Hoe blijf je optimistisch als het best zwaar is?
Lieve allemaal,
Ik ben 25 weken zwanger van ons derde kindje. We hebben twee wat oudere meiden (11 en 10 jaar) en wij verwachten nu een zoontje. We zijn mega gelukkig met de zwangerschap, maar het valt mij niet mee. De zwangerschap gaat niet goed. Het gaat heel goed met ons kindje, maar ik ben zelf een wrak. Extreme misselijkheid, dagelijkse migraineaanvallen en ernstige bloedarmoede belemmeren mij om er echt van te kunnen genieten. Ik voel mij echt wel dankbaar, maar de vermoeidheid valt mij niet mee. Ik probeer mezelf elke dag weer goede moed in te praten maar door de vermoeidheid en pijn lukt dit soms echt niet. Vaak voel ik mij moedeloos en somber. Ik ben nu al behoorlijk ver, maar nog ongeveer 15 weken is toch nog wel lang.
De laatste maanden hebben we alle mogelijke therapieën geprobeerd. Een aantal weken geleden zijn we hiermee gestopt. Ik krijg alleen nog om de paar weken een ijzerinfuus. We hebben verschillende behandelingen geprobeerd voor de migraine, maar inmiddels zijn alleen de experimentele behandelingen (waarbij het niet zeker is of het iets met het kindje doet) nog over. Die wil ik niet. Ik heb wel medicatie voor de misselijkheid. Die werkt bij vlagen redelijk. Voor de rest probeer ik te accepteren hoe het nu gaat (dat adviseren de experts inmiddels ook).
Zijn er vrouwen die bovenstaande herkennen? Hoe blijf je optimistisch? Ik werk inmiddels (helaas) niet meer. Ik was ook een hele fanatieke sporter, maar dat mag natuurlijk ook niet meer. Ook daardoor voel ik mij alles behalve mezelf. Hoe zorg je dat je het toch volhoudt?
Zou het helpen als je jezelf ontslaat van de verplichting optimistisch en dankbaar te zijn en te genieten?
Ik ben tweemaal zwanger geweest en beide zwangerschappen verliepen redelijk ongecompliceerd, maar desondanks had ik de nodige ongemakken en vond ik zwanger zijn eigenlijk in het algemeen behoorlijk vervelend.
Ik denk dat ik me nog beroerder had gevoeld als ik het idee had gehad dat ik had moeten genieten.
Als je bloedarmoede hebt en erg misselijk bent, ben je nu eenmaal een vaatdoek. Dat is gewoon waardeloos en uitzitten is het enige dat erop zit. Misschien heb je mazzel en besluit zoonlief dat hij het na 38 weken welletjes vindt, dan krijg je twee weken korting.
Eten wat je wel lust, veel boeken lezen en Netflixen, dat lijkt mij eigenlijk de enige manier om de komende maanden door te komen. En dan lig je straks in het kraambed en besef je "ik ben niet meer zwanger! Hoera!"
Veel sterkte gewenst,
Temet
Er was net bij koffietijd een item over depressie tíjdens de zwangerschap. Misschien de moeite waard om even terug te kijken?
Kun je met de gynaecoloog of vroedvrouw bespreken of je met 36 weken gaat bevallen? Dan zul je wel ingeleid moeten worden.
Tsjor
Ik was erg beroerd tijdens beide zwangerschappen, maar heb tegen mezelf gezegd dat het niet verplicht is om ervan te genieten. Dat kan later wel, als ze geboren zijn. Dat scheelt een heleboel druk.
Verder denk ik zoveel mogelijk hulptroepen aan laten rukkenn en zelf op de bank met een serie. Het is niet anders.
tsjor schreef op 12-05-2021 om 19:40:
Kun je met de gynaecoloog of vroedvrouw bespreken of je met 36 weken gaat bevallen? Dan zul je wel ingeleid moeten worden.
Tsjor
doen ze dat niet pas met 37 weken?
tsjor schreef op 12-05-2021 om 19:40:
Kun je met de gynaecoloog of vroedvrouw bespreken of je met 36 weken gaat bevallen? Dan zul je wel ingeleid moeten worden.
Tsjor
aangezien ze 36 weken als te vroeg geboren beschouwen. Lijkt me wel apart dat je dan ingeleid kan worden met 36 weken.
Wat anderen al zeggen: je hoeft helemaal niet optimistisch te zijn en te genieten. En als ik zo lees waar je allemaal last van hebt, lijkt het me ook vrij onmogelijk.
Wat je misschien wel kan helpen, is het vertrouwen dat het overgaat, dat het tijdelijk is.
Je kunt proberen te onderzoeken of er dingen zijn waardoor je jezelf even iets beter voelt en dat dan 'de dingen van de dag' maken.
Je kunt misschien nog wel iets sportachtigs doen met gewichtjes of elastieken (als je je daar wat beter door gaat voelen, natuurlijk. Anders niet! ).
Tijdens mijn tweede zwangerschap had ik problemen van heel andere orde (er gebeurden veel heftige dingen in mijn omgeving) en toen heb ik wel wat gehad aan zwangerschapshaptonomie. Daar wordt gekeken naar de wederzijdse beïnvloeding van je fysieke houding en je emoties. Klinkt misschien vaag en ik weet natuurlijk helemaal niet of het je past, maar ik wilde het toch even noemen. Ik heb daar toen wel wat aan gehad.
En voor de rest is het geduld en vooral heel veel overlaten aan de mensen om je heen. Hopelijk is er iemand die je dochters een beetje extra in de gaten houdt. Die zouden zich nog weleens veel zorgen kunnen maken.
Veel sterkte gewenst!!
Dat denk ik ook, maak het jezelf comfortabel en als er een zwangerschapshaptonoom in je buurt is doe dat dan. Het is een hormonale kwestie en die kan overigens tegen het einde van de zwangerschap ook ineens over zijn.
Het idee van Tsjor, eerder inleiden, zou ik vooraf met je gynaecoloog bespreken, of je vroedvrouw, net wie je hebt, dat heeft consequenties, dan moet je naar het ziekenhuis. Je kunt het bespreken voor het geval het je teveel wordt, dat kan al een geruster gevoel geven, zonder dat het ook uitgevoerd wordt.
Maar je zult eerst overeenstemming moeten bereiken dat dat mogelijk is, dat ze je dat toestaan, het is een sterk hiërarchische wereld, zij 'weten' het, en elke medische ingreep heeft ook risico's, dus wees het daar eerst over eens.
Blijf hoe dan ook, al is het beperkt, bewegen en een frisse neus halen, al is het in de tuin. Doe wat je verlicht, de houding, douchen, je favoriete hangstoel.
Je kunt het toch bespreken? Bij mij werden de wee-enremmers stopgezet met 36 weken, omdat het kindje dan voldoende gegroeid is en de longen voldoende gerijpt zijn om aan het leven te beginnen. Het kan zijn dat het nu naar 37 weken is verlegd, maar ik heb (helaas) teveel in het ziekenhuis gelegen, teveel moeizame zwangerschappen gezien, teveel met andere vrouwen gehoopt die 36 weken te halen. Een vrouw die altijd heel erg grote kinderen kreeg is bewust ingeleid met 36 weken, zodat de bevalling ' normaal' kon gaan.
Het is meer een gedachte die je kunt bespreken, waarover je zelf daarna een keuze kunt maken: wil ik dat wel? Er zitten ook nadelen aan, maar jouw zwangerschap is ook erg moeizaam, met veel serieuze problemen.
Tsjor
Een zwangerschap is voor lang niet alle vrouwen fijn en je hoeft er ook niet van te genieten. Het is fijn voor de vrouwen die dat wel kunnen maar als het voor jou niet fijn, dan is dat heel vervelend maar wel de realiteit en die hoef je echt niet mooier te maken dan die is. Genieten kan nog heel lang als jullie kindje er eenmaal is. Geef jezelf ook de ruimte om te balen van de hele situatie en dat de realiteit anders is dan gehoopt/verwacht.
Eerder inleiden kan wel, maar niet met 25 weken al als het niet strikt noodzakelijk is om het leven van moeder of kind te redden. Dat moet je voor het kindje ook echt niet willen als het niet écht moet. Bij eerder inleiden moet je eerder denken aan 36/37/38 weken.
Eerder inleiden?
Jeetje, dat zou ik toch niet gauw adviseren. Voor je kind offer je je toch op, tenzij het levensbedreigend is. Ik zou toch hopen dat je wacht tot de bevalling zich vanzelf aandient om het natuurlijk te laten verlopen. Stel dat een kindje problemen heeft, dan denk je toch ook: had ik nou echt niet nog 14 dagen langer kunnen doorbijten? -dit alles bedoel ik overigens niet bagatelliserend. Het lijkt me verschrikkelijk zwaar zo!
Verder lijkt het me dat er veel bruikbare tips tussen zitten. Heel erg veel sterkte!
'Voor je kind offer je je toch op, tenzij het levensbedreigend is.' De term 'levensbedreigend' is wel erg radicaal. Bij mijn eerste zwangerschap werd wel degelijk de afweging gemaakt tussen de levenskansen voor mijn kindje en mijn eigen gezondheid. Helaas leidde dat ertoe, dat de weeënremmers moesten worden gestopt, met 24 weken. Het kindje overleed een dag later. Ik kan niet zeggen of ik anders overleden was. Ik zou dus eerder zeggen: tot de grens van wat je aankunt.
En ik zal nooit pleiten voor een ingeleide bevalling met 25 weken MamaE. Wie heeft het daarover?
Het kan zijn dat alleen al het bespreken van de mogelijkheid en het maken van een keuze de ellende van de laatste weken draaglijker maakt.
Tsjor
Heel erg bedankt allemaal! Het helpt heel erg dat jullie zeggen dat het niet verplicht is om ervan te genieten. Dat hoor je namelijk van iedereen; ‘gefeliciteerd! Geniet van deze periode’.
Mijn dochters kwamen te vroeg. Mijn laatste dochter kwam met 35 weken. Ruim drie kilo, helemaal klaar en geen problemen. Ook nu hebben we weer kans op een vroeggeboorte en dus de kans dat ik het helemaal niet volledig hoef uit te zitten. Aan de ene kant hoop ik dat natuurlijk, maar dan alleen als hij er ook echt klaar voor is. Ik ga dus niet ooknog bespreken dat ik graag wil dat het eerder komt. Die kans is er misschien al. Ik hoop dat ik rond die periode ookal zo ver ben dat die paar weken ook nog te overzien zijn.
Ik probeer het ‘gewoon’ vol te blijven houden. Elke dag is er weer eentje. Ik heb ook nog altijd mogelijkheden (die experimentele behandelingen die ik dus niet wil). Ook dat is een troost. En elke dag niet daarnaar grijpen is er ook weer eentje.
En Tsjor; wat een vreselijk verhaal 😞 Wat ontzettend verdrietig dat je kindje is overleden.
Gelukkig wisten we daarna dat ik eigenlijk altijd te vroeg weeën krijg en kon er op tijd ingegrepen worden. Ik heb nog twee gezonde zonen en een gezonde dochter gekregen met resp. 36, 40 en 40 weken zwangerschap.
Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je straks ook een gezond kindje in je handen mag houden.
Tsjor
