Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
SuzyQFive schreef op 26-07-2021 om 20:42:
Nee, dat kan je niet maken… Ook al hebben jullie het moeilijk, je kan hem hier niet bij buitensluiten. Hij is duidelijk overspannen en klinkt ook wat depressief maar je kan niet zeggen Rot maar op terwijl zijn eigen kind geboren gaat worden.
Praat met hem over hoe hij de bevalling voor zich ziet en wat dit nu met je doet. En wat zeg je later tegen je kind? We vonden elkaar even niet zo lief dus papa was niet bij je geboorte? Mijn kinderen vinden het juist een heel veilig gevoel dat papa er ook bij was, ook al zijn we nu niet meer samen.
Het baas-in-eigen-buik verhaal vind ik zo’n dom argument hierin.
Dat is dan toch wat jij ze aanpraat? Wat nou als een vader er niet bij kan zijn. Wat zou je ze dan vertellen? Waarom überhaupt zware bewoordingen als ‘veilig’ gebruiken tegen je kinderen?
Ik heb werkelijk geen idee of mijn vader bij de bevalling was. Heb het me echt nog nooit afgevraagd.
Misschien moet ik sowieso mijn moeder na 50 jaar eens vragen hoe de bevalling was 
TO, praat hierover met je man. Nu, niet net voor de bevalling.
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 20:40:
[..]
Ik ben uiteindelijk natuurlijk degene geweest die de afspraak heeft gemaakt om mijn spiraal eruit te laten halen. Hij zeurde al jaren dat nog eentje hem zo leuk leek, hij ging ook mee naar die afspraak. Maar ja, het daadwerkelijke eruit halen, dat was natuurlijk mijn keuze
Jullie hebben toch samen seks gehad? Wetende dat jullie het onveilig deden? Wetende dat je dan dus zwanger kan raken?
Sorry dat ik zo bot ben, maar wat een vent zeg! Als hij echt niet had gewild dan hadden jullie een condoom kunnen gebruiken.
Verder, jeetje wat een rotsituatie zeg! Heb je het met hem besproken over hoe hij de bevalling voor zich ziet? En de periode er na?
eva-luna schreef op 26-07-2021 om 21:01:
[..]
Dat is dan toch wat jij ze aanpraat? Wat nou als een vader er niet bij kan zijn. Wat zou je ze dan vertellen?
Ik heb werkelijk geen idee of mijn vader bij de bevalling was. Heb het me echt nog nooit afgevraagd.
Misschien moet ik sowieso mijn moeder na 50 jaar eens vragen hoe de bevalling was
TO, praat hierover met je man. Nu, niet net voor de bevalling.
Zou jij de geboorte van je bloedeigen kind willen missen dan? Nee toch?
Wat een verdrietige situatie voor je. Bedoelt hij wellicht dat je niet moet klagen maar dragen vwb je zwangerschap met die opmerking? Er zijn er genoeg die redeneren van je bent zwanger, niet ziek en schouders eronder en gaan. Totaal geen besef wat een aanslag een zwangerschap op je lijf kan hebben.
Gelukkig ben je er bijna meid. Hopelijk zijn je klachten hierna direct over.
Hij was degene die al jaren een extra kind wou.
Hij was erbij toen de spiraal eruit ging.
Hij heeft dat kind toch écht mee verwekt.
Hij moet nu echt niet afkomen dat het jouw beslissing was.
Ik heb niks overgehouden aan 't feit dat mijn moeder alleen bevallen is.
Mijn vader was te laat.
Ik denk dat ze rustiger is bevallen dan de keer erna toen mijn vader naast haar zwaar zat te stressen "of zijn winkel wel op tijd open kon".
Stress helpt niet bij een bevalling.
Even nog ter verduidelijking; ik zou hem er het liefste bij hebben in een normale staat. Net als dat ik hem graag bij alle afspraken had willen hebben, ongerust aan het ziekenhuisbed, terwijl hij mijn hand vast hield. Maar ook die afspraken heb ik zelf gedaan. Hij is één keer meegeweest naar een echo in het begin. Nu is het ook geen fijne tijd en adviseren ze je om alleen afspraken samen te doen die je ook beide belangrijk vindt. Maar die waren er dus niet volgens hem.
En nu moet ik dus dat laatste stukje nog. Natuurlijk zou ik hem er het liefste bij hebben, maar ik denk ook vaak dat het een slecht plan is en ik er boos van word. Laatst was hij op kantoor en had ik veel pijn. Toen heb ik hem expres eigenlijk te laat op de hoogte gesteld.
Je wil hem er eigenlijk graag bij hebben schrijf je. Dan hebben jullie zo spoedig mogelijk hulp nodig om te kijken of het jouw man gaat lukken om zich zo op te stellen dat hij jou kan steunen en dat jij die steun kan ontvangen en wat daarvoor nodig is. Dan doe je er alles aan en lukt het dan niet, dan is dat zo.
En nee, ik heb het hier nog niet specifiek met hem over gehad (of met een ander). Ik wil eerst zelf bedenken hoe het zit, voordat ik hem er misschien pijn mee doe. Misschien is het onbewust wel wraak nemen, omdat hij er al maanden niet echt voor me is. Misschien moet ik ook gewoon niet zeuren, niet meer erover denken. Hem er gewoon bij laten zijn. Maar misschien krijg ik juist daar dan wel weer spijt van.
Dan vraag je wel erg veel van jezelf, als je dat allemaal zelf uit wil zoeken. Ik hoop dat er iemand is, verloskundige, huisarts, familie, vriendin, met wie je kan praten juist om jouw gedachten op een rijtje te zetten.
Het klinkt alsof je man allang is uitgecheckt. Hoe is je situatie verder? Heb je werk, genoeg geld om rond te komen, staat het huis op jouw naam? Zijn jullie getrouwd, of andere afspraken gemaakt? Onder welke voorwaarden?
Man mocht wat mij betreft ergens anders chagarijnig gaan doen.
Julali schreef op 26-07-2021 om 21:17:
Het klinkt alsof je man allang is uitgecheckt. Hoe is je situatie verder? Heb je werk, genoeg geld om rond te komen, staat het huis op jouw naam? Zijn jullie getrouwd, of andere afspraken gemaakt? Onder welke voorwaarden?
We hebben alles in principe goed geregeld. Het huis staat op naam van ons beide, maar mijn inkomen is niet hoog genoeg om het volledig over te nemen. Dus ja, dan moet ik wel opzoek naar iets anders helaas.
Maar hoe goed ik mezelf ook zou kunnen redden; dit was negen maand geleden niet echt mijn insteek zeg 
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 21:14:
En nee, ik heb het hier nog niet specifiek met hem over gehad (of met een ander). Ik wil eerst zelf bedenken hoe het zit, voordat ik hem er misschien pijn mee doe. Misschien is het onbewust wel wraak nemen, omdat hij er al maanden niet echt voor me is. Misschien moet ik ook gewoon niet zeuren, niet meer erover denken. Hem er gewoon bij laten zijn. Maar misschien krijg ik juist daar dan wel weer spijt van.
Nou ja zeg, hij heeft jou al heel veel pijn gedaan dus dat argument om het er niet met hem over te hebben is kul.
Je moet het er zsm met hem over hebben, misschien kan hij dan alsnog normaal doen en kun jij zonder onnodige stress bevallen.
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 21:14:
En nee, ik heb het hier nog niet specifiek met hem over gehad (of met een ander). Ik wil eerst zelf bedenken hoe het zit, voordat ik hem er misschien pijn mee doe. Misschien is het onbewust wel wraak nemen, omdat hij er al maanden niet echt voor me is. Misschien moet ik ook gewoon niet zeuren, niet meer erover denken. Hem er gewoon bij laten zijn. Maar misschien krijg ik juist daar dan wel weer spijt van.
Ik zou je adviseren dit zo snel mogelijk met een vriendin/verloskundige/huisarts bespreken en eigenlijk moet je dit ook met je man bespreken.
Probeer niet uit emotie te reageren op elkaar maar echt eens kijken waar het gevoel vandaan komt. Hoe komt het dan man zich zo gedraagt zoals hij doet. Wat triggert zijn gedrag bij jou? Je bent naar mijn mening niet de enige die deze beslissing moet/kan/mag maken. Je man heeft hier ook wat over te zeggen en jij ook. Als hij erbij wil zijn, bespreek dan ook elkaars verwachtingen tijdens de bevalling. Het is echt belangrijk om met elkaar in gesprek te gaan. Alleen dan kom je hier uit.
