5 Maanden na bevalling, opnieuw zwanger?!
Hoi,
Zo'n 5 maanden geleden ben ik bevallen van een prachtig meisje. Prima zwangerschap, zware bevalling maar ze is helemaal gezond en doet het hartstikke goed! Natuurlijk zijn we helemaal in de wolken, hoewel het niet elke dag lekker loopt.
Na de bevalling voelde ik me vrij snel mezelf, en mijn menstruatie kwam na 6 weken weer op gang. Maar de afgelopen weken kreeg ik steeds meer kwaaltjes. Misselijk wakker worden midden in de nacht, constant moe, weinig eetlust, last van mijn rug, humeurig etc. Verder weinig aandacht aan besteed, dacht dat het ontzwangeren was in combinatie met het wennen aan het moeder zijn.
Tot ik afgelopen week mijn bh aantrok en opmerkte dat mijn borsten toch wel erg strak zaten. Besproken met mijn man, hij had het ook opgemerkt maar wist niet zeker of hij het zich verbeeldde. Verder in het gesprek beseften we ons dat we er bij onze dochter ook op deze manier achter kwamen dat ik zwanger was. Om een lang verhaal kort te maken: test gedaan, bibberend weggelegd en 3 minuten later stond daar een lichte streep. Duidelijk te zien, maar niet zo donker als bij onze dochter het geval was.
Mijn man weet het nu zeker: ik ben opnieuw zwanger. Ik twijfel nog, wil het (nog) niet geloven dat het zo is. Natuurlijk is het mogelijk, en ik zag die streep ook wel. Maar naast dat het enorm welkom zou zijn, en ik er ook blij mee ben/zou zijn zie ik ook de andere kant. Over 9 maanden, een kleintje van net 1 en een baby. Hoe ga ik dat doen? Krijg nu al weinig slaap, ben wel moe maar kan de slaap niet vatten of ik moet er voor dochterlief uit. Hoe zal dat dan zijn?
Ik weet dat ik overal beren op de weg zie, en dat dit misschien totaal onnodig is. Als het zo is, dan komt dat kindje er zowiezo maar maak me zorgen dat ik het niet aankan. Klinkt zo zwaarmoedig, maar ik raak nu soms al in de stress omdat er nog weinig ritme is en ik aan het huishouden niet toekom. Maar straks zou ik daar niet mee wegkomen om het te laten liggen, tegen die tijd zal onze kleine meid beginnen of net begonnen zijn met lopen.
Pff ik weet het even niet.. Vind het moeilijk net zo enthousiast te zijn als mijn man, hij voorziet niks van problemen of moeilijkheden. Zegt ook dat ik me druk maak om niks, is dat ook zo? Ben ik echt zo door aan het draven dat ik me druk maak om straks?
Voor mijn eigen gevoel ga ik deze week nogmaals een test doen. Ik weet niet wat ik hoop, aan de ene kant zou ik wat langer alle aandacht aan mijn dochter schenken i.p.v te moeten verdelen en zelf beter in mijn vel zitten, maar met een kans van 0,1% om natuurlijk zwanger te raken zou het een wonder zijn dat het (voor de 2de keer!) binnen 5 maanden raak is!
Zijn er hier moeders/vaders waarbij de 2de ook vlot na de eerste kwam? Zo ja, wat is jullie ervaring? En misschien hebben jullie ook tips of adviezen?
Alvast heel erg bedankt voor alle reacties!
Ook gehad
Gefeliciteerd!
Nummer 2 was drie maanden oud toen ik weer zwanger bleek te zijn. Voor mijn lijf is die derde zwangerschap heel zwaar geweest. Ik was in mijn uitgerekende periode toen nummer 2 de eerste verjaardag vierde. Ik heb nu in dezelfde maand twee verjaardagen.
Wat lastig is is dat je geen spullen kunt doorschuiven en ook niet in aanmerking komt voor tweelingkorting. Denk aan zaken als autostoeltjes, fietsen, ed. Ik heb middelste af en toe groot gekeken, hup uit ledikant en in juniorbed, achter op de fiets omdat jongste voor moest enz. Destijds bestond van maxicosi de babymeebeugel, een enorm handig ding om de maxicosi achterop de fiets te kunnen zetten. Middelste voor, baby achter, kleuter en hond er naast.
Mijn borstvoeding liep wel wat terug maar dat is dankzij veel aanleggen weer goed gekomen. Toen jongste geboren werd kreeg middelste ook nog bv.
Omdat ik de hele uitzet nog compleet had en in hetzelfde jaargetijde moest bevallen heb ik speciaal voor jongste nog een kleertje gekocht. Baby heeft de eerste periode in mijn bed geslapen, later de kleintjes bij elkaar.
De tweede was niet zo'n probleem
de snelheid ook niet, je zit helemaal in het ritme
Maar de derde, hoe ga je met drie van die babypeuters op stap.
Mijn oudste was 3 toen de derde kwam.
Met 2 op de fiets gaat best, een tweeling buggy ook, maar 3 gaf toch wel heel veel praktische problemen.
3 autostoeltjes op de achterbank, paste niet. Fietsen kon ook niet meer.
enz.
ervaring
Onze twee kleinkinderen zijn krap binnen een jaar geboren, de oudste moest nog één worden toen de tweede geboren werd. Het was zwaar, fysiek, emotioneel - weer al die zwangerschapskleren aan en zo.
Ze zijn nu drie en vier. Oudste is net naar school en tweede vraagt zich vertwijfeld af waarom hij geen vier is - gewend als hij is aan alles samen doen 
Eigenlijk heb je straks een soort tweeling - alleen schelen ze een jaartje. Onze kleintjes zaten in een fietskar, dat ging prima, Verder een tweelingbuggy. De lastigste tijd is als de oudste nog niet kan lopen en je kleinste steeds moet dragen. Ook heb je een periode altijd wel eentje die net naar bed is, zodat je minder makkelijk op pad kunt - maar dat heb je ook met kleintjes die net wat meer schelen.
Sterkte, het is afzien nu, maar als je eenmaal bent 'opgestart' ook heel gezellig.
fietsen
voor het fietsprobleem: daar heb je tegenwoordig een bakfiets voor.
Gefeliciteerd!
Maak het je makkelijk
Er zat 2 jaar tussen mijn kinderen maar dat was ook aanpoten. Je kunt er alvast over nadenken wat je kunt doen om het makkelijker te maken. Ik had een opwindbare schommelstoel die ik in de deur van de badkamer zette zodat ik voor oudste een half uur mijn handen vrij had 's avonds als die in bad moest terwijl jongste ook gedragen wilde worden.
Zodra jongste kon zitten gingen ze samen in bad.
Een duobuggy waar oudste voorin zat en jongste in de maxicosi achterin. Met een groot boodschappennet zodat we even de winkel in konden zoeven of de luiers mee naar de opvang konden brengen.
Kinderen sliepen bij ons op de kamer zodat je er s'nachts snel bij bent. Oudste in een verstelbaar peuterbedje van Ikea, jongste eerst in de wieg, later in een ledikantje met een zijkant die openkon naast het ouderlijke bed.
Altijd rompertjes en luiers op voorraad in de badkamer. Genoeg badolie, zinkolie en ander babyverzorgingsspul.
We hadden een werkster.
Denk na over jou situatie waar je het jezelf makkelijker kunt maken.
Ik weet van een ouder, destijds op de opvang, die zich een auto aanschaftte. Voor mij was het openbaar vervoer briljant. Ik reed zo de metro binnen met alles op de kinderwagen en er weer uit.
Onderweg kon ik gewoon aandacht aan de kinderen geven in plaats van aan het vervoer.
Je kunt boodschappen laten bezorgen als dat beter uitkomt. Afijn, zo zijn er misschien nog wel een paar dingen zodat je alle tijd aan je kleintjes kunt geven.
Ouderschapsverlof en dan zelf even vrij zijn omdat je kind toch naar de opvang brengt? Ik weet niet of dat nu nog kan.
Dank je wel
Dank je wel voor alle reacties tot nu toe!
Ik wilde even specifiek reageren op Juno. Wat bedoel je met geen spullen door kunnen schuiven? Ik had me bedacht, mocht het een meisje worden, dat zij de kleding van onze oudste dan wel aankon? Of is dat dan maar tot een bepaalde leeftijd? Dingen ala flesjes wil ik wel hergebruiken, ik geef nu ook geen BV. Ook vroeg ik me af wanneer je de kleintjes bij elkaar hebt laten slapen? Op dit moment zou een tweede bedje niet in de babykamer passen, dus zou er eentje op zolder moeten. Nu vind ik dit niet zo fijn, maar een baby en een kleintje van 1 (die al doorslaapt) op 1 kamer lijkt me ook geen goed plan.
En Tonny, hoe deed je dit dan? Als de 1 nog niet kan lopen en de ander gedragen moet worden? Dat lijkt me lastig en onhandig?! Nu kan ik ook lastig op pad omdat ons meisje alleen goed in haar eigen bed slaapt en niet zo makkelijk/lang onderweg. Als we dus ergens heen willen/moeten probeer ik zoveel mogelijk achter elkaar te doen (eerst CB daarna even naar de stad voor luiers bijvoorbeeld). Onderweg is ze dan vrij lang rustig aan het rondkijken, maar als ze het beu is moet ik ook echt op huis aan anders gaat ze enorm krijsen. Ze slaapt nog vrij veel en lang vandaar dat weggaan (voor haar rust) niet altijd makkelijk gaat. Probeer haar hier aan te laten wennen, dit gaat goed met kleine stapjes!
Kyra
Bijvoorbeeld autostoeltjes: je hebt de maxicosi, dan eentje tot een jaar of drie (?) en dan een zitverhoger al dan niet met hoofdsteun. Toen jongste niet meer in de cosi paste, kon middelste nog láng niet op een zitverhoger. Ik heb dus nog een stoeltje moeten aanschaffen. Had er meer tijd tussen gezeten dan was ze er al uitgegroeid en had ik het kunnen doorschuiven. Zitverhoger idem dito.
Qua kleding werkt het alleen als het geslacht hetzelfde is, en bij mij hebben ze jarenlang dezelfde maat of bijna dezelfde maat gehad. Zelfs regenjasjes, skates of fietsen konden niet worden doorgeschoven.
Normaal gaat een kind uit een ledikant met een jaar of drie, middelste ging er uit zodra jongste niet meer in de wieg kon. Ik had een juniorbed, dat is van oudste naar middelste gegaan maar ik heb voor jongste een juniorbedje bij gekocht. Dat heb je met een groter leeftijdverschil niet, het spul voor als ze klein zijn schuif je door, de grote dingen zoals een bed en kledingkast koop je voor ieder kind. Nu moet je alles voor elk kind kopen.
Bedenk dat het met de kleding in het begin alleen lukt als het in een min of meer vergelijkbaar jaargetijde wordt geboren.
Ze gingen vanaf dat baby een maand of 6 was samen slapen. Ze hadden niet hetzelfde ritme overdag en dat was wel eens lastig. Maar weet je, het is maar kort en uiteindelijk vind je je ritme en komt het allemaal goed.
Niet ik, zoon/schoondocter
Bij mij zat er minstens twee jaar tussen. Wat ik beschreef, ging over mijn kleinkinderen. Ze wonen niet zo dichtbij dus de alledaagse praktijk maakte ik niet zo vaak mee.
In elk geval is het zaak dat je de kleintjes altijd even veilig neer kunt zetten tussendoor; bedje, box, campingbedje, kinderstoel. Want twee tegelijk dragen - de trap af bv- is nogal gevaarlijk ( al gebeurde dat soms wel)
Ging in één moeite door
Bij mij zit er tussen kind twee en kind drie ongeveer 5 maanden, maar het ging eigenlijk in één moeite door. De zwangerschap van het derde kind was gelukkig helemaal niet zo zwaar als die daarvoor.
Als ik alleen met de kinderen op stap was duwde de oudste van 4 vaak 1 buggy en ik de andere, of ik deed één kleintje in de buggy en de andere in de draagzak.
Bij veel dingen gingen ze gelijk op. Op hetzelfde moment van de borst af, in dezelfde tijd zindelijk, op het zelfde moment de overstap naar een groot bed in de kinderkamer. Zelfde bedtijden, voor de meeste jaren zelfde school met schooltijden. Vrienden zijn vaak van allebei. Nu zijn de jongens inmiddels 12 en 13 en ze hebben nog steeds heel veel aan elkaar.
Ter overweging, slapen
Eerst gefeliciteerd! Zo te lezen moet je creatief naar de beschikbare ruimte kijken (geen plek voor 2e bedje) maar toch even dit ter overweging: Een vriendin van me kreeg nummer 2 ook zo snel en ivm plaatsgebrek kwam die inderdaad op dezelfde kamer als de oudste. Dit heeft wonderwel uitgepakt. Zo goed, dat ze haar derde er ook bij geschoven heeft, toen geboren werd (18 maanden na de 2e). Vriendin heeft altijd het idee dat het de babies juist beter sliepen doordat ze elkaars geluiden hoorden (ademhaling, snurkje, rommelen) en elkaar roken. Ze heeft nooit 'slaapproblemen' gehad met de kinderen, sliepen allemaal al heel snel door en werden niet wakker van elkaar. De oudste kreeg een plekje voor zichzelf toen hij een jaar of 7 was, de twee anderen hebben nog een poosje langer de kamer gedeeld.
Ik lees dat je maar een hele kleine kans hebt om natuurlijk zwanger te raken? Dan dubbel gefeliciteerd, ook al zie je er (nu) tegenop.
rust
neem rust, zorg goed voor jezelf, accepteer hulp (of een huishoudelijke hulp), eet goed drink goed en beweeg.
Je lichaam kan hier vast wel tegen, maar slapen is uiteraard wel een probleempje in deze drukke periode..
hulp en stapelledikant
Ik zou zeggen organiseer zoveel mogelijk praktische hulp de eerste tijd na de bevalling. Wellicht kan de buurvrouw 's avonds een warme maaltijd brengen, kunnen ouders/vrienden 1 keer in de week grote boodschappen doen, regel een schoonmaakster, etc.
Over plaatsgebrek. Wel eens aan een stapelledikant gedacht?
http://link.marktplaats.nl/m808361787
Trouwens onze meiden schelen 19 maanden en de jongste heeft een hele tijd in de kinderwagenbak op 2 stoelen naast ons bed geslapen en overdag lag ze zoveel mogelijk buiten. Als ik dan eens even weg wilde zette ik oudste op wagen op stoeltje of ze liep zelf en ging dan een boodschapje bij de buurtsuper doen. Jij zou wellicht kunnen denken aan een tweelingwagen.
Oudste sliep vanaf 20 maanden in een peuterbed (70 x 150 cm).
Je kindje is nu nog 5 maanden en slaapt alleen goed in eigen bed zeg je. Hoe komt dat? Verder is het zo dat slaapgedrag nog heel erg kan veranderen. Ook best kans dat een tweede veel beter slaapt. Probeer de tweede bijvoorbeeld zoveel mogelijk in kinderwagen in kamer of buiten te laten slapen, zodat die goed went aan geluiden.
Trouwens ik scheel zelf ook maar een jaar met mijn broertje en wij woonden boven. Wij zijn dus eigenlijk ook (zoals hierboven al genoemd) als tweeling opgevoed toen we klein waren.
Allereerst: Gefeliciteerd!
Hier net geen 18 maanden tussen beide kinderen.
Waar ik veel gemak van heb gehad toen nummer 2 er was, was van een traphekje voor de slaapkamerdeur van oudste. Die kon zo lekker met de deur open in zijn kamer scharrelen en spelen als ik met jongste bezig was of even wilde douchen.
Zo zat hij ook veilig als ik hem boven had, en zijn zusje van beneden ging halen.
Zo gauw de jongste kon zitten, een badring voor haar gekocht, zodat ze samen in bad konden.
Verder ook een duowagen gekocht voor als ik de deur uitmoest. Boodschappen deden ega of ik zoveel mogelijk 's avonds zodat we niet met 2 kinderen tegelijk weg hoefden.
Het was wel druk, maar dat zul je met elk leeftijdsverschil wel hebben denk ik. De 'rukken' waren ook lang (denk aan 's nachts er uit moeten, luiers, zwemles) maar omdat ze elkaar opvolgden zat ik er toch al 'in' en waren die periodes ook in een keer weer voorbij.
En elke kans die ik kreeg, ging ik ook even de binnenkant van mijn ogen bekijken ; )
Helaas geen hulp van familie
Wat een handige tips allemaal, het laat me er al positiever tegenaan kijken als ik dat zo lees! Het is nu een paar dagen verder en ik heb al wat minder zorgen over hoe het zal gaan, we zien het vanzelf wel. Hulp van ouders/familie zit er helaas niet in, beide kanten zijn er geen opa/oma meer en we zijn beide enig kind. Daar heb ik nu ook moeite mee, kan niet even bellen voor advies of steun. Vrienden hebben we weinig, degene die we hebben zijn of zelf net ouders of leiden een druk bestaan. Tevens wonen ze een eindje weg, zo eens een dagje passen wij of hun op de kinderen maar dit is niet regelmatig.
Een huishoudster lijkt me een optie om naar te kijken, zal eens kijken of hier in de buurt iemand dit zou willen doen. Buren zijn van Armeense afkomst en spreken nauwelijks Nederlands, zijn verder heel vriendelijke mensen maar door de taalbarriere loopt het contact stroef. De rest v.d buurt heeft weinig contact met elkaar op een enkele "goedemorgen" na. Best jammer heb ik altijd gevonden.
Ik laat het allemaal maar op me afkomen en neem de tips die ik hier kreeg zeker mee! Vooral het verhaal over de baby's samen laten slapen heeft me aan het denken gezet. Misschien de zolder maar verbouwen en er 1 grote kamer van maken. Ik denk dat het allemaal wel goedkomt uiteindelijk.
zelf op zolder slapen?
Je kunt natuurlijk ook zelf op zolder gaan slapen.
voordeel
na een paar tropenjaren ben je snel uit de kleine kinderen en kun je weer wat doen. Tenzij je van plan bent er nog een stuk of wat bij te krijgen natuurlijk 
zohee
Jullie kinderen hebben dus geen enkele oma of opa en geen tantes, geen ooms, geen neefjes en geen nichtjes?
Nou Dalarna
Dat klinkt ook niet aardig?
Dalarna
Nee, als je beiden enig kind bent en je ouders zijn overleden dan zijn er dus geen neefjes, nichtjes, ooms of tantes. Helemaal niet gek, komt veel voor.
Komt idd voor
Als je beide enig kind bent en je ouders waren dat ook, heb je na het overlijden van de ouders geen (nabije) familie meer. Ik ken verschillende mensen bij wie dat zo is en het lijkt mij heel naar, ondanks dat ik met mijn ooms en tantes, neven en nichten weinig contact heb.
en bedankt he
Hier inderdaad geen ooms tantes neefjes en nichtjes. Wel 1 opa en oma. Die zelf dan weer hulpbehoevende zijn en dus weinig kunnen betekenen als het gaat om praktische steun ivm de kinderen.
Prijs je gelukkig als je het wel hebt maar doe niet alsof het belachelijk is als je het niet hebt.
Dalarna
Als er iets is waar je niks aan kunt doen, dan is het wel het kindertal of de leeftijd / gezondheidstoestand van je ouders.
En ook al heb je wel broers/zussen plus aanhang, dan kan er van alles zijn waardoor je in het dagelijks leven niet zoveel aan hen hebt.
Lees maar eens ' de familieblues' van yvonne kroonenberg. Onderhoudend leesvoer !
Zohee?
Onze situatie: 1 opa is er niet meer, verder hebben wij ook 'niks' aan de grootouders. Te ver weg, niet handig met kinderen, te zwak (gezondheid) of te druk met eigen besognes. Aan de drie ooms (1 te ver weg en de 2 anderen niet nuchter) hebben we ook niks. Geen neefjes en nichtjes. Komt echt vaker voor, niet alleen uitgaan van wat jij hebt aan familie dat dat normaal is.
Hier ook geen vrienden, kennissen of ander netwerk voor noodgevallen, lastig maar niet onoverkomelijk.
Nou zeg?
Wat lezen jullie toch altijd tussen de regels? Ik vroeg het alleen maar hoor! En zoveel komt het niet voor dat je van beide kanten EN geen opa en oma hebt maar ook dat je ouders allebei enigskind zijn. Kennen jullie dat meer dan? Ik niet hoor. Juno, jij zegt dat het vaker voorkomt maar als je kinderen nog zo jong zijn? Dat is wel heel toevallig hoor!
Mijn zohee sloeg dus gewoon op: gut wat vervelend!
tip voor Dalarna
Dalarna, misschien bedoel je het allemaal wel positief, maar je komt (ook in andere draadjes) vaak nogal veroordelend over. Je gebruikt vaak termen als 'ik snap echt niet dat' of 'het is belachelijk'. En omdat we het hier moeten doen met geschreven tekst, roept dit soort superlatieven wat op bij de lezer. Zeker omdat je er vaak direct bij schrijft hoe jij het gewend bent. Dat komt dan weer over als 'zo hoort het'. Nogmaals, misschien bedoel je het niet zo. Maar ik wil je alleen maar aangeven hoe jouw woorden over kunnen komen op anderen.
Pandora
Dat stond hier niet en jullie zijn net zo fout door met z'n allen te gaan verzinnen hoe ik er over denk. Verder hebben mijn kinderen geen oma, hebben ze niets aan de ene opa (lichamelijk) en heel weinig aan de andere (afstand) dus de opmerking 'Prijs je gelukkig als je het wel hebt maar doe niet alsof het belachelijk is als je het niet hebt.' doet mij net zoveel pijn!
Verder
en Juno: hoeveel kinderen ken jij die op jonge leeftijd geen enkele opa en oma hebben noch tantes en ooms?
ikzelf (dalarna, juno)
Toen ik werd geboren, waren de ouders van mijn vader beide overleden, de moeder van mijn moeder ook - en haar vader was bijna 80. Die is nog wel eens met mij gaan wandelen, maar toen ik haast vier was overleed hij.
Ooms en tantes hadden al veel grotere kinderen en woonden ver weg, mijn moeder was de jongste én is laat getrouwd.
ons eigen gezin
Toen onze kinderen geboren werden, waren er twee oma's, de een woonde 250 km verderop, de andere wat dichterbij, maar met een wankele gezondheid.
De meeste ooms/tantes woonden ook 250 km verderop. De enige oom dichtbij had de hele week zijn werk (maar heeft wel een goede band met mijn kinderen - misschien wel net wat beter dan ikzelf
oom
Mijn tweede zoon is oom. Hij (niet samenwonend/getrouwd) vervult die rol van harte en heeft gisteren van twee tot elf 's avonds op zijn neefje en nichtje (3 en 4 jaar) gepast.
Maar als hij zelf ooit kinderen zou hebben, is het maar de vraag of de oom van die kinderen (zijn broer dus) dan de gelegenheid heeft hetzelfde voor hem te doen.
Wij als oma's en opa's hebben de kleinkinderen een keer of vier per jaar een weekend te logeren. Maar wij zijn dan ook jonge grootouders
