kan verwachten. Hij heeft inmiddels zelf contact opgenomen met me en doet apart genoeg heel normaal en lief tegen me, maar heeft nog niks gezegd over de zwangerschap. Ik ben dus voor mezelf gaan denken wil ik dit wel. Ergens in mijn hart wil ik mijn kindje houden. Ik zie het als een zegen dat ik zwanger heb mogen raken. Alleen financieel ben ik momenteel niet stabiel. Ik werk wel fulltime en heb een goed salaris, maar geen spaarpot, auto of huis. Ik weet dat mijn familie mij erin zou steunen. Ik heb ook erover nagedacht om een abortus te doen, maar telkens houd iets mij tegen om die keuze te maken. Ik zit dus nog in dubio.
Laat ik vooral duidelijk zijn dat ik pro-choice ben en ik vind het verschrikkelijk dat vrouwenrechten in de VS zo worden geschonden. Maar als je mijn dochter zou zou zijn, zou ik me zorgen maken om je mentale welzijn als je tegen je gevoel een abortus zou ondergaan na het lezen van je posts. Jij bent degene die keuze moet maken - laat die je niet uit handen nemen door je vriend. Die laat zich nu even niet van zijn beste kant zien, maar dat doen er wel meer als ze zo van hun a propos worden gebracht.
Want wat ik uit jouw posts lees is een baby heel erg welkom is bij jou, heb je een fijn, stabiel leven met een baan en een familie waarop je kunt rekenen. Dan heb je een kind genoeg te bieden. Toen mijn oudste zich onverwacht aankondigde was ik een jaar ouder dan jij, zaten we op een driekamerflatje, hadden geen cent te makken en hebben alles tweedehands bij elkaar gescharreld. Zoveel heeft een baby niet nodig in het begin.
tsjor schreef op 13-02-2023 om 11:46:
'Ik reageer puur op het áltijd opkomen voor de man. En ik weet wel waar dat door komt, maar dat kun je niet bij elke situatie zo zeggen.'
Ik hoop dat je de bijdrage van Mija ook hebt gelezen, want zij schrijft precies hetzelfde als wat ik bedoel. En dat is dus niet 'bij elke situatie', maar wel bij deze situatie.
Ik ben wel benieuwd naar wat je bedoelt met 'ik weet wel waar dat door komt'. Wat ik van mezelf weet is dat ik eigenlijk alleen reageer als ik iets anders wil inbrengen dan wat iedereen doet; en dat ik me werkelijk verbaas over het tempo waarin een man die beschreven wordt in een klacht van een vrouw wordt afgeserveerd. Twee dagen niet gereageerd? Lamzak etc. Derde dag wel gereageerd (wordt overigens niet benoemd door de reageerders), maar niet de goede woorden? afgeserveerd. Ik word daar oprecht vervelend van, zo eenzijdig, zo snel en zo grondig afgemaakt.
Overigens gaat het mij niet eens zozeer om de man als wel om de vrouw: ik hoop oprecht dat zij in staat is om een relatie aan te gaan op een volwassen basis en dat betekent dat het toch enige inzet vraagt. Je moet iets verder kunnen kijken dan alleen je eigen, onuitgesproken wensen.
Nog bezorgder ben ik dus om een soort hedonistische visie op relaties: de ander moet mij wel plezieren. Ik mis daarin respect voor de ander, nieuwsgierigheid naar de ander, vermogen om een middenweg te vinden. Overigens, ik ben zelf gescheiden, na 20 jaar, dus ik kan ook zo, uit eigen ervaring, een scheldverhaal ophangen over mannen en ik zal niet zeggen dat het altijd goed gaat. Maar een tegenvaller van twee dagen .....
Tsjor
Tsjor, je kunt iemand van 25 niet verwijten dat ze niet dezelfde volwassen kijk op een relatie heeft als iemand van onze leeftijd met 30 jaar levenservaring. TO heeft hopelijjk nog 50 jaar om levenswijsheid te vergaren en heul erg volwassen te worden.
Ik ben op mijn 20e heel vrijblijvend in een relatie gerold, ben zes jaar later met hem zonder veel omhaal aan het ouderschap begonnen, en 30 jaar later zijn we nog steeds bij elkaar en hebben we vier zelfredzame en sociaal voelende mensen afgeleverd.
Verder trouwens wel eens met je dat die jongen meteen op een nare manier afgeserveerd wordt als ie een steek laat vallen.
