Dilemma familie, corona, zwanger.. :(
Pff, ik zit hier zo mee in mijn maag! Ben er telkens verdrietig over en wil het met jullie delen, omdat ik benieuwd ben naar jullie mening, inzichten of ideeën.
Ik kom telkens in hetzelfde dilemma... Ik en mijn man zijn met z'n tweeën en ik ben nu 11 weken zwanger. Daarnaast heb ik een autoimmuunziekte en ben dus risicogroep. We zijn gevaccineerd en houden ons aan de coronaregels.
We hebben beide leuke families waar we allebei goed mee kunnen opschieten. Ik ben een familiemens en hou ervan mijn familie te zien. Maar zij zijn allemaal niet gevaccineerd en houden zich ook niet aan de regels. Ze zien gewoon allerlei mensen net zoals normaal, houden geen afstand, etc. Als wij ze zien, vragen we ze om afstand te houden, maar het zit gewoon niet in hun systeem en lukt ze niet echt goed. De een doet er meer zijn/haar best voor dan de ander. Maar ze zijn het gewoon niet gewend waardoor het regelmatig mis gaat.
Mijn schoonfamilie is allemaal wel gevaccineerd en houden zich ook allemaal aan de regels. Beide kanten vinden we leuk om te zien. Maar aan mijn kant is het wat lastiger door corona...
Hierdoor is het telkens gedoe als we voor een familie-ding van mijn kant uitgenodigd worden.
Mijn man vindt dat we een risico nemen iedere keer als we naar mijn familie gaan en vindt dat lastig, zeker nu we zwanger zijn. Ik wil ook liever geen riciso nemen, maar ook niet mijn familie niet zien... Dus iedere keer hebben wij er met z'n tweeën vooraf gedoe over. Mijn man benadrukt dan dat er teveel mensen komen, niemand afstand houdt, niemand gevaccineerd is, ik risicogroep ben, we zwanger zijn, het toch niet goed zal gaan, etc. En ik denk, ja pff maar wat moet ik dan doen.. Mijn familie niet meer zien?? Dan willen we allebei niet. Maar nu is het télkens gedoe: eerst wij met z'n tweeën thuis en dan vaak bij mijn familie als we telkens moeten zeggen, 'wil je een beetje afstand houden svp?', 'sorry, je staat weer te dichtbij', etc. Plus wij worden met een scheef oog aangekeken door onze familie want wij zijn 'de zeurkousen, die moeilijk lopen te doen. Terwijl wij ons gewoon aan de landelijke regels van de overheid houden... En iedere keer heb ik er stress over... 😭
Zondag staat er weer iets gepland, een familie borrel, buiten in de tuin, 10 personen incl. ons, kleine tuin. En daar hadden we dus net weer een pittige discussie over. Ik heb er zoveel zin in om mijn familie te zien en misschien wel voor de laatste keer met z'n alle bij elkaar (gezien de stijgende cijfers). Maar mijn man vindt dat we eigenlijk niet moeten gaan, want teveel risico.
Ik heb het gevoel dat het sowieso klote voor mij gaat zijn. Want of we gaan en dan gaat het vast een aantal keer mis qua afstand, moeten we mensen vragen afstand te houden, of kijkt mijn man streng naar mij omdat ik het een keer vergeet, etc. Oftewel, sowieso spanning en niet echt gezellig met de kans op een discussie of escalatie omdat wij al de 'zeurpieten' zijn in hun ogen. Óf we gaan niet en dan mis ik mijn familie en worden we ws ook weer negatief gezien doordat we niet komen.
En ik weet gewoon niet hoe ik dit in de toekomst moet doen... Want corona blijft nog wel even denk ik... Wat als ons kindje er straks is? Dan kan ik hem niet overgeven aan mijn moeder, want dat is te dichtbij. Dan kan ik na de geboorte mijn moeder of zusjes geen knuffel geven, etc. Dat wordt gewoon allemaal lastig. En ik vind dat ik niet van ze kan vragen of zich te vaccineren, als zij zich daar niet fijn bij voelen. (Wat overigens vooral is omdat ze zich niet inlezen en naroepen wat ze om zich heen horen).En ergens denk ik, als niemand klachten heeft en wij zijn gevaccineerd, dan is de kans toch heeel klein dat we besmet raken?? Pfff... ik weet het niet...
Anyways, ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die een soortgelijk dillema hebben. En hoe jullie tegen deze situatie aankijken. Ik kan wel wat frisse blikken van buitenaf gebruiken...
Aviendha schreef op 16-07-2021 om 17:54:
[..]
Voor extraverte mensen is dit wel iets ergs. Dat verschil zie ik ook heel erg onder mijn vrienden. De introverten vinden dat de extraverten zich aanstellen. Ik zou best kunnen leven zonder uitgaan, concerten, festivals, dat soort dingen. Maar als ik niet eens meer normaal met vrienden of familie kan zitten zonder dat we eigenlijk heel erg fout bezig zijn, is dat voor mij echt geen leuk leven.
Van alles went als je het nut maar begrijpt en het de tijd en de ruimte en nieuwe mogelijkheden geeft.
Julali schreef op 16-07-2021 om 16:39:
[..]
Hij kan je niet verbieden naar je familie te gaan. Ik zou wel blijven gaan en je zeker niet laten tegenhouden door je vriend.
Probeert hij je vaker te controleren?
Hij probeert me in andere situaties niet te controleren en laat me vaak juist wel vrij. Ik ben bijv. alleen naar Bali geweest en ik meldde 4 dagen van te voren dat ik wilde gaan. Maar hij is wel stelliger en sturender dan ik. Ik ben meer een pleaser.
Ik snap zijn punt ook wel. Hij wil geen risico nemen voor mij en de baby. En als ik alleen ga, of als ik wel mensen zie of zou knuffelen en hij niet, is het resultaat hetzelfde. Want als ik dan besmet raak, raakt hij dat ook. Dus als ik iets doe, besluit ik ook meteen voor hem. Maar andersom inderdaad ook.
Saga schreef op 16-07-2021 om 16:50:
[..]
Oké, misschien is bang niet zozeer het juiste woord. Maar inderdaad dat je later met zijn ergernis moet dealen omdat hij zijn onvrede over hoe het gegaan is, bij jou dropt.
Dat je overigens zegt dat je echt wel je best doet, geeft me overigens (opnieuw) wel de indruk dat je probeert om vooral aan zijn standaarden te voldoen ipv wat je zelf belangrijk vind. "Anders heb je de poppen aan het dansen".
Waar moet je nu tussen kiezen? Weet jouw man hoe jij erin staat? Of denkt hij dat jij net zo strikt bent als hem?
Mijn man weet hoe ik erin sta. We hebben het hier al vaak over gehad. Ik omschrijf hoe ik erin sta zo: natuurlijk wil ik zo min mogelijk risico lopen, maar ik wil ook een fijn leven hebben en mensen zien. En ja ik weet dat het dan niet 100% van de tijd goed zal gaan. Want soms vergeet ik of zij het even. Ik kan nu al zeggen dat het me niet gaat lukken om het perfect te doen. Maar volgens mij is het risico klein als je af en toe een foutje maakt en te dichtbij komt én ik gevaccineerd ben.
Hij denkt daar dus anders over. Hij zegt, zij houden zich niet aan de regels, knuffelen iedereen, gaan naar feestjes, zien iedere week weer een aantal mensen - die zich ws ook niet aan de regels houden en de vaccinatie beschermt je niet volledig. Als je dan bij 8 andere mensen bent (zoals deze zondag), dan kom je zeker weten een keer te dichtbij hen allemaal. En zij zijn dichtbij anderen geweest, dus dan kom is het niet alleen hunzelf maar ook de (8x10=) 80 mensen die ze deze week hebben gezien. En dat is een groot risico.
Ik ben geen expert en ik weet niet of ik of hij statistisch en feitelijk gezien gelijk heeft. Meningen snap ik, prima. Maar statistisch en feitelijk gezien weet ik het niet.
Je bent echt niet 100% beschermt tegen corona als je gevaccineerd bent, ook niet bijna. Wie verzint die onzin?
LiefsteFeetje schreef op 16-07-2021 om 16:57:
Je kan gewoon nog corona krijgen als je gevaccneerd bent, wel vaak veel milder en minder besmettelijk, maar het kan gewoon nog. Je draagt een baby in je, ook zijn baby. Hoezo ga je dan risico nemen?
Ik snap niets van de houding van je familie. En eigenlijk ook niet die van jou.
Je snapt niets van mijn houding? Mijn houding die is dat ik probeer de beste oplossing te zoeken in deze situatie? Mijn houding die is dat ik van mijn familie hou en ze wil blijven zien, maar tegelijkertijd geen risico wil lopen? Mijn houding, dat ik telkens verdrietig en in strijd ben met wat me gelukkig maakt, maar risicovol is en aan de andere kant eenzaam maakt maar minder risico heeft? Ja, ongelooflijk inderdaad... Het is zó simpel!
Izzy1986 schreef op 16-07-2021 om 18:02:
[..]
En zij zijn dichtbij anderen geweest, dus dan kom is het niet alleen hunzelf maar ook de (8x10=) 80 mensen die ze deze week hebben gezien. En dat is een groot risico.
Ik ben geen expert en ik weet niet of ik of hij statistisch en feitelijk gezien gelijk heeft. Meningen snap ik, prima. Maar statistisch en feitelijk gezien weet ik het niet.
Statistisch en feitelijk gezien heeft hij gelijk. Het R getal staat op 2 (de laatste keer dat ik het zag). Dus elk besmet persoon besmet gemiddeld 2 personen.
Maar of hij feitelijk en statistisch gelijk heeft, is denk ik niet het punt. Dan kunnen we elkaar doodgooien met feitjes over hoe gevaarlijk bepaalde dingen kunnen zijn. De vraag is: ben jij bereid om nog jaren zo voorzichtig in het leven te blijven staan.
je kindje is belangrijker hoor dan familie die geen rekening houdt dus ik geef je vriend gelijk
Je kan ook een ex via video met ze afspreken. Het is niet dat je ze nooit hoeft te zien.
Izzy1986 schreef op 16-07-2021 om 18:06:
[..]
Je snapt niets van mijn houding? Mijn houding die is dat ik probeer de beste oplossing te zoeken in deze situatie? Mijn houding die is dat ik van mijn familie hou en ze wil blijven zien, maar tegelijkertijd geen risico wil lopen? Mijn houding, dat ik telkens verdrietig en in strijd ben met wat me gelukkig maakt, maar risicovol is en aan de andere kant eenzaam maakt maar minder risico heeft? Ja, ongelooflijk inderdaad... Het is zó simpel!
Je kunt toch je familie zien? Maar dan niet in grote groep en ook niet knuffelen zolang zij niet gevaccineerd zijn. Zou ze vooral aansporen zsm hun vaccinatie te halen.
Aviendha schreef op 16-07-2021 om 17:46:
Ik vond je titel erg herkenbaar. Ik ben nu ruim 38 weken zwanger, en deze laatste weken extra voorzichtig. Omdat de besmettingen oplopen, en omdat ik niet met corona de bevalling/kraamperiode in wil. Een familielid is daardoor boos op mij en ik ben daar verdrietig over.
Dat gezegd hebbende ben ik het ook wel eens met Drietje. Jullie zijn allebei gevaccineerd en ik heb sterk het vermoeden dat corona nooit meer weggaat. Willen jullie dan nog jaren zo in het leven moeten staan?
Wat naar dat iemand daar boos over is! En dat voel jij dan weer, terwijl die boosheid eigenlijk 'van die persoon is' en meer over hem/haar zegt dan over jou.
Dat is precies ook een gedachte die ik heb. Corona is er nog wel een tijd, misschien wel altijd... Mijn man zegt dan: "Ja dan moeten zij zich laten vaccineren, dan kunnen we weer op een normalere manier contact met elkaar hebben. Zíj kiezen ervoor om zich niet te laten vaccineren, dus zíj zijn het probleem en niet ik."
Ik wil zeker niet altijd zo blijven leven. Maar als mijn familie zich niet laat vaccineren (en die kans is heeel groot) en mijn man dit standpunt houdt, blijf ik er tussenin staan. Het doet me nu al zoveel verdriet...
Izzy1986 schreef op 16-07-2021 om 18:06:
[..]
Je snapt niets van mijn houding? Mijn houding die is dat ik probeer de beste oplossing te zoeken in deze situatie? Mijn houding die is dat ik van mijn familie hou en ze wil blijven zien, maar tegelijkertijd geen risico wil lopen? Mijn houding, dat ik telkens verdrietig en in strijd ben met wat me gelukkig maakt, maar risicovol is en aan de andere kant eenzaam maakt maar minder risico heeft? Ja, ongelooflijk inderdaad... Het is zó simpel!
Dat zeg ik, ik snap niets van jouw houding, je vriend heeft gewoon gelijk. En je kan ze toch zien, maar dan wel veiliger dan zij aanhouden en zeker niet naar een familiefeestje gaan zoals jij die zelf beschrijft.
Nummer schreef op 16-07-2021 om 17:51:
Wat ik even niet snap waarom dit nu een probleem is? Ben je de afgelopen 16 mnd wel steeds bij je eigen familie geweest? Vaccinatie of niet, ze hielden toen toch ook geen afstand? Ik zou wel gaan als het buiten is maar duidelijk afgebakend gaan zitten en op afstand blijven. Houden ze zich daar niet aan dan zou ik gaan. Verder niets zeggen en volgende keer weer een kans.
Ik ben soms wel gegaan en soms niet. Afhankelijk van de maatregelen. Alles wat buiten de maatregelen viel, daar ben ik niet gene geweest. Andere dingen wel, wat overigens niet zoveel is. Elke keer heb ik geprobeerd om me aan de regels te houden en afstand te houden. Wat tot nu toe nooit helemaal gelukt is. En daar valt mijn man dan over. "Jullie waren meerdere keren te dichtbij elkaar."
Nu valt dit volgens mij binnen de maatregelen. Dus ik zou vanuit mezelf wel gaan en weer proberen afstand te houden. Wat ws weer niet 100% lukt. Volgens mijn man is dat - icm dat zij ongevaccineerd zijn en allerlei mensen zien - reden om niet te gaan.
Angela1967 schreef op 16-07-2021 om 16:56:
tel nou eens concreet op hoe vaak je niet gaat komende tijd en hoe vaak je met teams zoom en kleine bezoekjes toch prima contact kunt houden.
Het zal weer beter gaan als vaccinaties grotendeels klaar zijn, en het is altijd aan jullie samen in hoeverre je je ziekte en je zwangerschap laat bepalen wat je doet. Want als jij ziek wordt wordt je man ook ziek en kan dus misschien minder goed voor jou en zwangerschap/baby zorgen.
Ik zou me iets minder vastpinnen op wat je mist en veel slimmer omgaan met gezelligheid.
Sterkte, want het is wel even een knop die je dan moet omzetten maar het lijkt me echt de moeite waard.
Gr Angela
Ik vind het wel aan de rijkelijk late kant als die knop nog om moet, hopelijk lukt dat. TO, hoe deden jullie dat voor je zwangerschap en met lockdown/avondklok dan? Als je al die tijd met deze familiegroep bent blijven afspreken begrijp ik dat eerlijk gezegd niet zo goed in relatie tot je wens voorzichtig te zijn vanwege je gezondheid en krijg ik ook de indruk dat het vooral om pleasen gaat.
Izzy1986 schreef op 16-07-2021 om 18:14:
[..]
Wat naar dat iemand daar boos over is! En dat voel jij dan weer, terwijl die boosheid eigenlijk 'van die persoon is' en meer over hem/haar zegt dan over jou.
Dat is precies ook een gedachte die ik heb. Corona is er nog wel een tijd, misschien wel altijd... Mijn man zegt dan: "Ja dan moeten zij zich laten vaccineren, dan kunnen we weer op een normalere manier contact met elkaar hebben. Zíj kiezen ervoor om zich niet te laten vaccineren, dus zíj zijn het probleem en niet ik."
Ik wil zeker niet altijd zo blijven leven. Maar als mijn familie zich niet laat vaccineren (en die kans is heeel groot) en mijn man dit standpunt houdt, blijf ik er tussenin staan. Het doet me nu al zoveel verdriet...
Die persoon vindt het allemaal onzin en daarom wordt ze boos, en ze ziet het haast als een persoonlijke aanval 
zeuren/aandringen op vaccinatie bij mensen werkt helaas vaak averechts.
Ik ben trouwens zelf nog niet gevaccineerd; ik kon met mijn geboortejaar deze week pas de eerste krijgen en omdat het zo dicht op de bevalling zit (en ik geen (griep)klachten wilde tijdens iets wat in ideale omstandigheden al zwaar genoeg gaat worden) ervoor gekozen even te wachten en het in augustus te gaan doen. Ik heb ook al corona gehad en ouders en schoonouders zijn al gevaccineerd dus ik stond achter die keuze. Maar achteraf voel ik me nu wel een beetje onveilig.
Maar even ontopic: het is echt een klote dilemma en ik snap heel goed dat het je verdriet doet. Aan de ene kant heeft je man gelijk, maar aan de andere kant ben je misschien bereid het risico te nemen. Het doel heiligt niet altijd de middelen. Dat maakt deze discussie zo lastig. Ik hoop heel erg dat corona "overwaait" en dat je man dan weer een beetje vergeet dat niet iedereen zich destijds gevaccineerd heeft.
