Zwanger van 3e, man wil niet
Hi dames,
Ik ben onverwachts zwanger van ons 3e kindje.
We hebben al 2 kinderen van 5 en 7 jaar en er is weer wat rust in ons leven, nu dat beide kinderen naar school gaan. Zelf had ik vroeger wel de wens van 3 kinderen, maar mijn vriend wilde niet en met mijn 2 kinderen was ik ook heel blij. Echter nu ik wel zwanger ben van de 3e, schreeuwt alles in mij dat ik het niet weg wil laten halen. Het is nog maar 5 weken, dus heel pril, maar desondanks beschouw ik het al als een mensje.
Mijn vriend is heel resoluut en zegt dat hij niet weer opnieuw wil beginnen met babyfase, slaapjes, dure opvangkosten etc. Ook ziet hij de abortuspil als een relatief kleine ingreep, waar ik met de tijd wel weer overheen zal komen, terwijl hij zijn leven lang vastzit aan nog een kind. Mijn vriend is mentaal niet altijd even stabiel geweest en hij denkt dat hij het simpelweg niet aankan om nog een kind te krijgen.
Ik zit heel erg in tweestrijd en heb het gevoel dat ik hoe dan ook iemand benadeel. Het voelt egoïstisch om toch voor dit kindje te kiezen in de hoop dat mijn vriend bijdraait.. Ik gun het kindje uiteraard 2 liefhebbende ouders. Mijn verwachting is wel dat hij hoe dan ook van het kindje gaat houden, alleen wellicht pas na de babyfase.
Het voelt enorm eenzaam momenteel en ik kom er maar niet uit. Zijn hier wellicht vergelijkbare ervaringen?
Poezie schreef op 09-02-2024 om 12:21:
[..]
Haar man is mentaal niet stabiel.
Dat las ik, maar het is ook zijn kind waar hij wel voor moet zorgen als het er komt.
Voor mezelf zou ik er niet mee kunnen leven als ik een, door mij gewenst, kind zou laten aborteren omdat de vader het niet wil. De relatie is dan sowieso gedoemd te mislukken. Voor mij dus ook geen lastige keuze (en ja, ik heb in die situatie verkeerd, dus weet hoe ik zou reageren).
Index224 schreef op 09-02-2024 om 12:54:
En meneer kwam niet op het briljante idee zich te steriliseren?
Dit inderdaad. Kleine ingreep voor de man.
MMcGonagall schreef op 09-02-2024 om 16:09:
Voor mezelf zou ik er niet mee kunnen leven als ik een, door mij gewenst, kind zou laten aborteren omdat de vader het niet wil. De relatie is dan sowieso gedoemd te mislukken. Voor mij dus ook geen lastige keuze (en ja, ik heb in die situatie verkeerd, dus weet hoe ik zou reageren).
Ik lees niet perse dat het het niet wil. Ik lees dat hij denkt dat hij het niet (aan) kan. Dat is net wat anders.
Malibu2 schreef op 09-02-2024 om 12:34:
Wat moeilijk. Ik heb zelf geen ervaring met een zwangerschap terwijl mijn partner dat niet wil, maar ik heb in mijn omgeving wel meerdere vrouwen die op aandringen van anderen abortus hebben laten plegen terwijl ze er zelf niet volledig achter stonden. Onderschat de mentale gevolgen daarvan alsjeblieft niet. Ik denk dat ze vrijwel allemaal, met de kennis van nu, zouden kiezen voor hun ongeboren kindje, ook als dat ten koste zou gaan van hun relatie of partner.
Zoals Micha hierboven al schrijft, een recht hebben op abortus is zeker geen morele plicht om dat dan ook daadwerkelijk te doen. En als alles in je schreeuwt dat je het kindje niet weg wil laten halen, dan zou ik dat stemmetje niet zomaar wegdrukken.
Sterkte met je beslissing..
Ik vind dat het in deze situatie wel iets anders ligt nog. Je hebt hier natuurlijk niet alleen te maken met de relatie met je partner, maar ook nog met andere kinderen. Die hebben dan een gebroken gezin, de relatie met die kinderen kan hierdoor op het spel komen te staan ook. Als het alleen om een partner gaat, is het nog vrij simpel. Maar hier hebben meer mensen te maken met de gevolgen natuurlijk.
Sterkte met de situatie.
Ga inderdaad gezamenlijk met de juiste hulp in gesprek. Wat zijn je partners grootste bezwaren? Kunnen die opgelost worden?
Als je zelf al aangeeft dat je een wens voor een derde had, dan zou ik dit kindje niet zomaar weg laten halen. Daar zou je behoorlijk spijt van kunnen krijgen.
elledoris schreef op 09-02-2024 om 13:06:
Stel, je laat het weghalen. Heb je dan zekerheid dat je man altijd bij je blijft? Nee. Heb je dan zekerheid dat hij nooit meer labiel wordt? Nee.
Heb je dan zekerheid dat jij er geen psychische problemen mee krijgt? Nee.
En ik snap het echt totaal niet dat hij zó zeker weten geen derde kind wil maar blijkbaar niet het beste gedaan heeft om dat te voorkomen, zichzelf laten steriliseren. Bij elke andere vorm van anticonceptie is er altijd een mogelijkheid dat. Waarom neemt hij dan nu zijn verantwoordelijkheid niet? Het is een risico dat jullie sámen genomen hebben. Maar de oplossing is alleen dat wat hij wil?? Ik kan zo boos worden om dit soort gedrag.
Ik wil ook zeker geen kinderen meer, maar heb me ook niet laten steriliseren. Waarom niet? Omdat dat ook geen 100% zekerheid geeft. Het liefst liet ik alles er uit halen, maar dat doen ze niet. Maar bij sterilisatie is geen 100% garantie op geen zwangerschap. Dan zou ik alsnog de pil moeten nemen, maar ook die geeft geen 100% zekerheid. Wat je ook kiest, feit blijft dat er altijd een kleine kans blijft bestaan dat ik zwanger wordt ondanks alle voorzorgsmaatregelen. Algehele onthouding is het enige dat zekerheid geeft.
En dat is bij mannen ook zo, sterilisatie geeft geen 100% zekerheid.
BlairW schreef op 09-02-2024 om 17:15:
[..]
Ik wil ook zeker geen kinderen meer, maar heb me ook niet laten steriliseren. Waarom niet? Omdat dat ook geen 100% zekerheid geeft. Het liefst liet ik alles er uit halen, maar dat doen ze niet. Maar bij sterilisatie is geen 100% garantie op geen zwangerschap. Dan zou ik alsnog de pil moeten nemen, maar ook die geeft geen 100% zekerheid. Wat je ook kiest, feit blijft dat er altijd een kleine kans blijft bestaan dat ik zwanger wordt ondanks alle voorzorgsmaatregelen. Algehele onthouding is het enige dat zekerheid geeft.
En dat is bij mannen ook zo, sterilisatie geeft geen 100% zekerheid.
Geen 100% zekerheid, maar toch wel vrijwel 100%. Maar volgens mij is haar partner niet gesteriliseerd. Blijkbaar vindt hij het niet ZO belangrijk, dat er geen derde kind komt, dat hij die stap heeft willen nemen. Sterker nog, nu er een derde kind lijkt te komen, moet TS een abortuspil gaan slikken als kleine ingreep. Dat voelt voor mij wel als meten met 2 maten.
Maar goed, hier heeft TS niet zo veel aan.
Wat ik me nog afvroeg: gaat het je partner vooral om de babytijd, waar hij tegenop ziet? Of meer in het algemeen, een derde kind. Hebben jullie bv. in jullie huis en financieel ruimte voor een derde kind?
BlairW schreef op 09-02-2024 om 17:10:
[..]
Ik vind dat het in deze situatie wel iets anders ligt nog. Je hebt hier natuurlijk niet alleen te maken met de relatie met je partner, maar ook nog met andere kinderen. Die hebben dan een gebroken gezin, de relatie met die kinderen kan hierdoor op het spel komen te staan ook. Als het alleen om een partner gaat, is het nog vrij simpel. Maar hier hebben meer mensen te maken met de gevolgen natuurlijk.
Klopt. Maar als ze abortus laat plegen terwijl ze er niet volledig achter staat, dan schat ik de kans groot in dat ze dit haar man kwalijk gaat nemen. Dat er wrok ontstaat. Dat de relatie vroeg of laat hierdoor alsnog onder druk komt te staan.
En over kinderen gesproken.. Dit soort dingen komen vroeg of laat vaak uit. Ik probeer me in te denken hoe ik zou reageren als ik erachter zou komen dat mijn moeder een abortus had laten plegen waar ze niet achter stond, omdat mijn vader geen derde kind meer had gewild. Het zou de relatie met mijn vader geen goed doen, schat ik zo in.
In deze situatie kan je niet aan ieders wil tegemoet komen. De kans bestaat dat man nog bijdraait, maar mogelijk ook niet. Ik ben absoluut voorstander van het traditionele gezin met vader en moeder, maar niet ten koste van alles.
Het is met name de babytijd waar hij tegenop ziet en dat we minder flexibel zijn. Mijn jongste was een huilbaby, dus ook echt pittig. Dat zegt natuurlijk niks over dit kindje, maar dat was wel echt een zware periode. Destijds kwam ook zijn burn-out en sindsdien schommelt hij nog steeds in zijn stemmingen.
Zonder baby kan je hele dagen weg, bioscoop, schaatsen, allerlei activiteiten die met baby toch weer lastiger worden.
Nu kunnen we makkelijker splitsen en heb je soms nog alleentijd.
Financieel kunnen we het dragen, maar het wordt wel pittiger natuurlijk. Mijn moeder is niet even fit als bij mijn andere kinderen, dus oppas is toch een stuk lastiger. Schoonouders hoeven we structureel niks van te verwachten. Dus het wordt wel 3 dagen opvang. Vakanties worden dan toch wat soberder.
Mijn ouders sprak ik hierover vandaag, die opperden ook nog als argumenten dat mijn vriend halverwege 30 is, dus toch wel een stuk ouder is voor de kinderen volledig uit huis zijn. En mijn moeder zei nog dat de kinderen niks aan de baby zullen hebben, omdat het leeftijdsverschil te groot is. Sterker nog, ze zullen er wellicht last van hebben doordat ze stil moeten zijn als de baby slaapt. En het kindje zal zich als nakomeling mogelijk alleen voelen tijdens de kindertijd.
Malibu2 schreef op 09-02-2024 om 17:34:
[..]
Klopt. Maar als ze abortus laat plegen terwijl ze er niet volledig achter staat, dan schat ik de kans groot in dat ze dit haar man kwalijk gaat nemen. Dat er wrok ontstaat. Dat de relatie vroeg of laat hierdoor alsnog onder druk komt te staan.
En over kinderen gesproken.. Dit soort dingen komen vroeg of laat vaak uit. Ik probeer me in te denken hoe ik zou reageren als ik erachter zou komen dat mijn moeder een abortus had laten plegen waar ze niet achter stond, omdat mijn vader geen derde kind meer had gewild. Het zou de relatie met mijn vader geen goed doen, schat ik zo in.
In deze situatie kan je niet aan ieders wil tegemoet komen. De kans bestaat dat man nog bijdraait, maar mogelijk ook niet. Ik ben absoluut voorstander van het traditionele gezin met vader en moeder, maar niet ten koste van alles.
Ik merk nu al dat als mijn vriend zijn 'betoog' houdt, ik afstand neem en moeite heb om naar hem te kijken door boosheid. Andersom is dat volgens mij een stuk minder.
We hebben wel echt al een lange relatie die stabiel is. De kans dat dit mijn relatie kost, kan ik me ook echt niet voorstellen.
Het zal so oder so consequenties voor jullie relatie hebben....En de vraag is: wie kan het best vergeten en vergeven.....
Luistert hij ook naar jou ?
BlairW schreef op 09-02-2024 om 11:50:
een kind op de wereld zetten dat ongewenst is door 1 van de ouders, zou ik zelf nooit doen. Dat je denkt dat hij er wel van gaat houden, zou ik ook niet zomaar van uit gaan. In het geval van een kind is er geen weg terug als je spijt krijgt en dat is voor het kind ook nog eens een ongelooflijk nare wetenschap, ongewenst zijn door een ouder.
Eens. Natuurlijk kun je spijt krijgen van het niet doen, kun je het je man gaan kwalijk nemen en kan het tussen je in komen te staan. Maar een kind bewust op de wereld zetten dat niet volledig gewenst is, terwijl je er al twee hebt, zou voor mij een harde no go zijn. Die moet daar mee dealen zonder daarvoor gekozen te hebben. Zeker als er het risico is dat man het gewoon simpelweg niet aankan. Dan hebben er straks vijf personen ellende, terwijl je nu gewoon gelukkig bent.
Livvie schreef op 09-02-2024 om 12:46:
Dank voor jullie reacties. Ik kan alle tegens begrijpen en de keuze ook heel erg rationaliseren. Het gevoel voert alleen zo de boventoon momenteel.
Het is jammer genoeg niet te voorspellen wat het beide kanten op gaat doen. Misschien loopt het uiteindelijk los en gaat mijn partner wennen aan de situatie of het gaat juist de andere kant op en mijn partner gaat mij verwijten dat ik niet de keuze heb gemaakt tot abortus.
We hebben natuurlijk al 2 kinderen, die het allerbelangrijkste voor mij zijn. Mocht dit tussen ons in komen te staan, (welke kant het ook opgaat) dan heeft dat echt een groot effect op het gezin. Dat is het mij niet waard.
Gelukkig is de sfeer in huis momenteel best oké. Van het weekend hadden we het zelfs even over namen, maar toen ik begon over het plannen van de echo kwam de paniek bij hem weer naar boven.
Het is nooit te voorspellen wat een kindje met je relatie doet. Maar je partner is niet stabiel en denkt dat hij het niet aankan. Stel dat je hem kunt overtuigen om toch voor een derde te gaan, en hij kan het inderdaad niet aan en krijgt opnieuw een burn out.... Kan jij dat aan, 3 kinderen en een partner die ingestort is? Bij een burn out is het immers belangrijk om je grenzen te bewaken, ivm het risico van een terugval.
