Ik wil man eigenlijk niet bij bevalling hebben
Wel een beetje een taboe onderwerp dit. Vandaar maar anoniem op dit forum.
Ik ben 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap ging goed. Ik heb gewerkt tot week 36 en voelde mij fijn. Bij mijn huidige zwangerschap gaat het niet zo goed. Veel lichamelijke klachten en daardoor voel ik mij ook vrij rot en erg moe. Mijn man voelt zich sinds het begin van de zwangerschap ook rot; hij zit al maanden tegen de overspanning aan. Hij doet strikt wat noodzakelijk is en is daarnaast constant boos en ontevreden. Hoe hard ik ook probeer om een steentje bij te dragen; ik doe het nooit goed. Sinds kort zegt hij zelfs dat deze zwangerschap mijn eigen keuze was, dus dat ik er ook maar mee moet dealen. Dat terwijl we toch echt samen hebben besloten om er nogmaals voor te gaan. Hij wil er niet aan werken, maar is zichzelf de laatste maanden volledig verloren in klussen die geen haast hebben. Dit put hem ook elke dag een beetje meer uit. Wanneer ik hier iets over zeg, antwoord hij dat toch iemand het moet doen. En dan voel ik mij weer ontzettend schuldig over mijn toestand.
Mega onzeker word ik van zijn negatieve buien en ik zie alles dan ook eigenlijk niet echt zitten. Beginnend bij de bevalling straks. De laatste maanden heb ik eigenlijk geen steun van hem gehad, dus ik verwacht ook weinig steun tijdens de bevalling zelf.
Momenteel vind ik hem helemaal niet meer leuk, maar nu nog uit elkaar gaan zie ik niet zitten. Hem bij de bevalling hebben ook niet. Ik denk zelfs dat ik door zijn aanwezigheid ontzettend zal worden gestoord. Aan de andere kant; het is ook zijn kind wat geboren wordt ookal moet ik het doen.
Wie heeft nuttige tips voor mij? Kan ik dit maken?
Wat een rot periode Grace. Neem ajb contact op met je huisarts en verloskundige. Dit moet je echt bespreekbaar maken.
Veel sterkte voor jullie beiden. 🌺
Ja je kan dit maken. Jij moet bevallen, niet hij. Ik zou wel open kaart spelen over waarom je liever je moeder/vriendin/... erbij wilt
Hoe kan het dat hij zegt dat het jouw eigen keuze was en jij zegt dat jullie het samen hebben besloten?
Athan schreef op 26-07-2021 om 20:37:
Hoe kan het dat hij zegt dat het jouw eigen keuze was en jij zegt dat jullie het samen hebben besloten?
Ik ben uiteindelijk natuurlijk degene geweest die de afspraak heeft gemaakt om mijn spiraal eruit te laten halen. Hij zeurde al jaren dat nog eentje hem zo leuk leek, hij ging ook mee naar die afspraak. Maar ja, het daadwerkelijke eruit halen, dat was natuurlijk mijn keuze.
Ik was daarna wel meteen zwanger. Hij heeft na jarenlang zeuren erom weinig tijd gehad om dat even te laten bezinken (het ‘we gaan het nu dus echt proberen’).
Het klinkt alsof jouw man al overspannen/ burn-out is. Heeft hij al een huisarts opgezocht?
Ik zou eerlijk zeggen dat je het op deze manier niet ziet zitten. Zorg dat je man hulp gaat zoeken, want dit gaat niet vanzelf beter worden.
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 20:40:
[..]
Ik ben uiteindelijk natuurlijk degene geweest die de afspraak heeft gemaakt om mijn spiraal eruit te laten halen. Hij zeurde al jaren dat nog eentje hem zo leuk leek, hij ging ook mee naar die afspraak. Maar ja, het daadwerkelijke eruit halen, dat was natuurlijk mijn keuze.
Ja zo kan je alles wel plat slaan. Als hij er jaren over zeurde, jullie gingen samen de spiraal eruit halen en hebben samen bewust seks gehad dan was het jullie keuze, niet die van jou alleen.
Dus waarom zegt hij dat zo?
Nee, dat kan je niet maken… Ook al hebben jullie het moeilijk, je kan hem hier niet bij buitensluiten. Hij is duidelijk overspannen en klinkt ook wat depressief maar je kan niet zeggen Rot maar op terwijl zijn eigen kind geboren gaat worden.
Praat met hem over hoe hij de bevalling voor zich ziet en wat dit nu met je doet. En wat zeg je later tegen je kind? We vonden elkaar even niet zo lief dus papa was niet bij je geboorte? Mijn kinderen vinden het juist een heel veilig gevoel dat papa er ook bij was, ook al zijn we nu niet meer samen.
Het baas-in-eigen-buik verhaal vind ik zo’n dom argument hierin.
Neem je moeder mee of je beste vriendin. Bij mijn jongste heb ik ook mijn man er niet bij gehad want hij was er te ziek voor. Inprincipe geldt dat nu dus ook voor jouw man.
Oei wat een nare situatie. Zou je dit kunnen bespreken met de verloskundige? Het lijkt me belangrijk dat die op de hoogte is en die kan misschien ook meedenken over hulp voor jou, je man en/of jullie samen. Hulp lijkt me wel erg wenselijk en nodig als ik dit zo lees.
Wat betreft de bevalling lijkt het me belangrijk dat jij je op je gemak voelt en als dat niet kan met je man erbij, wat ik me goed voor kan stellen in de situatie die je beschrijft, dan kun je het maken om hem er niet of misschien maar deels bij te willen hebben. Ik hoop dat het met hulp lukt om de situatie op korte termijn toch wat te verbeteren, zodat hij er misschien wel bij kan zijn. Maar het gaat dan in de eerste plaats om jou, jij hebt nogal een klus te klaren. Natuurlijk hoort de vader van de baby daar in principe bij te zijn, maar dan moet ie niet de situatie zo gespannen maken dat zijn aanwezigheid alleen maar een negatief effect heeft.
Ik zou je gevoelens met hem bespreken. Als hij echt alleen maar negatief en knorrig kan zijn en je niet kan steunen tijdens de bevalling dan zou ik (in overleg) iemand anders erbij vragen.
Jij hebt namelijk steun nodig tijdens je bevalling, dat is even belangrijker dan het humeur van je man. Het kan niet zo zijn dat je tijdens je bevalling met zijn gedoe bezig moet zijn.
Als hij er graag bij wil zijn, dan zou ik hem erbij laten zitten, maar voor support zou ik iemand anders vragen, want het klinkt alsof je niet van hem op aan kunt.
SuzyQFive schreef op 26-07-2021 om 20:42:
Nee, dat kan je niet maken… Ook al hebben jullie het moeilijk, je kan hem hier niet bij buitensluiten. Hij is duidelijk overspannen en klinkt ook wat depressief maar je kan niet zeggen Rot maar op terwijl zijn eigen kind geboren gaat worden.
Praat met hem over hoe hij de bevalling voor zich ziet en wat dit nu met je doet. En wat zeg je later tegen je kind? We vonden elkaar even niet zo lief dus papa was niet bij je geboorte? Mijn kinderen vinden het juist een heel veilig gevoel dat papa er ook bij was, ook al zijn we nu niet meer samen.
Het baas-in-eigen-buik verhaal vind ik zo’n dom argument hierin.
Wat een irrationele onzin. Het maakt me niks uit of m'n vader er nu bij was of niet, als kind idem en als baby kon het me terwijl ik door een geboortekanaal geperst werd wellicht al helemaal niks schelen. Haar man bezorgt haar stress met zijn toxische negativiteit tijdens hun zwangerschap. Dàt is egoïsme.
Heeft je man al professionele hulp gezocht?
Ik vind niet dat je het kan maken om je man te weren uit de bevallingsruimte. Het is ook zijn kind. Misschien kun je er wel afspraken over proberen te maken oid.
Als je denkt dat er nog enige hoop is voor je relatie zou ik je man bij de bevalling aanwezig laten zijn. Hoe stel je het je anders voor? ‘Kijk Piet, hier is je kind, ze heet Mientje. Het was zwaar, 10 hechtingen, maar nu gaat het wel weer. Doe jij haar even in bad?’ Denk dat het dan definitief kapot is 
Misschien beter om met hem te praten, eventueel in gezelschap van de verloskundige of iemand die jullie allebei vertrouwen. Sterkte, lijkt me heel rot om je zo te voelen.
Grace82 schreef op 26-07-2021 om 20:40:
[..]
Ik ben uiteindelijk natuurlijk degene geweest die de afspraak heeft gemaakt om mijn spiraal eruit te laten halen. Hij zeurde al jaren dat nog eentje hem zo leuk leek, hij ging ook mee naar die afspraak. Maar ja, het daadwerkelijke eruit halen, dat was natuurlijk mijn keuze.
Ik was daarna wel meteen zwanger. Hij heeft na jarenlang zeuren erom weinig tijd gehad om dat even te laten bezinken (het ‘we gaan het nu dus echt proberen’).
Okay, dan snap ik het wel en vind ik dat hij daarin onredelijk is.
Ik denk dat je moet beseffen dat zijn overspannenheid tijdelijk is (ook al voelt dat misschien nu niet zo) en jullie kind blijvend. Als hij de bevalling "mist," heeft dat misschien wel de rest van zijn leven impact op hem.
Als je samen besluit om voor nog een kind te gaan, dan is het toch echt jullie keuze hoor. Dat het spiraal in jouw lichaam zit betekent niet dat jij ineens in je eentje verantwoordelijk bent.
Hij wist dat je het spiraal eruit ging halen, jullie hebben dat samen besloten, hij was er zelfs bij toen je het eruit liet halen. Vervolgens heeft hij onbeschermde seks met je gehad met als doel een kind te krijgen.
Dus nee, het is niet alleen jouw beslissing geweest. Wat een oetl€&€%(-l 
