Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 13:04:
[..]
Hoe helpt het de relatie als man de bevalling hindert door zelf alle negatieve aandacht op te eisen?
Wie zegt dat hij dat gaat doen?
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 13:02:
[..]
En in welke zin is hem weg te houden van de bevalling dan helpend voor deze situatie?
Dat de druk die man uitoefent in ieder geval op dat emotioneel en fysiek bijzonder veeleisende moment in een vrouwenleven niet bij haar terechtkomt.
Niemand denkt dat het een goede oplossing is. Het is hoe dan ook kiezen tussen twee kwaden.
Aardbei_86 schreef op 27-07-2021 om 12:59:
[..]
Een beetje inlevingsvermogen zou je sieren. Je kan niet oordelen over iemands draagkracht en belastbaarheid! Dat jij dat allemaal aan kon wil niet zeggen dat een ander dat dan ook maar moet kunnen. Dat het voor jou normaal is, wil niet zeggen dat het voor een ander normaal is. Iedereen heeft een ander karakter. Als je bijvoorbeeld heel erg perfectionistisch bent en het op alle gebieden (werk, huishouden, kind, relatie) het zo goed wil doen dan kan je dat echt erg veel energie kosten. Dat het nu niet goed met je vrouw gaat kan het gevoel geven dat je gefaald hebt als partner, dat je je geduld niet op kan brengen voor je kind, kan het gevoel geven dat je faalt als vader. Als je ook nog eens minder functioneert op werk door dit alles thuis, voel je je ook gefaald als werknemer. Ik speculeer nu hè en bedoel niet dat dit voor de man van TO geldt. Maargoed,ik heb het nu al zo vaak getypt, man moet wel hulp zoeken daarvoor en niet koppig zo door blijven gaan.
Geen idee waarom, maar het lijkt of dat voor mannen vaak iets onoverkomelijks en onmogelijks is.
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 13:02:
[..]
En in welke zin is hem weg te houden van de bevalling dan helpend voor deze situatie?
Het zou TO kunnen helpen om op een rustige en fijne manier door de bevalling heen te komen. Haar eigen kracht te vinden, haar eigen energie te behouden die ze zo nodig heeft voor het op de wereld zetten van haar kind.
In plaats van tijdens haar bevalling nog bezig te moeten zijn met de negativiteit van haar man en hem te moeten steunen, omdat het voor hem allemaal het allermoeilijkste is. Ik zie het al gebeuren dat deze man in staat is om zelfs tijdens de bevalling alles naar zich toe te trekken, want hij heeft het zo zwaar.
Dat kun je er niet bij hebben tijdens een bevalling. Echt niet.
Aardbei_86 schreef op 27-07-2021 om 13:06:
[..]
Heb jij een glazen bol waarin je kan zien dat dit zo gaat zijn?
Het gaat er om dat TS haar man niet bij de bevalling wil hebben. Ik zou haar niet overtuigen van het tegendeel. Je wil geen trammelant bij jou bevalling. Dus alleen al het risico neem je niet.
Julali schreef op 27-07-2021 om 13:08:
[..]
Het zou TO kunnen helpen om op een rustige en fijne manier door de bevalling heen te komen. Haar eigen kracht te vinden, haar eigen energie te behouden die ze zo nodig heeft voor het op de wereld zetten van haar kind.
In plaats van tijdens haar bevalling nog bezig te moeten zijn met de negativiteit van haar man en hem te moeten steunen, omdat het voor hem allemaal het allermoeilijkste is. Ik zie het al gebeuren dat deze man in staat is om zelfs tijdens de bevalling alles naar zich toe te trekken, want hij heeft het zo zwaar.
Dat kun je er niet bij hebben tijdens een bevalling. Echt niet.
Dat hoeft ze dan ook helemaal niet te doen.
mijn eigen moeder heeft in the heat of the moment ook mijn vader steeds weggestuurd.
-Annabelle- schreef op 27-07-2021 om 13:08:
[..]
Geen idee waarom, maar het lijkt of dat voor mannen vaak iets onoverkomelijks en onmogelijks is.
Onzin. Genoeg mannen die bij een psych lopen. Zelf zou ik een ultimatum stellen, of hij zoekt hulp, of het is over. Zo laat je je toch niet behandelen. Als je dit toelaat, dan gaat het van kwaad tot erger.
Nu is het nog alleen emotioneel misbruik, maar dat gaat gemakkelijk over op fysiek geweld. Het is nu tijd om je grenzen te stellen, TO.
Een goede verloskundige grijpt echt wel in als vader alle aandacht nodig denkt te hebben.
-Annabelle- schreef op 27-07-2021 om 13:08:
[..]
Geen idee waarom, maar het lijkt of dat voor mannen vaak iets onoverkomelijks en onmogelijks is.
Sommige mannen misschien. Maar lang ook niet voor alle mannen. Ik denk dat de oudere generatie daar inderdaad meer moeite mee heef. Maar hoe jonger hoe meer het gezien wordt als iets vergelijkbaars als naar de huisarts gaan ofzo.
Het helpt ook echt niet dat "men" toch best vaak met veel onbegrip op psychische klachten reageert. Je stelt je aan, moet het gewoon allemaal maar kunnen, je moet maar gewoon even doorzetten want het wordt wel weer beter. Het is ook niet altijd meteen aan iemand te zien terwijl een gebroken arm veel zichtbaarder is.
Jeetje, er is je door de artsen geadviseerd om in bed te gaan liggen en jij bent degene die je man ontbijtjes op bed brengt?
Dan gaat er iets heeeeel erg mis hoor. Zelfs als je overspannen bent hoef je geen ontbijt op bed te krijgen. Jij moet rustig aan gaan doen, straks blijft de groei achter of krijg je een vroeggeboorte! Dat zou je jezelf en ook je man nooit vergeven toch?
Hij wil geen hulp in huis? Ik denk dat hij wat dat betreft op dit moment niets te willen heeft: gewoon een schoonmaakster aannemen als je het kan betalen ( en dat zal vast kunnen als tweeverdieners) en oma/opa iets vaker op laten passen op jullie eerste kindje. Misschien kunnen jullie dan allebei nog een beetje tot rust komen voordat je straks in de pittige newborn fase zit!
En of hij wel/niet bij de bevalling moet zijn, dat is echt een lastige, als je er echt tegenop ziet denk ik dat je sowieso het gesprek daarover aan moet gaan... Hopelijk valt er dan ook een kwartje.
Wat een verloskundige doet is onvoorspelbaar, voor de lieve vrede kan ze gedoe ook negeren omdat confronteren op zo'n moment nog negatiever uit kan pakken.
En ze zijn er primair voor jou.
AnneJ schreef op 27-07-2021 om 13:09:
[..]
Het gaat er om dat TS haar man niet bij de bevalling wil hebben. Ik zou haar niet overtuigen van het tegendeel. Je wil geen trammelant bij jou bevalling. Dus alleen al het risico neem je niet.
Ik vind het egoïstisch om zo te denken. Als man zich nou al hun hele relatie zo gedraagt dan zou ik je groot gelijk geven en TO adviseren hem inderdaad niet bij de bevalling te laten zijn. Maar man is overduidelijk niet zichzelf en heeft heel ander gedrag laten zien voor de zwangerschap. Er is dus iets met hem aan de hand. Ik zou het mezelf niet vergeven mijn man dan zo af te straffen door hem niet bij de bevalling te laten zijn. Daarnaast wordt er naar mijn mening een stap overgeslagen en dat is een goed gesprek tussen man en TO waarin er besproken wordt hoe het nu gaat en wat de verwachtingen zijn. Een conflict heb je namelijk altijd met z'n tweeën en hebben ook beide personen een aandeel in. TO kan tijdens het gesprek haar zorgen uitspreken over de bevalling en kan naar mijn mening ook best wel eisen dat man hulp moet zoeken. En ik zou ze adviseren om ook een relatietherapeut in te schakelen. Veel gedrag is een combi van opvoeding en karakter (gevormd dus door de opvoeding). Daar kan, als men wil, echt wel wat aan veranderd worden.
Julali schreef op 27-07-2021 om 13:08:
[..]
Het zou TO kunnen helpen om op een rustige en fijne manier door de bevalling heen te komen. Haar eigen kracht te vinden, haar eigen energie te behouden die ze zo nodig heeft voor het op de wereld zetten van haar kind.
In plaats van tijdens haar bevalling nog bezig te moeten zijn met de negativiteit van haar man en hem te moeten steunen, omdat het voor hem allemaal het allermoeilijkste is. Ik zie het al gebeuren dat deze man in staat is om zelfs tijdens de bevalling alles naar zich toe te trekken, want hij heeft het zo zwaar.
Dat kun je er niet bij hebben tijdens een bevalling. Echt niet.
Het zou voor mij een reden zijn om te zeggen dat ze het na de bevalling dan ook wel zonder mij kan doen. Ik zou hier dus echt heel kwaad om worden.
Even een vraag/puntje van mij. Ik zie dat iedereen er vanuit gaat dat TO onder medische behandeling is en bedrust moet houden. Er wordt zelfs gesproken dat partner mee zou moeten naar het ziekenhuis omdat hij van een witte jas wellicht meer aanneemt. Maar ik zie TO nergens zeggen dat ze bij een arts onder controle is. Laat staan bij het ziekenhuis. Het enige wat zij schrijft is dat haar geadviseerd is 'gewoon in bed te blijven liggen. Al maanden eigenlijk.' Maar niet wie haar dat geadviseerd heeft en met welke reden. Ook staat er niet bij hoeveel 'in bed te blijven liggen'. Is dat in de ochtend een uurtje langer? of de hele dag? En als je dan zo weinig mag/kan, waarom ga je dan ontbijtjes op bed maken voor je man? Gebruik dat beetje dat je kan dan voor nuttige dingen. Ook lees ik niet dat er überhaupt wel eens de verwachtingen over en weer zijn uitgesproken. Van beide kanten niet; TO zou graag zien dat partner huishoudelijke taken en het ontbijt overneemt, maar heeft ze dat ook gezegd? En partner heeft zo te lezen ook nooit aangegeven waar hij behoefte aan heeft. Wellicht denkt hij prima bezig te zijn door alle noodzakelijke klusjes rondom huis te verrichten voordat de baby komt.
Beiden, TO én man, gaan door een moeilijke periode en hebben daarin hun behoefte. De discussie wie 'het erger heeft' lijkt me niet ter zaken doend. Beide kunnen niet wat ze normaal wel kunnen. Sommigen doen nu alsof partner zijn problemen maar ff op pauze moet zetten omdat zijn vrouw zwanger is. Maar als hij inderdaad burn-out is is dat geen optie. Zoiets zou je bijvoorbeeld ook niet adviseren als hij zijn been gebroken heeft. Dat ie maar gewoon even moet blijven lopen want het komt nu niet uit als hij de hele tijd met zijn been hoog gaat. Psychische ziekten zijn daarin niet anders.
Hulp lijkt dan ook nodig. Je kunt partner niet dwingen hulp te accepteren. Wel kun je hulp vragen voor het deel dat jij niet kunt. Niet om partner te helpen, maar om jezelf te helpen. Dus, wat heb jij nodig en kan iemand daarmee helpen. Mensen zijn meestal meer dan bereid een zwangere te helpen. En bij de bevalling idem; vraag iemand aan wie jij steun ervaart om erbij te zijn, los van of partner al dan niet meekomt.
