Burnout (of andere klachten) & kinderwens

Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:23:

Klopt, uiteindelijk is het belang van het kind ook belangrijk. Ik heb ook niet gezegd dat jullie de berichten ook wat hard mogen vinden. Dit is mijn persoonlijke mening, omdat ik me kan verplaatsen in haar schoenen en ik ook een kinderwens heb, maar ook m’n overspannenheid roet in het eten heeft gegooid. Desalniettemin, zeg ook ik dat het belangrijk is om aan de slag te gaan met je burn-out en dat het hoe dan ook een zwaar proces is. Het feit dat ze om advies vraagt, toont wel dat ze wel aan het eventuele kindje denkt en juist het beste wilt voor beiden. Naja hoe dan ook, ik wilde haar alleen een hart onder de riem steken, want het is allemaal niet makkelijk.

Jij gaat er zomaar vanuit dat alle andere regeerders im dot topic niet weten wat een burnout inhoudt... ik denk dat je daar een vergissing begaat.

Overigens is een burn-out, wat veel denken niet alleen maar mentaal, maar juist heel fysiek. Je krijgt te maken met heel veel vervelende fysieke klachten, waardoor je je mentaal ook niet fijn voelt. De fysieke klachten kunnen namelijk zo intens zijn dat je daardoor angst ontwikkeld en zelfs een depressie kan krijgen. Wanneer je fysieke klachten afnemen ga je mentaal ook weer vooruit. Dat toont wel aan dat een burn-out heel erg fysiek is. Uiteraard is het wel zaak om te kijken naar de oorzaken hoe je in een burn-out bent beland. Vaak heeft het te maken met trauma, je copingmechanisme en je karakter (pleaser, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionist, etc.). Ik kan je alleen maar aanraden Samantha om je emoties goed onder ogen te zien en ze niet weg te drukken. Hier zijn allerlei helpende therapieën voor. Als je eens wilt sparren, mag je me een berichtje sturen.

Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:31:

Overigens is een burn-out, wat veel denken niet alleen maar mentaal, maar juist heel fysiek. Je krijgt te maken met heel veel vervelende fysieke klachten, waardoor je je mentaal ook niet fijn voelt. De fysieke klachten kunnen namelijk zo intens zijn dat je daardoor angst ontwikkeld en zelfs een depressie kan krijgen. Wanneer je fysieke klachten afnemen ga je mentaal ook weer vooruit. Dat toont wel aan dat een burn-out heel erg fysiek is. Uiteraard is het wel zaak om te kijken naar de oorzaken hoe je in een burn-out bent beland. Vaak heeft het te maken met trauma, je copingmechanisme en je karakter (pleaser, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionist, etc.). Ik kan je alleen maar aanraden Samantha om je emoties goed onder ogen te zien en ze niet weg te drukken. Hier zijn allerlei helpende therapieën voor. Als je eens wilt sparren, mag je me een berichtje sturen.

Mag ik vragen wat deze uitleg met dit topic te maken heeft? Althans, ik lees hierin juist redenen om juist voorlopig niet aan kinderen te beginnen. 

Ja, een kind brengt een allesoverheersende liefde naar boven maar daarnaast kunnen ook allesoverheersende zorgen bestaan. 
Als je op dit moment niet kan werken en niet in staat bent om voor jezelf te zorgen en je huishouden op orde te houden, dan is een kind op dit moment een te grote belasting. Het is ook onomkeerbaar en heeft grote gevolgen voor het kind om op te groeien met een instabiele ouder. 

Ik ken enkele voorbeelden van mensen die bewust niet kiezen voor kinderen vanwege beperkte belastbaarheid en ik vind dat heel verstandig. 

Ik ken juist weer een aantal mensen die enorm opklaarden toen ze aan een gezin begonnen. En dat in de trant van weer een doel in het leven, eindelijk motivatie om van een verslaving af te komen, tot wat luchtiger: kind bracht veel vreugde en het leven was net wat zonniger. En ook iemand die nog meer kinderen kreeg tijdens een burn out overigens, want haast i.v.m. leeftijd. Zij had besloten te stoppen met werken i.v.m. burn out en de kinderen waren afleiding van de zorgen op het werk, het perfectionisme, het s nachts willen doorwerken. Dat ging gewoonweg niet meer. 

Voor mezelf kan ik ook zeggen dat de kinderen mij rust en regelmaat brachten en destijds de discipline om af te studeren bijvoorbeeld. Naast voornamelijk veel liefde en plezier. Daarbij gezegd hebbende dat we wel supergezonde kinderen met met een rustig temperament hebben; het enige vervelende wat we met de kinderen dat ze er lang over deden om 's nachts door te slapen (dat was pas toen ze 3 jaar waren) 

 

troelahoep schreef op 04-11-2024 om 23:23:

Ik ken juist weer een aantal mensen die enorm opklaarden toen ze aan een gezin begonnen. En dat in de trant van weer een doel in het leven, eindelijk motivatie om van een verslaving af te komen, tot wat luchtiger: kind bracht veel vreugde en het leven was net wat zonniger. En ook iemand die nog meer kinderen kreeg tijdens een burn out overigens, want haast i.v.m. leeftijd. Zij had besloten te stoppen met werken i.v.m. burn out en de kinderen waren afleiding van de zorgen op het werk, het perfectionisme, het s nachts willen doorwerken. Dat ging gewoonweg niet meer.

Maar je neemt daar wel een enorme risico mee, want als je niet opklaart dan is het kind er de dupe van en niet alleen jezelf.

Het is Russisch Roulette met het leven van een ander

@TO Ik kan me goed voorstellen dat de reacties voor jou niet heel fijn zijn om te lezen. Ik hoop wel dat je er iets mee kunt en dat als je deze beslissing te moeilijk vindt om te nemen, je er professionele hulp bij zoekt. En weet dat nu geen kind niet betekent dat je nooit een kind zou moeten krijgen. Als je weet waar je burn-outs vandaan komen en je daar met hulp aan kunt werken, dan kun je later waarschijnlijk echt gewoon een hele goede moeder zijn.

Ik hoop dat je ondanks de reacties nog laat weten hoe het met je gaat en wat je besluit

Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:34:

@Nomade dat maak jij ervan. Ik probeer het alleen maar uit te leggen, maar prima. Iedereen moet ook lekker doen wat hij of zij wil. Probeer alleen maar te helpen, maar blijkbaar zijn we hier toch niet zo lief voor elkaar als dat ik had gehoopt. Veel succes Samantha met je herstel en uiteindelijk komt het goed!

Hoezo niet zo lief als gehoopt ? Lees ik nou andere reacties als jij want niemand doet naar of vervelend ..

en wat ook wel belangrijk is: er is haar juist aangeraden om voor haar kinderwens te gaan door een professional.
Om zo een ander, heel erg gewenst doel te hebben in haar leven, waardoor haar eigen problemen wat naar de achtergrond verdwijnen.
Eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe die persoon dat precies ziet? Misschien ervaart hij wel dat TO in een vicieuze cirkel is beland qua "problematiek" en dat " niet l*llen, maar poetsen" Misschien beter werkt; haar gedachten omzetten naar iets positiefs in plaats van het continu afvragen en mee bezig zijn 'hoe ze zich voelt'... en ja, dat weten wij niet, want we zijn niet bij die gesprekken en kennen TO daar te slecht voor.
Maar als ik lees dat er een 'hele achterwacht' is die TO ondersteund en gesprekken steeds over haar gaan en 'hoe ze zich voelt' en 'hoe ze heeft geslapen' en 'hoe ze wakker is geworden' en ga zo maar door, dan kan dit ook onbewust totaal niet helpend zijn. 

En zoiets als een oerdrang als kinderwens steeds moeten uitstellen, dan zullen ook mensen zonder burnout depressieve gevoelens door krijgen.

En nog wat: het gaat nu steeds over TO. Maar waar is haar vriend in dit verhaal...kan mij ook best voorstellen dat hij een duidelijke kinderwens heeft. Ik zou van deze situatie als partner van toch ook wel wat ongelukkig worden...sterker nog, wat angstig worden waar gaat dit eindigen.

Ik zeg niet dat de situatie ideaal is, maar snap wel het verdriet erachter.

BritgetJones007 schreef op 05-11-2024 om 07:50:

en wat ook wel belangrijk is: er is haar juist aangeraden om voor haar kinderwens te gaan door een professional.
Om zo een ander, heel erg gewenst doel te hebben in haar leven, waardoor haar eigen problemen wat naar de achtergrond verdwijnen.
Eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe die persoon dat precies ziet? Misschien ervaart hij wel dat TO in een vicieuze cirkel is beland qua "problematiek" en dat " niet l*llen, maar poetsen" Misschien beter werkt; haar gedachten omzetten naar iets positiefs in plaats van het continu afvragen en mee bezig zijn 'hoe ze zich voelt'... en ja, dat weten wij niet, want we zijn niet bij die gesprekken en kennen TO daar te slecht voor.
Maar als ik lees dat er een 'hele achterwacht' is die TO ondersteund en gesprekken steeds over haar gaan en 'hoe ze zich voelt' en 'hoe ze heeft geslapen' en 'hoe ze wakker is geworden' en ga zo maar door, dan kan dit ook onbewust totaal niet helpend zijn.

En zoiets als een oerdrang als kinderwens steeds moeten uitstellen, dan zullen ook mensen zonder burnout depressieve gevoelens door krijgen.

En nog wat: het gaat nu steeds over TO. Maar waar is haar vriend in dit verhaal...kan mij ook best voorstellen dat hij een duidelijke kinderwens heeft. Ik zou van deze situatie als partner van toch ook wel wat ongelukkig worden...sterker nog, wat angstig worden waar gaat dit eindigen.

Ik zeg niet dat de situatie ideaal is, maar snap wel het verdriet erachter.

Steeds uitstellen? TO is 27!

Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:34:

@Nomade dat maak jij ervan. Ik probeer het alleen maar uit te leggen, maar prima. Iedereen moet ook lekker doen wat hij of zij wil. Probeer alleen maar te helpen, maar blijkbaar zijn we hier toch niet zo lief voor elkaar als dat ik had gehoopt. Veel succes Samantha met je herstel en uiteindelijk komt het goed!

Wat een vreemde opmerking.

Lees jezelf eens terug:

Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:23:

Klopt, uiteindelijk is het belang van het kind ook belangrijk. Ik heb ook niet gezegd dat jullie de berichten ook wat hard mogen vinden. Dit is mijn persoonlijke mening, omdat ik me kan verplaatsen in haar schoenen en ik ook een kinderwens heb, maar ook m’n overspannenheid roet in het eten heeft gegooid. Desalniettemin, zeg ook ik dat het belangrijk is om aan de slag te gaan met je burn-out en dat het hoe dan ook een zwaar proces is. Het feit dat ze om advies vraagt, toont wel dat ze wel aan het eventuele kindje denkt en juist het beste wilt voor beiden. Naja hoe dan ook, ik wilde haar alleen een hart onder de riem steken, want het is allemaal niet makkelijk

Jij impliceert dat jij je door je overspannenheid je WEL in je schoenen kan verplaatsen. Ik gaf enkel aan dat het een aanname is: jij weet niet hoeveel van de reageerders dit ook meegemaakt hebben of kind zijn van. 

Daarbij: als je ouder wordt dan is het belang van het kind ten alle tijden het allerbelangrijkste, niet ook belangrijk. 

Tot slot: overspannenheid of voor de 2e keer voor je 30e in een burn-out zitten zijn echt geen vergelijkbare dingen.

Juist die 2e keer in zo'n korte tijd maakt het echt zorgelijk.

Lollypopje schreef op 05-11-2024 om 06:26:

[..]

Maar je neemt daar wel een enorme risico mee, want als je niet opklaart dan is het kind er de dupe van en niet alleen jezelf.

Het is Russisch Roulette met het leven van een ander

Helemaal eens. Bovendien, wat als het kind niet makkelijk is, bijvoorbeeld een huilbaby is? Of extra zorg nodig heeft vanwege een ziekte of afwijking?

Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:31:

Overigens is een burn-out, wat veel denken niet alleen maar mentaal, maar juist heel fysiek. Je krijgt te maken met heel veel vervelende fysieke klachten, waardoor je je mentaal ook niet fijn voelt. De fysieke klachten kunnen namelijk zo intens zijn dat je daardoor angst ontwikkeld en zelfs een depressie kan krijgen. Wanneer je fysieke klachten afnemen ga je mentaal ook weer vooruit. Dat toont wel aan dat een burn-out heel erg fysiek is. Uiteraard is het wel zaak om te kijken naar de oorzaken hoe je in een burn-out bent beland. Vaak heeft het te maken met trauma, je copingmechanisme en je karakter (pleaser, hoog verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionist, etc.). Ik kan je alleen maar aanraden Samantha om je emoties goed onder ogen te zien en ze niet weg te drukken. Hier zijn allerlei helpende therapieën voor. Als je eens wilt sparren, mag je me een berichtje sturen.

Ik ben het hier niet mee eens. Mijn burnout verbeterde juist toen ik het mentale deel aanpakte. Daardoor kwam er ruimte voor het fysieke deel.
 

De fysieke klachten kwamen juist door de mentale overload. 

Anoniemvoornu schreef op 05-11-2024 om 07:18:

[..]

Hoezo niet zo lief als gehoopt ? Lees ik nou andere reacties als jij want niemand doet naar of vervelend ..

Ja ik denk dat het antwoord wat topicstarter voor ogen heeft en op hoopte al in haar verhaal staat.

"De grootste vraag is nu gaan we het nog (veel) langer uitstellen, of gaan we toch voor een kindje. Wat heel zwaar zal zijn, maar ook wat we beiden zo wensen en veel zingeving zal geven. Wachten tot ik volledig ben hersteld gaan we waarschijnlijk sowieso niet doen, aangezien ook mijn psycholoog zegt dat ik niet ga herstellen als ik zo een grote wens/behoefte nog heel lang ga uitstellen."

Er is maar een enkeling die haar nu groen licht geeft als duw in de rug en de rest geeft rood. Ik zou dit forum dan ook over mijn balkon gooien en niet meer terugkomen.