Egoïstische man vs. zwangerschapshormonen
Hallo allemaal,
Sinds we weten dat ik zwanger ben (met 2 bewust voor gekozen), maak ik continu ruzie met mijn vriend. We gingen graag stappen, uit eten, etc. maar dit moet ik uiteraard beperken nu. Voor hem blijft het oké om gewoon zijn normale leven verder te zetten. Op bepaalde vlakken heb ik daar geen problemen mee op andere wel. Telkens we een ruzie hebben zegt hij dat ik een prenatale depressie heb (terwijl ik goed gezind en blij ben behalve met de zaken die hij zegt/doet) en ik vind gewoon dat hij enorm egoïstisch is.
Om een voorbeeld te geven: Hij wou graag naar Tomorrowland en ik vroeg hem dit niet te doen omdat dat het enige festival was waar ik echt spijt van had dat ik het niet mee kon doen (aangezien nog niemand wist dat ik zwanger was). Het zou niet leuk zijn geweest foto's/filmpjes en verhalen te krijgen als je er zelf heel graag bij had geweest. Achter mijn rug om heeft hij toch een ticket gekocht terwijl ik had voorgesteld anders samen iets leuk te doen die dag (aangezien we die dag ook 2 jaar samen waren). Na heel zware ruzies en tussenkomst van andere mensen is hij niet gegaan en heb ik 3 dagen met een zuur gezicht voor mij gezeten. Ps: mij werd verweten dat ik met vakantie een zuur gezicht trok toen we door hadden dat we zwanger waren. Wat hij niet wil begrijpen is dat ik enorm misselijk was en dat het dan niet echt makkelijk is heel de tijd te lachen.
PS2: Het is niet dat hij niet weg mag gaan (want zo ziet hij het) want komend weekend gaat hij naar een ander festival. En als hij 2 avonden op de week thuis eet, zal het veel zijn. En in september is hij ook nog een mannenweekend aan het plannen.
Nu komen we bij het volgende voorval: We zaten op een etentje en ik zie hem sturen in een vriendengroep 'Ibiza 2023' en ik spreek hem onmiddelijk aan over wat zijn bedoeling is aangezien mijn uitgerekende datum februari 2023 is.
'Het zijn maar ideeën en die moet ik niet met jou bespreken.' Ik vind dit ongelooflijk egoïstisch van zoiets niet op voorhand te bespreken met je partner. Ondertussen heb ik ook al (niet via hem!) vernomen dat de trip eind mei zou zijn (als ons kleintje dus 3-4 maand oud is).
Ik weet echt geen raad meer en zie het niet zitten om zo verder te gaan. Hij leeft op zichzelf en houdt gewoon geen rekening met mij. Of zo voel ik mij toch.
Zijn dit mijn zwangerschapshormonen die te fel reageren of is zijn dit dingen die niet door de beugen kunnen?
Graag jullie mening. Alvast bedankt!
C_D schreef op 09-08-2022 om 14:46:
[..]
Zoals hierboven denk ik duidelijk is gezegd, heeft hij een eigen leven: gaan sporten, wekelijks eten met vrienden (oa vanavond), festival dit weekend bv, weekendtripjes voor te fietsen, op stap in het stad met vrienden, etc. Allemaal geen probleem mee want inderdaad het is niet omdat ik iets niet wil/kan doen dat hij dat niet mag doen. Ik heb gevraagd om die 1ne dag dat niet te doen omdat ik mij daar heel kut over voelde dat ik DAT festival niet mee kon doen (andere festivals zou ik géén probleem mee hebben). Het is ook niet dat hij een ticket had op dat moment en geld kwijt zou zijn of dergelijke.
Ongemakken bedoel ik oa hormonale huilbuien (uit het niks en met geen enkele reden). Voor mij inlevingsvermogen hierbij is even te troosten of vast te pakken en niet negeren en doorstappen. Of zoals met TL mij misschien niet helemaal begrijpen in mijn gedachtengang maar iets hebben van oke ik ga binnen 2 weken naar een ander festival en als het voor haar echt niet leuk is, zal ik deze overslagen.
Ik stuurde hem letterlijk 'ik begrijp dat het voor jou niet leuk is om niet te gaan, maar probeer aub ook te begrijpen dat het voor mij niet leuk is om daar foto's, verhalen en zatte telefoontjes, etc van de krijgen en er niet bij te kunnen zijn'.
Je wijst trouwens wel makkelijk met je vinger naar je vriend dat hij alles verkeerd doet... Maar je kan hem ook omdraaien. Je had hem ook kunnen gunnen om wel naar tomorrowland te gaan en het naar zijn zin te hebben. Had jij lekker een verwendagje voor jezelf kunnen doen, massage etc. Je hoeft niet van alles zo'n groot probleem te maken.
En wat betreft die huilbuien... Die blijven wel even. En volgens mij ben je volwassen genoeg om jezelf te troosten en heb je hem daar niet voor nodig. Anders wordt het inderdaad een hele zware en lange zwangerschap...
Partner in kwestie gaat juist vaak op stap. Het betrof slechts een enkele keer dat TO bezwaar ertegen maakte. En dat zou gewoon moeten kunnen, zonder door mannelijke hormonen aangedreven reacties op te roepen.
Tickel schreef op 09-08-2022 om 15:23:
[..]
Denk je dat door de war geschopte hormonen zo fijn zijn om mee rond te lopen? Hoezo niks. Jammer dat jij het niet kan ervaren.
Nee dat zeg ik niet maar om op voorhand al te beginnen dat hij niet mag omdat jij niet wil en evt hormonale huilbuien aanvoeren als reden waardoor hij niet mag gaan vind ik niet heel volwassen overkomen. Ze krijgt een kind, tijd om volwassen te worden dus.
Battle-Royale schreef op 09-08-2022 om 15:20:
[..]
Huilen om niks dan, zo beter? Want dat blijft het nog steeds.
Jeetje wat een gebrek aan empathie weer BR. Je hoeft niet alles te begrijpen en je hoeft je ook niet in iedereen te kunnen verplaatsen, maar de wereld wordt echt een beetje mooier als je anderen in hun waarde kunt laten en niet alles meteen in het belachelijke trekt. Jij hebt vast ook zo je dingetjes waarvan een ander denkt, waar gaat het over, maar dat is heel wat anders dan roepen get over it.
Een beetje vriendelijkheid kost je niets, echt niet.
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 15:03:
[..]
Oh, jawel hoor. Dit is 'slechts' een kwestie van beschaving. Hoe ga je om met de kwetsbaren onder ons?
Wat een rare beredenering. Zelf heb ik een handicap met onwijs veel zenuwpijn, waardoor ik nauwelijks slaap. Dat is niet na 9 maanden weg, dat blijft. Zal mooi worden als ik mijn man thuis zou houden omdat hij geen dingen meer mag doen omdat ik ze graag zou willen doen maar die ik niet kan. Je gunt je partner toch een leuke tijd, ook als je dat zelf niet hebt. Sterker: Ik vind het juist fijn als mijn man geniet van de dingen waar hij plezier uit haalt. En dan zie ik juist graag foto's van waar hij is/geweest is, dan kan ik op afstand wat mee genieten. Niet mogen gaan omdat je zelf niet kunt en het ook nog not done vinden om foto's te krijgen, hoeveel plezier gun je je partner dan? Ik vind dat erg kinderachtig. Zo van: mijn zakgeld is op, dan mag jij van jouw zakgeld ook niks leuks/lekkers meer kopen. Grow up.
Tickel schreef op 09-08-2022 om 15:23:
[..]
Denk je dat door de war geschopte hormonen zo fijn zijn om mee rond te lopen? Hoezo niks. Jammer dat jij het niet kan ervaren.
Maar daar ging het niet enkel over Tickel, ze zoekt (in mijn ogen) hier in dit topic naar excuses waarom vriend absoluut niet naar TL mocht gaan. Ze kan, na meerdere reacties gelezen te hebben, ook bijv eerlijk toegeven dat het uit jaloezie was, want dat proef ik duidelijk. Zij kon niet (althans, vlgs zichzelf dan), dus mocht hij ook niet en dat is nogal manipulerend het dan op hormonale huilbuien te steken.
Beter dat ze goeie afspraken maken over zijn doordeweekse afwezigheid, maar nee, het ging duidelijk om TL.
Ellori schreef op 09-08-2022 om 15:26:
[..]
Je wijst trouwens wel makkelijk met je vinger naar je vriend dat hij alles verkeerd doet... Maar je kan hem ook omdraaien. Je had hem ook kunnen gunnen om wel naar tomorrowland te gaan en het naar zijn zin te hebben. Had jij lekker een verwendagje voor jezelf kunnen doen, massage etc. Je hoeft niet van alles zo'n groot probleem te maken.
En wat betreft die huilbuien... Die blijven wel even. En volgens mij ben je volwassen genoeg om jezelf te troosten en heb je hem daar niet voor nodig. Anders wordt het inderdaad een hele zware en lange zwangerschap...
Eens!
Overigens, als mijn man mij niet zou willen troosten op het moment dat ik verdrietig ben, om wat voor reden dan ook, dan was hij heel snel mijn man niet meer hoor. Zo zou ik geen relatie willen. Dus in die zin begrijp ik TO wel. Er gebeurt een hele hoop in een vrouwenlijf op het moment dat ze zwanger is, dan verwacht ik begrip voor mijn buien. Uiteraard mag hij best tegengas geven als ik erin dreig te zwelgen, maar dat is wat anders dan alles afserveren als prenatale depressie.
Ik was bij de tweede heel erg moe. Onverklaarbaar, maar wel een feit. Man heeft het toen gepresteerd om een keer te zeggen dat ik me daar gewoon overheen moest zetten. Deed hij ook wel eens na een slechte nacht. Dat heeft me echt ontzettend gekwetst. Want ik vocht al maanden tegen die vermoeidheid, voelde me er hartstikke schuldig over en was al een paar keer over mijn eigen grens gegaan omdat ik er niet aan toe wilde geven. Het gekke is, als het over vermoeidheid gaat roept iedereen veel gemakkelijker dat je naar je lichaam moet luisteren en eraan toegeven. Maar als het over emoties gaat ligt dat ineens heel anders. Maar hormonen kunnen echt vreselijk lastig zijn. Zei de dame die ooit vanwege suïcidale gedachten ivm overgangshormonen bij de huisarts zat...
Apiejapie schreef op 09-08-2022 om 15:33:
[..]
Wat een rare beredenering. Zelf heb ik een handicap met onwijs veel zenuwpijn, waardoor ik nauwelijks slaap. Dat is niet na 9 maanden weg, dat blijft. Zal mooi worden als ik mijn man thuis zou houden omdat hij geen dingen meer mag doen omdat ik ze graag zou willen doen maar die ik niet kan. Je gunt je partner toch een leuke tijd, ook als je dat zelf niet hebt. Sterker: Ik vind het juist fijn als mijn man geniet van de dingen waar hij plezier uit haalt. En dan zie ik juist graag foto's van waar hij is/geweest is, dan kan ik op afstand wat mee genieten. Niet mogen gaan omdat je zelf niet kunt en het ook nog not done vinden om foto's te krijgen, hoeveel plezier gun je je partner dan? Ik vind dat erg kinderachtig. Zo van: mijn zakgeld is op, dan mag jij van jouw zakgeld ook niks leuks/lekkers meer kopen. Grow up.
Goed voorbeeld en ontzettend met je eens, al is de inhoud van je post verdrietig 
Apiejapie, jij bent misschien al wat verder in je proces waardoor je nu op afstand kunt genieten. Kan je je voorstellen dat TO, die pas 3 maanden zwanger is, nog een beetje ondersteboven is en daardoor wat meer steun dan jij nodig heeft?
Ik praat haar insteek en gedrag niet goed (want daar valt nog wel wat winst te behalen), maar ik denk niet dat we alle behoeftes van mensen met beperkingen gelijk kunnen trekken. Het is (wat mij betreft) helemaal prima als TO andere dingen vergt van haar partner dan jij.
Jonagold schreef op 09-08-2022 om 15:37:
Overigens, als mijn man mij niet zou willen troosten op het moment dat ik verdrietig ben, om wat voor reden dan ook, dan was hij heel snel mijn man niet meer hoor. Zo zou ik geen relatie willen. Dus in die zin begrijp ik TO wel. Er gebeurt een hele hoop in een vrouwenlijf op het moment dat ze zwanger is, dan verwacht ik begrip voor mijn buien. Uiteraard mag hij best tegengas geven als ik erin dreig te zwelgen, maar dat is wat anders dan alles afserveren als prenatale depressie.
Ik was bij de tweede heel erg moe. Onverklaarbaar, maar wel een feit. Man heeft het toen gepresteerd om een keer te zeggen dat ik me daar gewoon overheen moest zetten. Deed hij ook wel eens na een slechte nacht. Dat heeft me echt ontzettend gekwetst. Want ik vocht al maanden tegen die vermoeidheid, voelde me er hartstikke schuldig over en was al een paar keer over mijn eigen grens gegaan omdat ik er niet aan toe wilde geven. Het gekke is, als het over vermoeidheid gaat roept iedereen veel gemakkelijker dat je naar je lichaam moet luisteren en eraan toegeven. Maar als het over emoties gaat ligt dat ineens heel anders. Maar hormonen kunnen echt vreselijk lastig zijn. Zei de dame die ooit vanwege suïcidale gedachten ivm overgangshormonen bij de huisarts zat...
Nu lezen we hier natuurlijk ook maar een klein gedeelte van hun relatie, maar ik vind het TL-issue toch aardig in de buurt van zwelgen komen hoor.
Lieveheersbeest schreef op 09-08-2022 om 15:41:
Apiejapie, jij bent misschien al wat verder in je proces waardoor je nu op afstand kunt genieten. Kan je je voorstellen dat TO, die pas 3 maanden zwanger is, nog een beetje ondersteboven is en daardoor wat meer steun dan jij nodig heeft?
Ik praat haar insteek en gedrag niet goed (want daar valt nog wel wat winst te behalen), maar ik denk niet dat we alle behoeftes van mensen met beperkingen gelijk kunnen trekken. Het is (wat mij betreft) helemaal prima als TO andere dingen vergt van haar partner dan jij.
Ze is zwanger, niet blijvend gehandicapt hè, dat kun je toch onmogelijk vergelijken? En ‘steun’ aan iemand die pril zwanger is of blijvend lichamelijk beperkt, dat je het überhaupt al in 1 en dezelfde zin kunt schrijven? Kunnen we ajb realistisch blijven?
Laten we de gebeurtenissen wel in de juiste verhouding bekijken. TO gunt haar partner van alles en nog wat, maar is verontrust geraakt over die ene keer dat hij haar overduidelijk op een uitspraken kinderachtige manier voor het blok zette. Zo van: ik heb een ticket voor Tomorrowland weten te bemachtigen en ik ga dus lekker toch; ook al weet ik dat jij dat liever niet hebt en ik gisteren nog aangaf niet te zullen gaan.
Voldoende aanleiding tot een vertrouwensbreuk(je), zou ik zeggen! Het belooft immers niet veel goeds voor de toekomst.
Kersje schreef op 09-08-2022 om 15:45:
[..]
Ze is zwanger, niet blijvend gehandicapt hè, dat kun je toch onmogelijk vergelijken? En ‘steun’ aan iemand die pril zwanger is of blijvend lichamelijk beperkt, dat je het überhaupt al in 1 en dezelfde zin kunt schrijven? Kunnen we ajb realistisch blijven?
Juist daarom. Deze meneer feest er normaal gesproken schijnbaar lekker op los, maar voor deze ene keer vraagt TO of hij solidair wil zijn. Om dan lekker puh toch nog te gaan, dat vind ik nogal kinderachtig. Het is heel iets anders als je je partner alles ontzegt dat jij niet (meer) kan doen als die situatie onveranderlijk is. Maar vragen om voor 1 keer rekening te houden met je zwangere vrouw, ik vind dat niet teveel gevraagd hoor.
Ik heb al eerder gezegd dat ik vind dat er aan haar manier van communiceren ook best wat te verbeteren valt, en dat ik vind dat ze nogal krampachtig met de zwangerschap omgaat, maar hier scoort haar partner bij mij absoluut geen punten mee.
Ik gun mijn man ook van alles, maar er moet wel een evenwicht in zitten. Zie dan weer die emotionele buien waarbij ik, vind ik, dan enige steun mag verwachten. Op het moment dat hij dat af doet met 'hormonaal gedoe' en zoek het lekker zelf uit, zou ik zomaar een stuk minder soepel kunnen worden als het gaat om zijn plannen om in het najaar 10 dagen naar Bonaire te gaan met een vriendin...
Kersje schreef op 09-08-2022 om 15:45:
[..]
Ze is zwanger, niet blijvend gehandicapt hè, dat kun je toch onmogelijk vergelijken? En ‘steun’ aan iemand die pril zwanger is of blijvend lichamelijk beperkt, dat je het überhaupt al in 1 en dezelfde zin kunt schrijven? Kunnen we ajb realistisch blijven?
Ik had de indruk dat Apiejapie de vergelijking trok. Lees ik dat verkeerd?
Of iemand nou zwanger of blijvend lichamelijk beperkt is, beide situaties kennen grenzen. En als je een beetje een leuke partner bent, dan biedt je je partner steun om met die grenzen om te gaan.
We kunnen wel doen alsof TO alleen maar mag genieten van haar zwangerschap, maar dat gaat voor veel zwangere vrouwen helaas niet op.
