Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
De volgende keer dat hij weer roept dat het jouw keuze was, maar gelijk aangeven dat je hem niet bij de bevalling wil hebben als hij er zo over denkt. Jij moet het kind eruit persen straks, dus maak het jezelf zo comfortabel mogelijk, want het is allemaal al stressvol genoeg. 
Wat ontzettend naar. Overspannen zijn of een burn-out kan echt niet als excuus gelden om je als een eikel te gedragen!
Heb je kunnen praten met hem over zijn uitspraken? Ik denk dat praten de enige manier is om te zien hoe jullie nog nader tot elkaar kunnen komen de komende weken. Kun je aangeven aan hem wat je graag van hem zou willen?
Stress is zo slecht nu. Als het echt niet verbetert, zou ik in jouw plaats geloof ik bespreekbaar maken hoe slecht spanningen en stress zijn voor jou en jullie kindje en erop aandringen dat hij een poosje naar elders vertrekt. En dan kan ik me ook voorstellen dat je uiteindelijk besluit om de bevalling te doen onder de minst stressvolle omstandigheden en misschien wel met iemand anders erbij die jou wel kan steunen en niet met hem erbij. Maar ik denk wel dat, mocht het zover komen, de relatie ook niet zo gauw meer goed zal komen. Maar dat is het nu ook al niet.
Dus eerst praten. Echt goed praten. Want het is best bizar hoe hij zich opstelt.
Hoe was jullie relatie voor deze tweede zwangerschap eigenlijk? En hoe ging hij om met de eerste zwangerschap?
Wat een nare situatie. Natuurlijk is dit niet hoe je het voor je zag. Als je hem niet bij de bevalling laat zijn is dat waarschijnlijk de doodsteek voor je relatie.
Toch ben ik ook heel erg pro bevallen op de manier die jezelf kiest. Hoe meer jij kan ontspannen hoe makkelijker het gaat.
Hoe was je eerste bevalling? Hoe stelde je man zich toen op? Als dat een fijne ervaring samen was, is er dan misschien een kans dat deze bevalling jullie nader tot elkaar brengt?
De eerste tijd na de bevalling is ook een zware tijd, zeker als het je tweede is. De huidige situatie zal daar niet bij helpen. Heb je hulp in de omgeving die je kunt inschakelen als je man het laat afweten? Iemand die even op de oudste kan passen, iemand die een maaltijd voor je wil maken, een luisterend oor voor de kraam tranen etc.
Succes met de laatste loodjes en ik hoop dat jullie er samen op een fijne manier uitkomen.
Wat een moeilijke situatie? Is het gedrag dat je partner nu laat zien iets van de laatste tijd of is het eigenlijk iets wat er altijd wel zat maar erger is geworden?
Hoe is hij als vader voor de oudste en normaal gesproken als partner? Hoe was hij bij de bevalling van de eerste?
appeltje_ schreef op 26-07-2021 om 21:30:
De volgende keer dat hij weer roept dat het jouw keuze was, maar gelijk aangeven dat je hem niet bij de bevalling wil hebben als hij er zo over denkt. Jij moet het kind eruit persen straks, dus maak het jezelf zo comfortabel mogelijk, want het is allemaal al stressvol genoeg.
Ik denk dat je dat juist niet op dát moment moet roepen. Dan wordt het emotie op emotie en dat lost zelden iets op.
Is hij nog benaderbaar voor een gewoon gesprek? En dan mss meer open. Aangeven dat je merkt dat hij de laatste tijd niet goed in zijn vel zit. Of hij dat zelf ook merkt. Dat je je zorgen maakt over de invloed die dat gaat hebben op de bevalling. Hoe hij dat ziet. En wat hij zou willen daarmee. Wíl hij er graag bij zijn. Aangeven wat jouw behoefte is en vragen of hij dat kan bieden. Want wat anderen al zeggen. Tijdens de bevalling mag je echt jezelf op één zetten.
Is het een optie dat hij er 'op afstand' bij is? Dus wel in de kamer, maar meer als toeschouwer. En dat je nog iemand mee neemt die er echt voor jou is (vriendin, moeder ofzo).
Verder, voor jezelf, denk ik dat het goed is om jouw ervaringen, gevoelens en twijfels met de verloskundige te delen. Als je daar toch in je eentje naar toe moet. Gewoon om je verhaal te doen en zodat zij tijdens de bevalling weet wat speelt.
Ik heb dat ook overwogen. Ook wel op tafel gegooid. Inmiddels ex draaide behoorlijk door in de loop van zwangerschap 2 en had geregeld woede-aanvallen. Ik heb hem toen gezegd dat ik hem niet bij de bevalling kon hebben als hij daarmee doorging. Hij was toen boos, vond zichzelf het slachtoffer, maar is ook wel wat ingebonden en is uiteindelijk wel bij de (thuis-)bevalling geweest. Deels ook omdat ik het zo’n heftig besluit vond en het ook niet goed aandurfde: wat haal ik allemaal overhoop vlak voor en na de geboorte van een kind? Ik kon dat niet goed bolwerken. De bevalling was geen warme gebeurtenis. Ik heb me behoorlijk van hem afgesloten, voelde me ook niet (emotioneel) veilig bij hem en kon geen steun van hem aannemen. Onze relatie heeft het ook niet overleefd. Toen mijn jongste negen maanden was, is ex vertrokken.
Ik vind dat je het wel kan maken. Jij moet die bevalling doen, een pittig karwei, en het moet dan op jouw manier kunnen gaan. Als hij een constante stroom negativiteit voortbrengt, waardoor jij aan kracht en moed inboet, die je voor de bevalling nodig hebt, moet hij maar op afstand blijven. Ik snap werkelijk de vrouwen niet die vinden dat je dit niet kan maken. Die hebben nooit zo’n verbaal agressieve stoorzender naast zich gehad waarschijnlijk.
Tegelijkertijd: het is wel een groot ding natuurlijk. De kans dat je daarna vredig met elkaar de kraamtijd in kan, is ook niet zo groot. Ik vind het advies om het door te praten met de verloskundige en/of anderen die je vertrouwt heel zinnig. Je zult steun nodig hebben, of man er nou bij gaat zijn of niet.
https://www.kansrijkestartnl.nl/actueel/nieuws/2021/06/29/nieuwe-tools-trauma-aanpak-als-gevolg-van-hgkm
Hier zou ik zelf een besluit nemen. Partner erbij gaat niet lukken want je wil gesteund worden en niet je nog eens zorgen moeten maken over een boze man.
Bedenk wie je er wel bij wil hebben en spreek dat af met betrokkenen.
Bespreek dat verder niet met vroedvrouw of anderen. Er is een nieuw project 'kansrijke start' waarin kraamvrouwen in een kwetsbare positie 'geholpen'worden met zwangerschap en bevalling. Ja hoe? Met een screening kindermishandeling.
Echtelijk conflict is een alarmknop voor dit project, dat je niet minder maar juist meer stress kan gaan bezorgen, want hulp is het niet, het gooit je over de schutting naar justitie als men teveel gaat twijfelen of het allemaal wel goed gaat.
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 21:26:
Maar hoe goed ik mezelf ook zou kunnen redden; dit was negen maand geleden niet echt mijn insteek zeg
Nu is niet de periode om hier beslissingen over te nemen. Eerst bevallen, dan herstellen en de focus op jullie baby. Als hij dan nooit steeds niet is bijgedraaid, dan ga je daar over nadenken.
Veel sterkte!
Ik denk dat het belangrijk is dat er zsm hulp komt voor je man, het klinkt inderdaad alsof het niet goed met hem gaat. De bevalling is natuurlijk een zorg voor nu, maar als het nu al dermate slecht gaat is het echt belangrijk dat hij/jullie hulp krijgen voor jullie de hoge druk pan van de kraamtijd ingaan, met slapeloze nachten, krampjes om 3u 's nachts en plof luiers. Ik zou hier met je huisarts over gaan praten, of nog beter: je man ertoe bewegen dat ie met de huisarts gaat praten als dat haalbaar is. Sterkte!
Ninoea schreef op 26-07-2021 om 21:49:
Wat een moeilijke situatie? Is het gedrag dat je partner nu laat zien iets van de laatste tijd of is het eigenlijk iets wat er altijd wel zat maar erger is geworden?
Hoe is hij als vader voor de oudste en normaal gesproken als partner? Hoe was hij bij de bevalling van de eerste?
We hebben altijd een mooi leven gehad samen. We werkten beide fulltime, vier dagen. Konden alles samen altijd mooi regelen, deden ook het huishouden en kind samen. Maar hij heeft er nooit rekening mee gehouden dat ik kon uitvallen (waarschijnlijk ook omdat ik dat bij de vorige zwangerschap niet deed). Hij heeft nu natuurlijk veel extra werk en dat trekt hij dus blijkbaar niet. Heeft ook veel echt maanden uitgesteld, waardoor hij het nu ook extra druk heeft. Hij stelt daarin ook geen prioriteit. Zo heeft hij bijvoorbeeld weekenden lang kabels vervangen, de heg gesnoeid en schuren opgeruimd, terwijl in huis ook nog genoeg moet gebeuren. Ik had liever gezien dat hij gewoon het huis toonbaar hield, de rest komt dan later wel weer en verder zelf ook uitrust. Hij put zichzelf nu elke dag meer uit.
Hij was een lieve vader. Zeurt nu ook veel op het kind terwijl zij ontzettend haar best doet. Bij de vorige bevalling was hij wel steunend.
kan je geen hulp in huis nemen voor de huishouding om hem een beetje te ontlasten?
Tijdens mijn zwangerschap zat ik in een heel toxische relatie. Ik had dat zelf toen nog niet zo door, maar achteraf gezien had ik veeeel beter zonder hem kunnen bevallen.
Ga met je verloskundige praten!
Je man gedraagt zich als een vreselijke zak maar ik ben het wel met de mensen eens die je adviseren om hoe dan ook dit niet alleen te willen oplossen. Huisarts, verloskundige inschakelen ten eerste.
Je haalt jezelf anders teveel op je nek en smoort elke kans om er nog uit te komen. Er is een behoorlijke kans dat hij een gesprek bij de verloskundige waarbij hij hem vertelt dat het zo ver is voor jou dat je hem er niet bij wilt hebben ervaart als een schop onder zijn kont. Hij zal daar feedback krijgen van derden op zijn eigen gedrag. Daaruit kan iets goeds voortkomen, namelijk dat hij wakker geschud wordt en hulp zoekt.
Jullie gaan hoe dan ook een lang traject in. Of hij laat het echt afweten en dan zit je de komende maanden/jaar in een relatiebreuk of hij zoekt hulp en dan moet nog blijken of er genoeg over is om door te gaan als stel en zit daar ook veel werk in.
Kortom, alle reden om te zorgen dat jij de kar niet alleen hoeft te trekken. Heel veel sterkte
Je man zit zichzelf flink in de weg zo te horen. Dit lijkt me echt niet het moment om beslissingen te nemen die verder gaan dan de bevalling. Richt je daarop en probeer vervolgens met alle hulp die je kunt krijgen de eerste periode door te komen. Dan kun je daarna kijken hoe het ervoor staat met jullie relatie. Hopelijk lukt het je man om hulp te vinden die hem helpt om zichzelf weer terug te vinden en kunnen jullie elkaar ook weer vinden.
Hebben jullie familie, vrienden, buren om je heen? Misschien zijn er mensen die nu kunnen helpen om de boel in huis voor elkaar te krijgen? Het klinkt alsof je man helemaal het overzicht kwijt is.
