Vriend weet niet of hij een tweede kindje wil
Hallo,
Graag even met jullie sparren. Samen met mijn vriend hebben we een dochter van 14 maanden. Eerder hebben we altijd gesproken over 2 kinderen krijgen, maar toen ik gister weer eens vroeg wanneer we voor een tweede gaan, gaf hij aan het nog steeds niet te weten.
Mijn vriend is 40 en ik ben 39. Heel veel tijd om te wachten is er niet. Ik baal er zo van. Aan het begin van dit jaar hebben we afgesproken om in juni de knoop door te hakken. Nu is het juli en wil hij wachten tot november met de beslissing maken. Ik voel me zo aan het lijntje gehouden. Ik heb steeds aangegeven graag een tweede te willen, en het wachten valt me zwaar. Elke maand hoop ik dat we er weer voor gaan. Dat ik nu weer 4 maanden moet wachten maakt me verdrietig en boos tegelijk.
Hoe zouden jullie hier mee omgaan? Ik weet echt niet wat ik nu moet, ik voel me boos, verdrietig, stil, alles tegelijk.
Ja, heerlijk, ik had er lang genoeg op gewacht en vond het gewoon heerlijk puzzelen, en ik was het die er toe deed.
Gelukkig had ik veel energie, en je weet gewoon dat alles voorbij gaat. Ik hoopte natuurlijk dat we uiteindelijk beiden, ex en ik minder hoefden te gaan werken, maar dat liep helaas heel anders.
Ik was blij dat ik al wat ouder was zodat ik er wel aan gewaagd was. En me niet zo snel druk maakte.
En dat ik voor ex al besloten had dat ik zonodig alleen voor een kind, of kinderen zou gaan.
Zo zeg, wat lees ik hier ontzettend egoistische posts. Je zal er een relatie mee hebben. Of je man nu wil of niet, een kind gaat er komen. Hij went wel, ach, het komt wel goed. Tjongejonge.
Je man heeft een hele goede reden, en ook al had hij geen reden, dan nog is dat reden genoeg. Maar zet je zin door, dan eindig je straks alleen. Het is maar wat je wil.
Dankzij ex en de kinderbescherming heeft het ook nogal wat drama opgeleverd, maar daarnaast ook veel heerlijke momenten met de kinderen. Ik zie ons nog uit de bus rollen met de kampeerspullen en de skippybal bij de camping van mijn ouders, even een weekendje.
Bij de visboer waar we elke week een stukje haring of makreel haalden, later vispatatjes en viskoekjes. Kleintjes voor en achter op de fiets, later een achterop en de ander fietste voor ons uit op de lommerrijke fietspaden.
Samen naar de bieb, judo, paardrijden, zwemles, samen kamperen.
's avonds beiden in een badje in de avondzon buiten op het gras in de tuin, de handdoeken warm aan het worden op de leuning van het terras.
Toen het mis ging met ex heb ik wel heel erg getwijfeld of we het niet beter bij 1 kind hadden kunnen laten, als ik alleen was geweest was het waarschijnlijk bij 1 kind gebleven. Maar ik vind het nu wel fijn dat beiden de geschiedenis met hun ouders, hoe traumatisch hier en daar ook, kunnen delen, lang nadat wij er niet meer zijn.
En nu ze groter zijn zie ik dat beiden ook van die organisatietalentjes zijn en aanpakkers. Dochter meer praktisch en zoon meer theoretisch.
Dat vind ik het paradoxale aan mijn generatie en die daarna dat kinderen niet meer vanzelfsprekend komen maar pas als ze gewenst zijn, maar dat dat ook betekent dat de fase van de kinderwens voor partners nogal blijkt te kunnen verschillen en niet meer vanzelf spreekt. Of dat, eenmaal kinderen, de relatie niet houdbaar blijkt te zijn.
Hierbij gaat het om jouw ervaringen, maar hoe zijn de ervaringen van je kinderen?
Ik vind het juist goed van deze tijd dat mensen bewust nadenken over wat ze willen. En óf ze kinderen willen.
Ik kan nog zoveel meer zeggen, maar ik laat het voorlopig hierbij. Dit topic is slecht voor mijn bloeddruk.
Kinderen krijgen is een egocentrisch verhaal en meer biologisch dan logisch en rationeel.
Zonder die biologie was ik er niet aan begonnen.
AnneJ schreef op 26-07-2021 om 16:46:
Alles is relatief. Vroeger zou ze met 10 kinderen zitten met een man die al dan niet bijdroeg in het gezin. Een LAT-relatie is ook nog een mogelijkheid.
Tenzij je daar uiteraard zelf voorwaarden aan hebt gesteld: alleen kinderen met een man in huis die bijdraagt met inkomen en in de zorg voor huishouding en kinderen.
Wat het zwaarste weegt is je prioriteit.
Het is ook zijn kind he? En hij wil niet. Hoe duidelijk will je het hebben? 
Vrijevlinder schreef op 26-07-2021 om 20:14:
Hierbij gaat het om jouw ervaringen, maar hoe zijn de ervaringen van je kinderen?
Ik vind het juist goed van deze tijd dat mensen bewust nadenken over wat ze willen. En óf ze kinderen willen.
Ik kan nog zoveel meer zeggen, maar ik laat het voorlopig hierbij. Dit topic is slecht voor mijn bloeddruk.
Ik ken meerdere stellen waar de man (soms ineens) maar een of geen kinderen wilde. Tegen de tijd dat de vrouw door haar vruchtbare periode was, kwam er ineens een soulmate in beeld en ruimte voor tweede leg. Ik ben er dus voor dat je als vrouw voor jezelf de keuze maakt of je een tweede (of eerste of derde) wilt, en je je daarin niet moet laten tegenhouden door een onwillige man als dat heel erg tegen je gevoel in gaat.
Ik heb zelf dan toevallig drie jaar ervaring met een gezin met een man erbij en 19 jaar als eenoudergezin. Dat laatste is ongeveer 100 keer makkelijker.
pff wat hebben sommigen veel woorden nodig om te omschrijven hoezeer ze niet normaal meer kunnen nadenken.
Natuurlijk ga je nu geen 2e kind bij je man afdwingen, hij is je geliefde die nu ziek is, geen anonieme zaad donor.
MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 17:33:
[..]
Ik zit meer op de lijn van Annej. De tijd is nu beperkt om nog een kind te krijgen, en het is geen ideaal moment, maar dingen hebben de neiging om wel weer op zijn plek te vallen. Niemand weet of ze als alleenstaande ouder eindigt met twee kinderen, maar dan heb je in elk geval die kinderen (en die zijn meestal bestendiger dan liefdesrelaties).
Hoezo twee een burn-out? Legio vrouwen en mannen zijn kostwinner en hoofdverzorger. Dat gaat prima hoor.
HIJ WIL NIET! 
MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 20:28:
[..]
Ik ken meerdere stellen waar de man (soms ineens) maar een of geen kinderen wilde. Tegen de tijd dat de vrouw door haar vruchtbare periode was, kwam er ineens een soulmate in beeld en ruimte voor tweede leg. Ik ben er dus voor dat je als vrouw voor jezelf de keuze maakt of je een tweede (of eerste of derde) wilt, en je je daarin niet moet laten tegenhouden door een onwillige man als dat heel erg tegen je gevoel in gaat.
Ik heb zelf dan toevallig drie jaar ervaring met een gezin met een man erbij en 19 jaar als eenoudergezin. Dat laatste is ongeveer 100 keer makkelijker.
Wauw.... 
Ik vind dat jij compleet over z'n grenzen gaat door nu te drammen over een tweede kind terwijl hij overspannen thuis zit. Een arts schrijft je niet zomaar thuis.
Julali schreef op 26-07-2021 om 20:30:
[..]
Wauw....
Wat wauw? Dat ik vind dat je je kinderwens niet aan de kant moet schuiven voor een man? Ik vind dat logisch.
MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 20:32:
[..]
Wat wauw? Dat ik vind dat je je kinderwens niet aan de kant moet schuiven voor een man? Ik vind dat logisch.
Je gebruikt dan toch het zaad van een man die helemaal geen kind wil? Snap je echt niet hoe fout dat is?
Julali schreef op 26-07-2021 om 20:34:
[..]
Je gebruikt dan toch het zaad van een man die helemaal geen kind wil? Snap je echt niet hoe fout dat is?
Je moet het natuurlijk niet stiekem doen. Dat is fout.
MMcGonagall schreef op 26-07-2021 om 20:35:
[..]
Je moet het natuurlijk niet stiekem doen. Dat is fout.
Maar hij wil niet, dus hoe ga je dat dan afdwingen?
