Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
Meesje schreef op 07-09-2024 om 18:43:
[..]
Natuurlijk ben je samen omdat je graag samen bent. Maar dat wil toch niet zeggen dat je binnen die relatie niks mag willen, verlangen en vragen. Je hebt ook wensen over wonen, carrière, huishouden, vrijetijdsbesteding enz. Dan is het wel prettig als je daarover kan praten en overeen kan komen. Dat wil niet zeggen dat je bijv de verdeling van het huishouden belangrijker vindt dan je relatie. En dat is heel iets anders dan wanneer iets door onvermogen niet kan. Als je zieke partner niet poetst is iets heel anders dan wanneer je gezonde partner het niet doet. En kinderwens is dan nog wel íets fundamenteler dan schoonmaken. Als je partner het daar pertinent niet over wil hebben dan is dat echt een andere situatie dan wanneer partner onvruchtbaar is. Dus ik vind het een beetje flauw om te stellen dat je in je relatie geen ultimatum zou mogen stellen, want de relatie op zichzelf is het belangrijkst.
Ieder mag zijn mening hebben toch? En ik zeg ook niet dat je geen ultimatum mag stellen, alleen voor mij zou dat niet werken .
BritgetJones007 schreef op 07-09-2024 om 19:16:
[..]
In jou situatie twijfelt vriend volgens mij niet zozeer over zijn kinderwens, maar kan hij ook de knoop niet doorhakken om afscheid te nemen van jou en voor zijn kinderwens gaan, zo dacht ik in een ander Topic te lezen.
Dat is inderdaad pijnlijk en moeilijk en er is inderdaad geen compromis mogelijk; er is altijd iemand waarvoor de beslissing veel impact heeft...en dat kan binnen een relatie erg gaan wringen en wrok door ontstaan.
Het is oprechte twijfel bij hem. Hij zag zichzelf altijd in de toekomst als vader, ook deels uit 'zo heurt het'. Maar nu nog helemaal geen zin in/behoefte aan en dus ook geen idee of dat nog komt. Wel lastig dat het voor mij al een definitieve nee is. Want dat stookt niet met hoe hij de toekomst zag. Het is nu wel bespreekbaar, in het begin vonden we dat nog te moeilijk.
Oog schreef op 07-09-2024 om 16:35:
Toen mijn man een derde kind wilde en ik niet, hebben we daar veel over gesproken. Vooral omdat hij de zorg/ denkwerk/ geregel/planning volledig aan mij overliet en op zijn papadag alleen uitvoerde wat ik nog net niet op een briefje voor hem had geschreven.
Toen ik zei dat ik daar niet met nog een kind aan wilde beginnen na twee keer op dat vlak mij neus te hebben gestoten, zei hij heel eerlijk: Ik wil een kind maar eigenlijk wilde ik dat jij het zou willen en ik alleen maar hoefde toe te stemmen…
Denk je dat zoiets ook bij jou van toepassing zou kunnen zijn? Dan kies je dus echt voor de vaderrol, en moet je vriendin wel de moederrol vervullen. En heel eerlijk; dat is ook gewoon vaak niet zo leuk.
Lekker figuur.
Maar goed dat jij wel verantwoordelijkheidsgevoel hebt, want als je net zo was als hij, dan had je nu verwaarloosde kinderen.
EnglishmaninNewYork schreef op 07-09-2024 om 17:14:
[..]
Jammer TO maar misschien inderdaad maar beter zo.
Ik wil nog wel een kleine kanttekening maken, je schrijft namelijk dat ze "zich nu onder druk gezet voelt", daarmee distantieer je jezelf van je eigen actie.
Je hebt haar ook onder druk gezet, door een ultimatum te stellen in plaats van het gesprek met haar aan te gaan. Die verantwoordelijkheid ligt bij jou, niet bij haar. Misschien iets om mee te nemen, mocht ze toch van gedachten veranderen en de relatie voort willen zetten of in een nieuwe relatie.
Hoe dan ook, ik hoop voor je dat je papa mag worden in de toekomst. Sterkte!
Nou dit vind ik niet helemaal eerlijk hoor. TO heeft vaak genoeg geprobeerd eerlijke gesprekken te voeren maar dat werd afgewimpeld. Een keer is het genoeg. Nu heeft hij duidelijkheid. Misschien maar beter zo. Als zijn vriendin niet bereid is serieus in de toekomst te kijken heeft hij zijn antwoord. Ze wil geen kinderen.
Natuurlijk voelt ze druk. Omdat ze niet langer om de problemen heen kan draaien die er binnen de relatie zijn. Maar gedwongen wordt na te denken en uit te spreken wat zij nu wil. To is al veel te lang afwachtend geweest.
Ook erg manipulerend "jij zet mij onder druk". Terwijl feitelijk zij haar probleem (onduidelijkheid, to aan het lijntje houden) nu naar to toeschuift.
Nogmaals met 30+ mag je gewoon verwachten dat iemand weet wat hij of zij wil. Bij twijfel niet doen. Heel verdrietig maar to kan zich richten op een relatie met hetzelfde toekomstperspectief.
HansJansen schreef op 07-09-2024 om 16:22:
Ik heb niet zo leuk nieuws. Naar aanleiding van verschillende reacties in het topic gisteren dacht ik de stoute schoenen aan te trekken en haar een ultimatum van 2 jaar te stellen. Ze voelt zich nu onder druk gezet en wil de relatie beëindigen...
Ik was er al bang voor...
Toch geeft je dat wel een goed beeld waar je staat. Helaas niet het gehoopte, maar toch.
Oog schreef op 07-09-2024 om 16:35:
Ach Hans, wat verdrietig. Je hebt er niks meer aan, maar van alle adviezen die hier gegeven zijn, heb je gekozen voor een ultimatum ipv een eerlijk gesprek over waar haar angsten en zorgen zitten… hoe had ze ooit kunnen instemmen met alleen maar een tijdslimiet?
Ik gun je echt een gezin met een lieve vrouw en een mooi stel kinderen. Maar ik denk echt dat het met je huidige partner nooit gelukt was. Ik ken je natuurlijk niet, maar jij zegt dat je vriendin het onderwerp wegwuift, terwijl je zelf ook niet verder komt dan een ultimatum…
Ditzelfde dacht ik ook. Ik hoop dan nog dat dit gaat helpen om een open en eerlijk gesprek aan te gaan. Dat je het nog om kunt draaien daarheen. Dat jullie tot en gesprek komen waar haar angsten zitten. Wat jou gevoel is bij dit alles. Maar dan zul je misschien eerst over het feit heen komen dat je dit ultimatum hebt gesteld. Ik zou daar ook van schrikken en gaan steigeren.
Ik vraag me dan ook af hoe dit gegaan is. Heb je gewoon plompverloren gezegd dat je over uiterlijk 2 jaar wil beginnen aan kinderen krijgen? Of had je een gesprek over de toekomst en heb je gezegd 'ik zou graag binnen nu en 2 jaar aan kinderen willen beginnen' met daarbij de vraag hoe zij daarover denkt. Ik ben me ervan bewust dat dat laatste ook als druk kan voelen maar dan hou je het gesprek in principe open.
In ieder geval sterkte.
Met andere woorden Duizel, hoe hij het ook gezegd heeft, het kan zijn dat zij het altijd als druk zou hebben kunnen ervaren. Zoals je wellicht al gelezen hebt heeft hij al verschillende pogingen gedaan om erover te praten en heeft zij alles elke keer gemakkelijk weggewuifd. Dat serieuze gesprek is dus blijkbaar al heel vaak geprobeerd, zonder druk, zonder ultimatum, maar dus ook niet echt serieus in die zin, dat zij echt met hem daarover wilde praten.
Het advies op dit forum was ook om je eigen kinderwens niet te negeren. Ik denk dat hij dat advies ter harte heeft genomen. Ik hoop voor hem dat hij over een paar jaar kan schrijven dat zijn kinderwens in vervulling is gegaan, met een liefdevolle vrouw.
Tsjor
Verdrietig voor je TO, maar het is denk ik beter zo voor je. Beter dan maar aan het lijntje te worden gehouden op die leeftijd totdat het eventueel te laat zou zijn om kinderen te kunnen krijgen. Je hebt haar eerder genoeg ruimte geboden, maar je kon nu niet anders dan jouw eigen grens te stellen. Een kinderwens is zoiets wezenlijks. Je hebt het juiste gedaan. Wees lief voor jezelf. Ik gun je een geweldige vrouw waar je een gezin mee kan stichten en die komt er zeker. Zij was gewoon niet de juiste voor je. Sterkte!
Herfstappeltaart schreef op 08-09-2024 om 11:25:
[..]
Nou dit vind ik niet helemaal eerlijk hoor. TO heeft vaak genoeg geprobeerd eerlijke gesprekken te voeren maar dat werd afgewimpeld. Een keer is het genoeg. Nu heeft hij duidelijkheid. Misschien maar beter zo. Als zijn vriendin niet bereid is serieus in de toekomst te kijken heeft hij zijn antwoord. Ze wil geen kinderen.
Even nog een poging, want ik heb het niet helemaal duidelijk opgeschreven geloof ik.
Ik zeg niet dat TO het niet goed aangepakt heeft. Waar ik op doelde was de omschrijving: "zij voelt zich onder druk gezet."
Daarmee schuift TO het gevoel die hij zelf bij haar veroorzaakt heeft van zich af en in haar schoenen. Maar ik denk juist dat het belangrijk is voor TO om zich te beseffen, dat hij zélf op een punt is gekomen waarop hij zo graag duidelijkheid wilde, dat hij haar onder druk heeft gezet door een ultimatum te stellen.
Beseffen dat je zelf op een punt in je relatie bent belandt dat je je geliefde onder druk zet en zij besluit de relatie niet voort te willen zetten, is heel wat anders dan denken dat je geliefde de relatie wil beeïndigen omdat ze zich onder druk gezet voelt.
En daar is, nogmaals, niks mis mee. Om op dat punt te belanden dat het make or break is.
Izza schreef op 08-09-2024 om 12:54:
Natuurlijk voelt ze druk. Omdat ze niet langer om de problemen heen kan draaien die er binnen de relatie zijn. Maar gedwongen wordt na te denken en uit te spreken wat zij nu wil. To is al veel te lang afwachtend geweest.
Ook erg manipulerend "jij zet mij onder druk". Terwijl feitelijk zij haar probleem (onduidelijkheid, to aan het lijntje houden) nu naar to toeschuift.
Nogmaals met 30+ mag je gewoon verwachten dat iemand weet wat hij of zij wil. Bij twijfel niet doen. Heel verdrietig maar to kan zich richten op een relatie met hetzelfde toekomstperspectief.
Ik heb er dit keer niet meer omheen gedraaid en het als volgt verwoord: "Voor mij zijn de laatste 3 jaar ontzettend zwaar geweest omdat ik in onzekerheid zat terwijl ik andere mensen om me heen zie die vol geluk en liefde aan het ouderschap beginnen. Ik weet van mijzelf dat ik dit niet nog jaren ga volhouden. Ik wil je 2 jaar geven om de knoop door te hakken, anders zal ik helaas zelf mijn conclusies moeten trekken."
HansJansen schreef op 09-09-2024 om 13:25:
[..]
Ik heb er dit keer niet meer omheen gedraaid en het als volgt verwoord: "Voor mij zijn de laatste 3 jaar ontzettend zwaar geweest omdat ik in onzekerheid zat terwijl ik andere mensen om me heen zie die vol geluk en liefde aan het ouderschap beginnen. Ik weet van mijzelf dat ik dit niet nog jaren ga volhouden. Ik wil je 2 jaar geven om de knoop door te hakken, anders zal ik helaas zelf mijn conclusies moeten trekken."
Ik vind dat keurig verwoord en to the point. Ik vind het echt niet teveel gevraagd om samen een toekomstplan te hebben op dit gebied. Dat is heel normaal. De druk die je hiermee uitoefent wordt door haar zo ervaren omdat ze er waarschijnlijk afwijzend tegenover staat en ook weet dat dit voor jou niet te verteren is. Sterkte TO. Ik hoop dat je je weg vindt.
En hoe voel je je nu, Hans? Natuurlijk verdrietig omwille van de gebroken relatie. Maar zit er héél ver en ergens diep in je toch ook opluchting dat je nu wel vrij bent om je wens te vervullen? Want zeg nu zelf: eigenlijk wist je wel hoe het zat, maar je wilde door er niet teveel over te beginnen, tijd kopen. Hopen dat ze (wonder boven wonder) plots aan kinderen wilde beginnen.
Er zullen letterlijk en figuurlijk nog zware weken komen: het afscheid van mekaar (is al iemand uit het huis gegaan of is dat nog te snel?), het verhuizen en nieuwe woonst zoeken. Maar die laatste twee zijn praktische dingen, daar kom je makkelijker overheen. Over je vriendin, weet ik niet hoe je daar mee moet/zal omgaan. Probeer je te laten omringen door mensen die je lief zijn en die je probleem begrijpen. Laat je desnoods even begeleiden door een therapeut om snel je veerkracht terug te vinden.
Het ga je goed, Hans!
HansJansen schreef op 09-09-2024 om 13:25:
[..]
Ik heb er dit keer niet meer omheen gedraaid en het als volgt verwoord: "Voor mij zijn de laatste 3 jaar ontzettend zwaar geweest omdat ik in onzekerheid zat terwijl ik andere mensen om me heen zie die vol geluk en liefde aan het ouderschap beginnen. Ik weet van mijzelf dat ik dit niet nog jaren ga volhouden. Ik wil je 2 jaar geven om de knoop door te hakken, anders zal ik helaas zelf mijn conclusies moeten trekken."
Och dat is anders als ik bedacht had. Je hebt het netjes verwoord en bij jezelf gehouden. Dat het voor jou zwaar is, dat je weet dat jij dit geen jaren met volhoudt. Je hebt daarbij een grens aangegeven.
Je hebt haar zelfs nog twee jaar gegeven om te bedenken of ze het überhaupt wil. Dat vind ik zelfs veel.
Je hebt niet gezegd dat je de garantie wil dat ze over maximaal twee jaar voor kinderen wil gaan, je staat nog een stap daarvoor, zitten, je hoeft pas over 2 jaar uitsluitsel of ze kinderen wil.
Is de relatie nu echt beëindigd of zijn er nog ontwikkelingen geweest dit weekend?
HansJansen schreef op 09-09-2024 om 13:25:
[..]
Ik heb er dit keer niet meer omheen gedraaid en het als volgt verwoord: "Voor mij zijn de laatste 3 jaar ontzettend zwaar geweest omdat ik in onzekerheid zat terwijl ik andere mensen om me heen zie die vol geluk en liefde aan het ouderschap beginnen. Ik weet van mijzelf dat ik dit niet nog jaren ga volhouden. Ik wil je 2 jaar geven om de knoop door te hakken, anders zal ik helaas zelf mijn conclusies moeten trekken."
Netjes en duidelijk en ik vind dit niet onder druk zetten.
Ik denk dat je je antwoord hebt gekregen; ze wil niet.
Sterkte
