Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
Julali schreef op 27-07-2021 om 12:12:
[..]
Maar waarom ligt hij nu ineens in puin, precies op het moment dat TO een paar maanden niks kan doen?
Hij moet tijdelijk wat meer in zijn eigen huishouden doen en voor zijn eigen kind zorgen, dat kan toch niet de reden zijn dat hij plotsklaps omvalt? Dat zijn heel normale dingen die bij een volwassen leven horen.
En als dat wel zo is, dan is het echt aan hemzelf om hulp te zoeken ipv zo uit te vallen tegen zijn vrouw en kind. Heel veel mensen hebben tegenwoordig een burn out, maar dat mag nooit het excuus zijn om je partner en kinderen kapot te maken
Je weet nooit wat er in iemands hoofd speelt. Het kan altijd meer zijn... een combi van... zelfs to kan niet in zijn hoofd kijken. Zo hebben we allemaal ( in ieder geval ik) wel eens iets dat het buitenaf lijkt dat het alleen om 1 bepaald iets gaat, maar in mijn hoofd veel meer zorgen, stress, en druk ligt. We kunnen niet alleen op de buitenkant oordelen. Miss is het wel het geval.. miss niet.. niemand kan in zijn hoofd kijken en we zullen pas echt weten hoe het zit als hij praat.
We zeg ik 
, ik bedoel vooral TO zal pas echt weten wat binnen in hem speelt als hij praat. En dan niet praat in in the heat of the moment, maar echt praat.
Julali schreef op 27-07-2021 om 12:12:
[..]
Maar waarom ligt hij nu ineens in puin, precies op het moment dat TO een paar maanden niks kan doen?
Hij moet tijdelijk wat meer in zijn eigen huishouden doen en voor zijn eigen kind zorgen, dat kan toch niet de reden zijn dat hij plotsklaps omvalt? Dat zijn heel normale dingen die bij een volwassen leven horen.
En als dat wel zo is, dan is het echt aan hemzelf om hulp te zoeken ipv zo uit te vallen tegen zijn vrouw en kind. Heel veel mensen hebben tegenwoordig een burn out, maar dat mag nooit het excuus zijn om je partner en kinderen kapot te maken
Hij moet het hele huishouden doen en alleen voor kind en vrouw zorgen, en waarschijnlijk ook nog gewoon werken.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 11:13:
[..]
Heb jij weleens iemand meegemaakt die rond overspannenheid zit?
Ik denk niet dat ze dat kent helaas. Gelukkig maar voor haar!
Ik merk dat het me echt raakt dat man zo veroordeeld wordt. Je bent inderdaad echt jezelf niet als je overspannen bent/tegen burn-out aanzit/depressief voelt. Daar mag best meer begrip voor zijn. Ook al is zijn gedrag tegenover TO en kinderen niet ok en moet de man van TO daar hulp voor zoeken. Je kan zowel erkenning geven voor gevoel/emoties en daarnaast ook gedrag afkeuren. Zijn beide verschillende dingen die naast elkaar kunnen bestaan. Het raakt me dat man zo afgeschreven wordt terwijl hij eigenlijk ziek is. Als hij een gebroken arm had dan zou er meer begrip voor zijn dat hij minder kan ondersteunen. Waarschijnlijk zou dan ook de drempel lager zijn voor man om praktische hulp in te schakelen. Dit alles kan ook naast de gevoelens van TO staan. Die gevoelens zijn naar mijn idee ook echt wel terecht! Maar het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden.
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 12:24:
[..]
Hij moet het hele huishouden doen en alleen voor kind en vrouw zorgen, en waarschijnlijk ook nog gewoon werken.
Precies ik denk dat de druk wss voor hem heel hoog voelt en de verantwoording, dat het allemaal even teveel is. Miss frustratie als iets hem niet lukt, de zorg... baby komt straks... de zorg vrouw zit niet lekker in vel. Miss het gevoel dat hij faalt dat hij veel moet bijhouden en het hem niet helemaal lukt zoals hij zou willen, hij is tenslotte de man in huis.
Maargoed ik kan ook niet in zijn hoofd kijken. Het is maar: ik denk, maar zeker weten zal ik niet
BlueHeart schreef op 27-07-2021 om 12:24:
[..]
Hij moet het hele huishouden doen en alleen voor kind en vrouw zorgen, en waarschijnlijk ook nog gewoon werken.
Het gaat maar om een paar maandjes. De meeste ouders doen al deze dingen, maar dan jaren achter elkaar. Dat is geen reden om volledig in te storten.
Ik denk dat er meer aan de hand is. Hij lijkt het TO kwalijk te nemen dat zij er eventjes uitligt, terwijl daar een heel duidelijke reden voor is (ze draagt & #5-/&? zijn kind!!)
Hij verwijt haar zelfs dat ze zwanger is, terwijl dat een gezamenlijk besluit was 
En To begrijp me niet verkeerd he, dat ik de rollen nu wil omdraaien ofzo. Ik weet dat jij verschrikkelijk af moet zien nu hoe je toestand thuis en lichamelijk is. Respect voor hoe je het doet en jullie kindje draagt echt waar ! Ik probeer met je mee te denken vandaar dat ik zo inga op wat er nu misschien met je man aan de hand is.
Julali schreef op 27-07-2021 om 12:29:
[..]
Het gaat maar om een paar maandjes. De meeste ouders doen al deze dingen, maar dan jaren achter elkaar. Dat is geen reden om volledig in te storten.
Ik denk dat er meer aan de hand is. Hij lijkt het TO kwalijk te nemen dat zij er eventjes uitligt, terwijl daar een heel duidelijke reden voor is (ze draagt & #5-/&? zijn kind!!)
Hij verwijt haar zelfs dat ze zwanger is, terwijl dat een gezamenlijk besluit was
Jij kent hem persoonlijk? Ik denk eerder dat dit alles bij elkaar hem zwaar valt en hij zat aan het begin van de zwangerschap al tegen overspannen aan, dat ze zwanger is maakt haar niet ineens een hulpeloos vogeltje zonder bekje om te fluiten. Ze kan evt ook zelf om hulp vragen bij vrienden of familie
Julali schreef op 27-07-2021 om 12:29:
[..]
Het gaat maar om een paar maandjes. De meeste ouders doen al deze dingen, maar dan jaren achter elkaar. Dat is geen reden om volledig in te storten.
Ik denk dat er meer aan de hand is. Hij lijkt het TO kwalijk te nemen dat zij er eventjes uitligt, terwijl daar een heel duidelijke reden voor is (ze draagt & #5-/&? zijn kind!!)
Hij verwijt haar zelfs dat ze zwanger is, terwijl dat een gezamenlijk besluit was
Jij was toch ook ingestort?
Beetje vergevingsgezindheid kan nooit kwaad.
Volgens mij is het grootste probleem dat man geen hulp WIL op geen enkel gebied en ook al eerder hulp weer heeft afgezegd/weggestuurd… inzicht in eigen gedrag en acceptatie, ook bij overspannenheid is wel noodzakelijk om iets te kunnen veranderen. Als hij dat halsstarrig blijft weigeren verandert er niets.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 12:35:
[..]
Jij was toch ook ingestort?
Beetje vergevingsgezindheid kan nooit kwaad.
Niet van alleen maar werk, het huishouden en voor mijn kind zorgen. Dat zijn de normale dingen.
Groot verschil was dat ik zelf hulp heb gezocht en er alles aan heb gedaan (en nog steeds doe) om gezond te blijven.
-Annabelle- schreef op 27-07-2021 om 12:39:
Volgens mij is het grootste probleem dat man geen hulp WIL op geen enkel gebied en ook al eerder hulp weer heeft afgezegd/weggestuurd… inzicht in eigen gedrag en acceptatie, ook bij overspannenheid is wel noodzakelijk om iets te kunnen veranderen. Als hij dat halsstarrig blijft weigeren verandert er niets.
Ironisch genoeg is dat wel heel erg herkenbaar bij overspannenheid.
Het is heel makkelijk om uit je emotie te reageren en uit woede, maar komt er ooit iets goeds van uit woede reageren ? Nee. Dus niks mis mee om oplossingsricht te kijken in het belang van hunzelf maar ook van het kind.
Tenzij To natuurlijk vind dat ze er echt klaar mee is, maar ik persoonlijk denk zelf dat er meer verdriet achter zit dan woede. Ze wil de liefde en het gezin gewoon weer zoals ze het hadden.
"Extra hulp wil hij niet (wel geprobeerd), omdat hij vindt dat we het wel redden. Dat is ook zo, maar we zijn beide dus bekaf."
Inderdaad, of per direct meer hulp thuis, betaald of van vrienden en familie of vraag een opname voor de laatste weken. En stuur je kind uit logeren.
Heb je geen ouders meer die je oudste kunnen opvangen?
En zo raar is het niet om familie en vrienden te vragen een klusje binnenshuis voor je te doen. Ze willen vaak zelfs graag wat voor je doen!
Zelf heb ik ook voor zwangere vriendinnen klusjes opgeknapt en zij voor mij. Alleen luxaflex doe ik echt niet meer, dat was zo'n rotklus dat ik gezworen heb om zelf nooit aan de luxaflex te beginnen.
Maar een boodschap doen een kastje uitsoppen, de kat laten steriliseren. Er zijn vaak genoeg dingen die een ander graag voor je wil doen in jou toestand. En meldt gewoon dat je man inmiddels ook op zijn tandvlees loopt want dat is ook zo.
En ga zonodig de confrontatie aan: stuur man weg als er iemand komt helpen of meldt dat en vraag dat hij zich bezig houdt met zijn eigen klussen.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 12:35:
[..]
Jij was toch ook ingestort?
Beetje vergevingsgezindheid kan nooit kwaad.
Heel begripvol zijn, medelijden hebben, hem maar weer vergeven omdat hij het zo moeilijk heeft kan (!) een enorme valkuil zijn in het contact met iemand die totaal niet meebeweegt. Dan ben jij de boeman en de ander krijgt altijd wat ‘ie wil, hoe onredelijk ook. Iemand kan er zelfs ronduit misbruik van maken. Jullie gaan hier uit van het normale: je geeft wat en je ontvangt wat. Ik ben er op basis van wat TO schrijft niet van overtuigd dat dat de situatie is. Ik ben dus duidelijk minder kamp zielige man. Hoe de werkelijkheid is, kunnen wij hier natuurlijk niet echt beoordelen. TO zal eruit moeten halen wat op haar van toepassing is.
Mevrouw75 schreef op 27-07-2021 om 12:40:
[..]
Ironisch genoeg is dat wel heel erg herkenbaar bij overspannenheid.
Maar halsstarrig hulp blijven weigeren is dat toch niet.
