Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
Hoe erg ook, elk einde is een nieuw begin, Hans. Waarmee ik je huidige gevoelens niet wil minimaliseren.
En over enkele jaren, als je met zo een klein dreumesje aan je hand loopt, ben je dankbaar dat ze toch eerlijk is geweest en ze je de kans heeft gegeven om je wens alsnog in vervulling te laten gaan. (En wie weet is zij dan ook gelukkiger omdat ze niet een partner heeft die steeds weer begint over iets wat ze diep in haar hart niet wil.)
Momenteel zal het hard zijn, maar er sprak ook een grote eenzaamheid uit je OP. Voor nu een stevige 
vanuit België en voor de toekomst, een lieve partner die je één of meerdere leuke spruitjes schenkt.
Ik wens het je zo toe! 
HansJansen schreef op 07-09-2024 om 16:22:
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
Wat verdrietig. Maar heel eerlijk gezegd denk ik dat ze dus gewoon geen kinderen wilt. Twee jaar is namelijk een behoorlijke tijd op haar leeftijd...
Je hebt het hard gespeeld, maar wel je antwoord gekregen en duidelijkheid, hoe pijnlijk ook voor beide.
Hoop dat je snel een leuk iemand leert kennen met kinderwens.
Succes voor de toekomst en sterkte voor nu.
Hopelijk kan je over een tijdje hierop terugkijken en beseffen dat het ' aan het lijntje gehouden worden' eigenlijk al het einde inluidde....
Ik heb zelf van jongs af aan moeder willen worden, maar ik had nooit een relatie en ik had zo rond mijn 21e al besloten dat ik niet bij voorbaat al wilde kiezen voor alleenstaand ouderschap en dat ik niet met elke willekeurige man kinderen wilde.
Als ik geen relatie zou krijgen, zouden er dus ook geen kindjes komen. Met dat idee had ik ook vrede.
En inmiddels ben ik er ook van overtuigd dat dat de juiste keuze zou zijn geweest voor mij in die situatie.
Wat jammer dat jouw vriendin het nu uit wil maken. Maar ergens ook wel goed, want dan heb je duidelijkheid. Blijkbaar verwacht ze niet binnen twee jaar wel een kinderwens te hebben. Natuurlijk geeft een ultimatum druk, maar gezien haar leeftijd is die druk er toch ook al wel.
Het is prima als ze geen kinderen wil, maar als jullie dan beiden jullie eigen weg gaan en iemand zoeken die aansluit bij jullie levenswensen, is dat ook prima.
HansJansen schreef op 07-09-2024 om 16:22:
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
Jammer TO maar misschien inderdaad maar beter zo.
Ik wil nog wel een kleine kanttekening maken, je schrijft namelijk dat ze "zich nu onder druk gezet voelt", daarmee distantieer je jezelf van je eigen actie.
Je hebt haar ook onder druk gezet, door een ultimatum te stellen in plaats van het gesprek met haar aan te gaan. Die verantwoordelijkheid ligt bij jou, niet bij haar. Misschien iets om mee te nemen, mocht ze toch van gedachten veranderen en de relatie voort willen zetten of in een nieuwe relatie.
Hoe dan ook, ik hoop voor je dat je papa mag worden in de toekomst. Sterkte!
EnglishmaninNewYork schreef op 07-09-2024 om 17:14:
[..]
Jammer TO maar misschien inderdaad maar beter zo.
Ik wil nog wel een kleine kanttekening maken, je schrijft namelijk dat ze "zich nu onder druk gezet voelt", daarmee distantieer je jezelf van je eigen actie.
Je hebt haar ook onder druk gezet, door een ultimatum te stellen in plaats van het gesprek met haar aan te gaan. Die verantwoordelijkheid ligt bij jou, niet bij haar. Misschien iets om mee te nemen, mocht ze toch van gedachten veranderen en de relatie voort willen zetten of in een nieuwe relatie.
Hoe dan ook, ik hoop voor je dat je papa mag worden in de toekomst. Sterkte!
Ik vermoed dat hij het gesprek al vaker is aangegaan, maar steeds afgewimpeld werd....
EnglishmaninNewYork schreef op 07-09-2024 om 17:14:
[..]
Ik wil nog wel een kleine kanttekening maken, je schrijft namelijk dat ze "zich nu onder druk gezet voelt", daarmee distantieer je jezelf van je eigen actie.
Je hebt haar ook onder druk gezet, door een ultimatum te stellen in plaats van het gesprek met haar aan te gaan. Die verantwoordelijkheid ligt bij jou, niet bij haar. Misschien iets om mee te nemen, mocht ze toch van gedachten veranderen en de relatie voort willen zetten of in een nieuwe relatie.
Ik begrijp wel wat je bedoelt, Englishman. Maar op welke manier moet je zo een gesprek dan voeren als de andere partij steeds maar weer om uitstel vraagt. Ik vind 2 jaar tijd héél veel op deze mensen hun leeftijd. Echt, ik weet niet hoe hij het anders had moeten doen. Wordt zelfs het meest zachtaardige gesprek over zo een onderwerp, niet steeds door 'de tegenpartij' als druk zetten ervaren? Ik denk dat, maar misschien vergis ik mij.
HansJansen schreef op 07-09-2024 om 16:22:
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
Ik snap haar wel, een ultimatum maakt het gevoel niet beter, eerder slechter. Ik zou ook de relatie stopzetten als dit mij zou overkomen. Je bent tenslotte bij elkaar omdat je graag samen bent en als wel of niet kinderen het punt zijn zou ik het gevoel krijgen dat dat dan belangrijker is.
Wat als ze wel ja had gezegd op jou wens en het was niet gelukt, had je dan weg gegaan op zoek naar iemand die (misschien) wel een kind kan krijgen?
BritgetJones007 schreef op 07-09-2024 om 17:17:
[..]
Ik vermoed dat hij het gesprek al vaker is aangegaan, maar steeds afgewimpeld werd....
En @letterkoekje. Het geeft ook niks dat TO een ultimatum heeft gesteld, dat is helemaal prima!
Maar die actie komt vanuit hém, dat is zijn eigen keuze geweest. Door het dan te vertalen naar "zij voelt..." verlegt hij de verantwoordelijkheid van 'eigen' naar 'de ander'.
De actie zelf, niks mis mee. Snap helemaal dat TO een antwoord wilde. En die heeft hij nu, maar wel vanwege zijn eigen aanpak. Dat zij zich zo voelt is een direct gevolg van zijn aanpak. Dat is alles wat ik ermee wil zeggen. Verder bedoel ik er niets mee.
majorette2005 schreef op 07-09-2024 om 17:23:
[..]
Ik snap haar wel, een ultimatum maakt het gevoel niet beter, eerder slechter. Ik zou ook de relatie stopzetten als dit mij zou overkomen. Je bent tenslotte bij elkaar omdat je graag samen bent en als wel of niet kinderen het punt zijn zou ik het gevoel krijgen dat dat dan belangrijker is.
Wat als ze wel ja had gezegd op jou wens en het was niet gelukt, had je dan weg gegaan op zoek naar iemand die (misschien) wel een kind kan krijgen?
Bij sommige mensen is dat ook zo. Dus dan klopt dat gevoel inderdaad.
Moederkareltje schreef op 07-09-2024 om 17:31:
[..]
Bij sommige mensen is dat ook zo. Dus dan klopt dat gevoel inderdaad.
Dan zou ik sowieso niet in zo'n relatie willen blijven.
Triest dan ook als het niet lukt om kinderen krijgen als je weet dat dat het belangrijkste is.
majorette2005 schreef op 07-09-2024 om 17:39:
[..]
Dan zou ik sowieso niet in zo'n relatie willen blijven.
Triest dan ook als het niet lukt om kinderen krijgen als je weet dat dat het belangrijkste is.
Dit vindt ik een compleet andere situatie. En ook andere keuze.
majorette2005 schreef op 07-09-2024 om 17:23:
[..]
Ik snap haar wel, een ultimatum maakt het gevoel niet beter, eerder slechter. Ik zou ook de relatie stopzetten als dit mij zou overkomen. Je bent tenslotte bij elkaar omdat je graag samen bent en als wel of niet kinderen het punt zijn zou ik het gevoel krijgen dat dat dan belangrijker is.
Wat als ze wel ja had gezegd op jou wens en het was niet gelukt, had je dan weg gegaan op zoek naar iemand die (misschien) wel een kind kan krijgen?
Natuurlijk ben je samen omdat je graag samen bent. Maar dat wil toch niet zeggen dat je binnen die relatie niks mag willen, verlangen en vragen. Je hebt ook wensen over wonen, carrière, huishouden, vrijetijdsbesteding enz. Dan is het wel prettig als je daarover kan praten en overeen kan komen. Dat wil niet zeggen dat je bijv de verdeling van het huishouden belangrijker vindt dan je relatie. En dat is heel iets anders dan wanneer iets door onvermogen niet kan. Als je zieke partner niet poetst is iets heel anders dan wanneer je gezonde partner het niet doet. En kinderwens is dan nog wel íets fundamenteler dan schoonmaken. Als je partner het daar pertinent niet over wil hebben dan is dat echt een andere situatie dan wanneer partner onvruchtbaar is. Dus ik vind het een beetje flauw om te stellen dat je in je relatie geen ultimatum zou mogen stellen, want de relatie op zichzelf is het belangrijkst.
Vind dit zo'n last en confronterend onderwerp. Ik (33)heb geen kinderwens, wil echt niet. Vriend (32) twijfelt nog, ziet zichzelf in de toekomst misschien wel als vader maar nu nog niet. Zijn geen 25 meer dus tja, binnenkort gaat het wel spelen denk ik. Hebben er eerder gesprekken over gehad maar het is geen compromis ding.
Koettie schreef op 07-09-2024 om 19:04:
Vind dit zo'n last en confronterend onderwerp. Ik (33)heb geen kinderwens, wil echt niet. Vriend (32) twijfelt nog, ziet zichzelf in de toekomst misschien wel als vader maar nu nog niet. Zijn geen 25 meer dus tja, binnenkort gaat het wel spelen denk ik. Hebben er eerder gesprekken over gehad maar het is geen compromis ding.
In jou situatie twijfelt vriend volgens mij niet zozeer over zijn kinderwens, maar kan hij ook de knoop niet doorhakken om afscheid te nemen van jou en voor zijn kinderwens gaan, zo dacht ik in een ander Topic te lezen.
Dat is inderdaad pijnlijk en moeilijk en er is inderdaad geen compromis mogelijk; er is altijd iemand waarvoor de beslissing veel impact heeft...en dat kan binnen een relatie erg gaan wringen en wrok door ontstaan.
en TO; ga met vrienden afspreken om even van je af te praten...je houdt het nu zo bij jezelf dit stille verdriet, maar ik denk dat je juist op veel begrip kan rekenen van je omgeving. Ik denk dat dat je erg op zou luchten en misschien de toekomst wat rooskleuriger tegemoet ziet, ondanks het verse verdriet.
Ik denk dat de juiste beslissing is genomen voor jou toekomst, hoe pijnlijk ook.
