Zwanger van 3e, man wil niet
Hi dames,
Ik ben onverwachts zwanger van ons 3e kindje.
We hebben al 2 kinderen van 5 en 7 jaar en er is weer wat rust in ons leven, nu dat beide kinderen naar school gaan. Zelf had ik vroeger wel de wens van 3 kinderen, maar mijn vriend wilde niet en met mijn 2 kinderen was ik ook heel blij. Echter nu ik wel zwanger ben van de 3e, schreeuwt alles in mij dat ik het niet weg wil laten halen. Het is nog maar 5 weken, dus heel pril, maar desondanks beschouw ik het al als een mensje.
Mijn vriend is heel resoluut en zegt dat hij niet weer opnieuw wil beginnen met babyfase, slaapjes, dure opvangkosten etc. Ook ziet hij de abortuspil als een relatief kleine ingreep, waar ik met de tijd wel weer overheen zal komen, terwijl hij zijn leven lang vastzit aan nog een kind. Mijn vriend is mentaal niet altijd even stabiel geweest en hij denkt dat hij het simpelweg niet aankan om nog een kind te krijgen.
Ik zit heel erg in tweestrijd en heb het gevoel dat ik hoe dan ook iemand benadeel. Het voelt egoïstisch om toch voor dit kindje te kiezen in de hoop dat mijn vriend bijdraait.. Ik gun het kindje uiteraard 2 liefhebbende ouders. Mijn verwachting is wel dat hij hoe dan ook van het kindje gaat houden, alleen wellicht pas na de babyfase.
Het voelt enorm eenzaam momenteel en ik kom er maar niet uit. Zijn hier wellicht vergelijkbare ervaringen?
kerstbeer schreef op 11-02-2024 om 11:31:
[..]
Omdat voorbehoedsmiddelen enkel de verantwoordelijkheid van de vrouw zijn, dat weet je toch wel?
Daarom dragen veel mannen ook geen condooms. Een paar momenten van iets meer genot zijn nu eenmaal belangrijker dan of er wel of niet een kind in de buik van de vrouw gaat groeien. Dat moet de vrouw dan maar oplossen als ze zwanger raakt.
Dat hele steeds verdergaandere abortus gedoe in de VS, waar nu al Republikeinse stemmen opgaan om vrouwen zwangerschapstesten te laten doen als ze een staat verlaten zodat ze zeker weten niet misschien in een andere staat abortus gaan laten plegen, is daarom ook goed te verklaren. Een man moet nu eenmaal zijn genot hebben en alle problemen en blaam hoort de vrouw te treffen.
Ik vind dit veel te ver gaan. Baas in eigen buik!! En dat werkt dus twee kanten op.
Edit: En dan zouden álle vrouwen dit moeten doen die de grens over willen. Volkomen geschift.
Dweedledee schreef op 11-02-2024 om 10:51:
Ik lees veel projectie. Begrijpelijk. Echter zie ik weinig reacties over de twee kinderen die er al zijn. Vind dat daar ook echt wel bij stil moet worden gestaan. Het gezin is nu stabiel, als ik TO zo lees. Een eventuele scheiding gaat vooral op de twee kinderen impact hebben. Stap daar niet te snel overheen.
Ik vind dat de bestaande kinderen ook echt het uitgangspunt zouden moeten zijn van jullie toekomstplannen. Het uitgangspunt was dat jullie met 2 kinderen zouden blijven. Dat was waarschijnlijk een bewuste en rationele keuze op basis van 'wat het beste was' voor iedereen. Ik begrijp dat ik op zich makkelijk praten heb, want ik heb A) geen last van hormonen en 
kijk ook anders naar een bevruchting. Voor mij is er pas sprake van leven (in plaats van cellen) als dit zich ver genoeg heeft ontwikkelend en voorbij de fase van embryo is gekomen. Ik denk daar gewoon wat nuchterder over, zeker als je kijkt hoeveel zwangerschappen voor dat punt stoppen.
Maar goed, los van hoe ik daar naar kijk, je gezin is de basis voor het opgroeien van je kinderen. Dus ook als daar heel veel stress in jullie huwelijk door ontstaat. Ik vind het belangrijk dat een gezin 2 stabiele en beschikbare ouders nodig heeft die goed met elkaar door 1 deur kunnen en elkaar kunnen steunen. Dat gaat voorbij persoonlijke voorkeuren. En daar is jullie huidige leven ook van invloed op. Er zijn genoeg gezinnen waarbij de kinderen vooral een taak is van de vrouw. Ik kan me dan voorstellen dat je als vrouw voelt dat het gewicht toch wel bij jou komt te liggen en dat de balans dan anders doorslaat. Maar als het gewicht over beide ouders is verdeeld en je hebt een relatie waarbij de verwachting van elkaar is om hier samen de schouders onder te zetten, dan zou de belastbaarheid van mijn man een veel grotere rol spelen. En dus ook de impact die dat heeft op de bestaande kinderen én het kind dat nog moet komen. In worst case scenario, als je even rationeel denkt, hoe zou het voor jou voelen als je man besluit dat het voor hem toch te zwaar is? Hij bij jullie weggaat en met de 3e geen band ontwikkelt. Dat wil niet zeggen dát dat gebeurt, maar ik zou wel uitgaan van al deze varianten. Wat zou dat doen met je kinderen? Wat zou dat betekenen voor dat 3e kind? En hoe schat je in dat je kinderen (als jongste 6 is) het vinden als er opnieuw een baby komt?
Kortom, ik zou me het meest laten leiden door de kinderen en ook je vergeefkracht naar elkaar? Ga je hem een abortus altijd kwalijk nemen? Gaat hij jou altijd kwalijk nemen dat zijn mening er niet toe deed? Ik zou zelf proberen de situatie veel rationeler aan te vliegen. Die hormonen - hoe vervelend ook- hebben wel echt alleen invloed op jou en niet op de rest. Jouw man niet, jouw kinderen niet. Dit gevoel leeft alleen in jou. Ga je dit gevoel voeden? Kun je het gevoel ook veranderen als je anders naar de situatie gaat kijken? Ik bedoel, als je nu al spreekt over mijn kind en straks met z'n 3en, dan laat je gevoel ook echt geen andere optie over. Dan heb je de beslissing al genomen en zoek je manieren om dat gevoel rationeel te onderstrepen. Ik denk dat een paar afspraken met een psycholoog beter kan helpen om bepaalde zaken uit elkaar te trekken, zodat wat de beslissing ook wordt, je deze iig op emotioneel én rationeel niveau kan omarmen.
kerstbeer schreef op 11-02-2024 om 11:31:
[..]
Omdat voorbehoedsmiddelen enkel de verantwoordelijkheid van de vrouw zijn, dat weet je toch wel?
Daarom dragen veel mannen ook geen condooms. Een paar momenten van iets meer genot zijn nu eenmaal belangrijker dan of er wel of niet een kind in de buik van de vrouw gaat groeien. Dat moet de vrouw dan maar oplossen als ze zwanger raakt.
Wat een onzin om een dergelijke discussie achteraf te voeren. Ik ken de hele situatie van to niet en als haar man een weigerachtige hork was geweest die van mening is dat het volledig de verantwoordelijkheid van een vrouw is, dan heb je zeker een punt. Maar dan had to ook veel eerder in de relatie die strijd met haar man moeten voeren. Want dan ging er daar al iets mis.
Maar als beide partners op een bewust niveau met elkaar een afspraak hebben gemaakt en samen hebben gemeend dat anticonceptie (pil? spiraaltje?) op deze manier werd ingezet, dan is het nu niet ineens zijn schuld of haar schuld. Hooguit kun je dan zeggen dat de anticonceptie gefaald heeft en alleen to weet waarschijnlijk wat daarvan de reden is geweest. Zijn ze er te laks mee geweest? Is ze ziek geweest? Is ze er slordig mee geweest?
Als ze laks zijn geweest, was hij er net zo goed bij. Is ze ziek geweest of een spiraal, dan is dat waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden die niet goed heeft uitgepakt, is ze slordig geweest terwijl haar man volledig vertrouwde op haar (en waarom zou hij dat niet mogen als ze dat samen hebben afgesproken), dan, tja, dat vertrouwen bleek dan niet terecht. Heeft zij dat tegen hem gezegd van joh "ik merk dat ik het wel eens vergeet" dus eigenlijk is dit geen veilige keuze, dan hadden ze samen andere keuzes kunnen maken. Maar in alle gevallen denk ik wel dat je als stel van elkaar op aan moet kunnen als je samen een beslissing maakt voor een type anticonceptie dat je daar dan ook op moet kunnen vertrouwen. En als ze dat niet had gewild, ze dit op tafel had moeten gooien.
er staat nu ook een nieuw Topic, waarbij de situatie juist andersom is. Ook enorm grote emoties en onbegrip onderling, omdat je compleet het tegenovergestelde wilt
eigenlijk kan je elkaar bijna niet vinden in het midden
BritgetJones007 schreef op 11-02-2024 om 13:26:
eigenlijk kan je elkaar bijna niet vinden in het midden
Nee inderdaad, ingewikkeld hoor.
Pippeltje schreef op 11-02-2024 om 03:50:
Als het in jou schreeuwt om dit kindje niet weg te halen: doe het dan ook niet! De mentale schade die je daarvan gaat oplopen staat minstens gelijk aan de eventuele schade die je vriend mentaal oploopt door het derde kind wat een aanslag is op je gezinsleven.
Als iemand een burn-out heeft doorgemaakt dan leert diegene vaak beter met zijn/haar grenzen omgaan. Er is vaak en langdurig over die grenzen heen gegaan en dat vraagt echt om een nieuwe aanpak. Op zo'n punt in je leven draait het in het gezin waar je zit vaak veelal om jou. Een burn-out is best een hele aanslag op je omgeving, op je gezin. Die dus geneigd is veel met je mee te gaan, bezorgd te zijn en jou te steunen in het aangeven van je grenzen. Jou op allerhande manieren te ontlasten. De partner cijfert zichzelf op zijn minst tijdelijk, meer weg om de behoeftes van de ander voor te laten gaan.
Maar denk hierin ook aan jezelf! Ga hierin niet te ver over je eigen grens. Het laten weghalen van je kind terwijl je daar niet achter staat weegt daar niet tegen op.
De argumenten die je moeder aanhaalt vind ik allemaal vrij onzinnige argumenten. Ze kunnen allemaal net zo goed omgedraaid worden. Ik zou die argumenten vergeten en luisteren naar je hart!
Wauw, jij beschrijft echt perfect hoe het is om iemand in het gezin te hebben met een burn-out.
Nu al die ellende voorbij is, ben ik nog steeds alert op signalen, o jee.. zou het niet weet de verkeerde kant op gaan. En dan is dit natuurlijk een grote verandering in het leven, wat veel effect kan hebben.
Dank allen voor jullie reactie.
Vrijdag en dit weekend zijn goed verlopen. We hebben het er minder over gehad, misschien ook daarom.
We weten hoe we er beiden in staan en ik denk dat het voor mijn vriend inmiddels wel duidelijk is dat ik geen abortus wil. Vanochtend vroeg hij naar de datum van de echo en we stonden in de logeerkamer om het bed te verschonen en hij zei dat dit dan de nieuwe babykamer zou worden. Dat we de muren moeten schilderen in een mooie kleur en wat doen we met de kast die er staat.
Mbt anticonceptie. We zijn gewoon dom geweest. Ik ben gestopt met de pil en dacht nog niet vruchtbaar te zijn. Ik ben 2x eerder gestopt met de pil en toen duurde het maanden voor ik een cyclus had. Nu was het blijkbaar gelijk weer als hoort. Ik zei tegen hem dat als hij geen 3e wil, hij moet zorgen voor condooms. Ik ben altijd verantwoordelijk geweest voor de pil of kopen van condooms en dacht.. ik laat het nu even bij hem. Uiteindelijk heb ik de condooms toch gekocht, 2 dagen na conceptie, dus te laat..
Livvie schreef op 11-02-2024 om 18:36:
Dank allen voor jullie reactie.
Vrijdag en dit weekend zijn goed verlopen. We hebben het er minder over gehad, misschien ook daarom.
We weten hoe we er beiden in staan en ik denk dat het voor mijn vriend inmiddels wel duidelijk is dat ik geen abortus wil. Vanochtend vroeg hij naar de datum van de echo en we stonden in de logeerkamer om het bed te verschonen en hij zei dat dit dan de nieuwe babykamer zou worden. Dat we de muren moeten schilderen in een mooie kleur en wat doen we met de kast die er staat.
Mbt anticonceptie. We zijn gewoon dom geweest. Ik ben gestopt met de pil en dacht nog niet vruchtbaar te zijn. Ik ben 2x eerder gestopt met de pil en toen duurde het maanden voor ik een cyclus had. Nu was het blijkbaar gelijk weer als hoort. Ik zei tegen hem dat als hij geen 3e wil, hij moet zorgen voor condooms. Ik ben altijd verantwoordelijk geweest voor de pil of kopen van condooms en dacht.. ik laat het nu even bij hem. Uiteindelijk heb ik de condooms toch gekocht, 2 dagen na conceptie, dus te laat..
Aha.
Ik denk dat er nu een paar dingen belangrijk zijn. To voel je blijdschap en laat die toe. Geef je man tegelijkertijd de ruimte om te wennen. Misschien voelt hij zich diep van binnen een sukkels. Was ook mijn eerste gedachte. Maar, niemand is perfect. We kunnen 't ook zien als gewoon ff onhandig, maar wel met consequenties. Laat daarbij ook de verwachtingen voor de toekomst los. We weten gewoon niet hoe ons leven zich ontwikkeld, wat er ongevraagd op ons pad komt. En of twee kinderen nou rustiger, beter, gelukkiger zou zijn als drie of andersom. We weten het niet.
Livvie schreef op 11-02-2024 om 18:36:
Dank allen voor jullie reactie.
Vrijdag en dit weekend zijn goed verlopen. We hebben het er minder over gehad, misschien ook daarom.
We weten hoe we er beiden in staan en ik denk dat het voor mijn vriend inmiddels wel duidelijk is dat ik geen abortus wil. Vanochtend vroeg hij naar de datum van de echo en we stonden in de logeerkamer om het bed te verschonen en hij zei dat dit dan de nieuwe babykamer zou worden. Dat we de muren moeten schilderen in een mooie kleur en wat doen we met de kast die er staat.
Mbt anticonceptie. We zijn gewoon dom geweest. Ik ben gestopt met de pil en dacht nog niet vruchtbaar te zijn. Ik ben 2x eerder gestopt met de pil en toen duurde het maanden voor ik een cyclus had. Nu was het blijkbaar gelijk weer als hoort. Ik zei tegen hem dat als hij geen 3e wil, hij moet zorgen voor condooms. Ik ben altijd verantwoordelijk geweest voor de pil of kopen van condooms en dacht.. ik laat het nu even bij hem. Uiteindelijk heb ik de condooms toch gekocht, 2 dagen na conceptie, dus te laat..
Oke. Dit snap ik dan niet helemaal. Dit klinkt alsof Je een derde wilde. Dat mag natuurlijk. Maar dit is wel erg slordig met anticonceptie omgaan.....
maar goed. Het klinkt alsof je man over de eerste schok heen is en het voorzichtig gaat accepteren en omarmen.veel geluk samen. Komt vast goed allemaal.
Jij een goede zwangerschap gewenst en een mooie tijd samen.
BritgetJones007 schreef op 11-02-2024 om 20:33:
[..]
Oke. Dit snap ik dan niet helemaal. Dit klinkt alsof Je een derde wilde. Dat mag natuurlijk. Maar dit is wel erg slordig met anticonceptie omgaan.....
Ik vind dit ook wel heel erg bijzonder.
[..]
Wat een onzin om een dergelijke discussie achteraf te voeren. Ik ken de hele situatie van to niet en als haar man een weigerachtige hork was geweest die van mening is dat het volledig de verantwoordelijkheid van een vrouw is, dan heb je zeker een punt. Maar dan had to ook veel eerder in de relatie die strijd met haar man moeten voeren. Want dan ging er daar al iets mis.
Maar als beide partners op een bewust niveau met elkaar een afspraak hebben gemaakt en samen hebben gemeend dat anticonceptie (pil? spiraaltje?) op deze manier werd ingezet, dan is het nu niet ineens zijn schuld of haar schuld. Hooguit kun je dan zeggen dat de anticonceptie gefaald heeft en alleen to weet waarschijnlijk wat daarvan de reden is geweest. Zijn ze er te laks mee geweest? Is ze ziek geweest? Is ze er slordig mee geweest?
Als ze laks zijn geweest, was hij er net zo goed bij. Is ze ziek geweest of een spiraal, dan is dat waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden die niet goed heeft uitgepakt, is ze slordig geweest terwijl haar man volledig vertrouwde op haar (en waarom zou hij dat niet mogen als ze dat samen hebben afgesproken), dan, tja, dat vertrouwen bleek dan niet terecht. Heeft zij dat tegen hem gezegd van joh "ik merk dat ik het wel eens vergeet" dus eigenlijk is dit geen veilige keuze, dan hadden ze samen andere keuzes kunnen maken. Maar in alle gevallen denk ik wel dat je als stel van elkaar op aan moet kunnen als je samen een beslissing maakt voor een type anticonceptie dat je daar dan ook op moet kunnen vertrouwen. En als ze dat niet had gewild, ze dit op tafel had moeten gooien.
Ik was niet eens degene die hier over begon, maar je begint er wel tegen mij over. Verder geef jij een stuk uitgebreider je mening over dit onderwerp dan ik, dus misschien niet zeggen dat het onzin is om achteraf een discussie erover te voeren als je zelf ook op dit onderwerp reageert, net als ik.
BritgetJones007 schreef op 11-02-2024 om 20:33:
[..]
Oke. Dit snap ik dan niet helemaal. Dit klinkt alsof Je een derde wilde. Dat mag natuurlijk. Maar dit is wel erg slordig met anticonceptie omgaan.....
En wat hield hem tegen condooms te kopen voor hij er weer bovenop sprong? Ik vind dit wel een staaltje woman blaming.
Wat fijn dat hij nu toch (voorzichtig) positief is! Veel wijsheid en geluk gewenst met elkaar!
