Hoe blijf je optimistisch als het best zwaar is?
Lieve allemaal,
Ik ben 25 weken zwanger van ons derde kindje. We hebben twee wat oudere meiden (11 en 10 jaar) en wij verwachten nu een zoontje. We zijn mega gelukkig met de zwangerschap, maar het valt mij niet mee. De zwangerschap gaat niet goed. Het gaat heel goed met ons kindje, maar ik ben zelf een wrak. Extreme misselijkheid, dagelijkse migraineaanvallen en ernstige bloedarmoede belemmeren mij om er echt van te kunnen genieten. Ik voel mij echt wel dankbaar, maar de vermoeidheid valt mij niet mee. Ik probeer mezelf elke dag weer goede moed in te praten maar door de vermoeidheid en pijn lukt dit soms echt niet. Vaak voel ik mij moedeloos en somber. Ik ben nu al behoorlijk ver, maar nog ongeveer 15 weken is toch nog wel lang.
De laatste maanden hebben we alle mogelijke therapieën geprobeerd. Een aantal weken geleden zijn we hiermee gestopt. Ik krijg alleen nog om de paar weken een ijzerinfuus. We hebben verschillende behandelingen geprobeerd voor de migraine, maar inmiddels zijn alleen de experimentele behandelingen (waarbij het niet zeker is of het iets met het kindje doet) nog over. Die wil ik niet. Ik heb wel medicatie voor de misselijkheid. Die werkt bij vlagen redelijk. Voor de rest probeer ik te accepteren hoe het nu gaat (dat adviseren de experts inmiddels ook).
Zijn er vrouwen die bovenstaande herkennen? Hoe blijf je optimistisch? Ik werk inmiddels (helaas) niet meer. Ik was ook een hele fanatieke sporter, maar dat mag natuurlijk ook niet meer. Ook daardoor voel ik mij alles behalve mezelf. Hoe zorg je dat je het toch volhoudt?
tsjor schreef op 15-05-2021 om 08:56:
'Voor je kind offer je je toch op, tenzij het levensbedreigend is.' De term 'levensbedreigend' is wel erg radicaal. Bij mijn eerste zwangerschap werd wel degelijk de afweging gemaakt tussen de levenskansen voor mijn kindje en mijn eigen gezondheid. Helaas leidde dat ertoe, dat de weeënremmers moesten worden gestopt, met 24 weken. Het kindje overleed een dag later. Ik kan niet zeggen of ik anders overleden was. Ik zou dus eerder zeggen: tot de grens van wat je aankunt.
En ik zal nooit pleiten voor een ingeleide bevalling met 25 weken MamaE. Wie heeft het daarover?
Het kan zijn dat alleen al het bespreken van de mogelijkheid en het maken van een keuze de ellende van de laatste weken draaglijker maakt.
Tsjor
Er werd in dit draadje gesproken over een ingeleide bevalling. Mijn antwoord daarop was dat dat kan, maar niet op dit moment al (TS is nu 25 weken zwanger). Tenzij het leven van ofwel TS ofwel het kindje acuut in gevaar is, zoals bij jou blijkbaar het geval was, doen ze dat niet. Mijn dochter is ook te vroeg geboren (29 weken) omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Godzijdank heeft ze het gered maar de eerste dagen was het kantje boord.
'Er werd in dit draadje gesproken over een ingeleide bevalling.' Ik bracht het ter sprake, maar zeker niet voor dit moment. Tsjor
Ik sluit me aan bij de anderen: genieten is niet verplicht, ik vond zwanger zijn knap waardeloos. Ik heb lekker genoten van mijn kinderen vanaf de eerste seconde dat ze buiten waren. Hopelijk komt jullie zoontje gezond ietsjes vroeger tevoorschijn, net als zijn grote zussen. En dán lekker genieten! Sterkte hoor.
Wees lief voor jezelf, en zorg dat anderen (je partner) je vertroetelen. Zwanger zijn kan zwaar zijn, of heel zwaar. Straks is je zoontje geboren en voel je je vast weer beter, maar tot die tijd moet je proberen om er het beste van te maken. Neem zo veel mogelijk rust, en probeer je energie alleen aan de belangrijkste dingen te besteden: jezelf en je dochters. En besteed je energie aan dingen waar je ook weer energie van krijgt, dus liever thee drinken met een vriendin dan stofzuigen. Schaam je niet als je ‘s middags met een boek in bed kruipt. Of desnoods de hele dag. Je hoeft niet "sterk" te zijn. (Dat ben je zo al genoeg...)
En dan stapje voor stapje, dag voor dag, week voor week tot je straks je baby in je armen hebt.
tsjor schreef op 15-05-2021 om 08:56:
'Voor je kind offer je je toch op, tenzij het levensbedreigend is.' De term 'levensbedreigend' is wel erg radicaal. Bij mijn eerste zwangerschap werd wel degelijk de afweging gemaakt tussen de levenskansen voor mijn kindje en mijn eigen gezondheid. Helaas leidde dat ertoe, dat de weeënremmers moesten worden gestopt, met 24 weken. Het kindje overleed een dag later. Ik kan niet zeggen of ik anders overleden was. Ik zou dus eerder zeggen: tot de grens van wat je aankunt.
En ik zal nooit pleiten voor een ingeleide bevalling met 25 weken MamaE. Wie heeft het daarover?
Het kan zijn dat alleen al het bespreken van de mogelijkheid en het maken van een keuze de ellende van de laatste weken draaglijker maakt.
Tsjor
even tussendoor: jeejtje wat heftig 😔!
Hoe gaat het TO?
Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik wel echt van kunnen genieten, al waren er natuurlijk ook veel ongemakken. 1e trimester moe en misselijk, dik worden (gelukkig was ik het daarna snel weer kwijt door even hard te lijnen) en natuirlijk was het spannend. De bevalling was uiteindelijk geen feest. Wel een prachtig kindje nu. Ik snap goed to dat je het ziet als een noodzakelijk kwaad. Dat mag ook. Probeer maar te denken aan wat voor een geweldig kind je op de wereld gaat zetten en iedere dag kom je dichter bij dat moment. Sterkte to!
Het is voor best wat mensen gewoon een noodzakelijk kwaad om te doorstaan. Dat mensen zich nog steeds laten aanmeten dat je niet mag klagen of gewoon niet geniet van dit soort zaken is gewoon treurig.
LiefsteFeetje schreef op 13-07-2021 om 11:09:
Het is voor best wat mensen gewoon een noodzakelijk kwaad om te doorstaan. Dat mensen zich nog steeds laten aanmeten dat je niet mag klagen of gewoon niet geniet van dit soort zaken is gewoon treurig.
Ja dat vind ik dus ook. Het is ook voor iedereen weer anders.
To ik heb zo met je te doen... Ik heb een hele normale zwangerschap met maar weinig klachten en ik vind het al "a lot to handle"! Volgens mij hebben de ervaringsdeskundigen hier gelijk: Leg jezelf niet teveel op dat je ervan moet genieten. Ik denk dat je het al hartstikke goed doet als je voor jezelf blijft zorgen en daarnaast aandacht aan je meiden en je man kan geven op de momenten dat het beter gaat. Hang in there, wees lief voor jezelf, laat voor je zorgen... Hopelijk gaan die weken dan wat sneller voorbij (en ik hoop ook voor je dat je 2-3 weken "korting" krijgt 
)
