Burnout (of andere klachten) & kinderwens
Hi lieve allemaal!
Een lang verhaal, maar ik hoop herkenning te vinden van mensen met langdurige klachten zoals burnout, long covid, oid.
Mijn man (32) en ik (27) hebben altijd al een kinderwens gehad. Op mijn 21e ben ik uitgevallen met burnout verschijnselen en veel angst en toen helaas de verkeerde behandeling ervoor gehad. Ik dacht op gegeven moment weer zo goed als hersteld te zijn, het ging redelijk goed met me, ik was aan het werk en sterk genoeg om medicatie af te bouwen -wat een jaar heeft geduurd-. De gedachte was "als het nu een half jaar goed gaat zonder medicatie, gaan we proberen zwanger te worden. We hebben door mijn welzijn en medicatie afbouw dus al best moeten uitstellen. Helaas kreeg ik in mei 2022 een nog veel heftigere burnout, waar ik nog steeds mee worstel. Mijn belastbaarheid blijft laag, met goede dagen en minder goede dagen. Ik heb nu wel de juiste hulp wat super fijn is, maar mijn zenuwstelsel en belastbaarheid blijven erg kwetsbaar. Niet gek ook na al 2,5 jaar herstellen.
De drang naar een kindje is zo ontzettend groot, ik kan op dat gebied echt een enorme leegte ervaren. Mijn man en ik hebben het er vaak over en dromen vaak over onze toekomst met een kindje. Als ik me ergens fijn voelt is het tussen de kindjes. De grootste vraag is nu gaan we het nog (veel) langer uitstellen, of gaan we toch voor een kindje. Wat heel zwaar zal zijn, maar ook wat we beiden zo wensen en veel zingeving zal geven. Wachten tot ik volledig ben hersteld gaan we waarschijnlijk sowieso niet doen, aangezien ook mijn psycholoog zegt dat ik niet ga herstellen als ik zo een grote wens/behoefte nog heel lang ga uitstellen. Dat dat alleen maar voor teleurstelling en frustratie zorgt. Maar je wilt het beste voor je kindje en ik heb geen idee wat een zwangerschap voor mij en mijn herstel zou doen. Het zou juist een enorme goede uitwerking kunnen hebben, maar voor hetzelfde geld ook niet... Nog niet te spreken over de slapeloze nachten met een lage belastbaarheid haha.
Het lijkt me fijn met andere in gesprek te komen die langdurige klachten ervaren en dezelfde onzekerheid en vragen kennen! Of juist mensen die in eenzelfde situatie zaten en toch hebben gekozen om zwanger te worden
Liefs,
Samantha
Typ hier je reactie
Moederkareltje schreef op 05-11-2024 om 15:45:
[..]
Ja ik denk dat het antwoord wat topicstarter voor ogen heeft en op hoopte al in haar verhaal staat.
"De grootste vraag is nu gaan we het nog (veel) langer uitstellen, of gaan we toch voor een kindje. Wat heel zwaar zal zijn, maar ook wat we beiden zo wensen en veel zingeving zal geven. Wachten tot ik volledig ben hersteld gaan we waarschijnlijk sowieso niet doen, aangezien ook mijn psycholoog zegt dat ik niet ga herstellen als ik zo een grote wens/behoefte nog heel lang ga uitstellen."
Er is maar een enkeling die haar nu groen licht geeft als duw in de rug en de rest geeft rood. Ik zou dit forum dan ook over mijn balkon gooien en niet meer terugkomen.
Klinkt echt logisch 27 zijn en al 2 keer met burnout klachten kampen en de enige remedie is een baby maken.
Mevrouw75 schreef op 05-11-2024 om 13:38:
[..]
Steeds uitstellen? TO is 27!
Ook dat is relatief hè. In de omgeving van de hoogopgeleide forummers hier zal het niet veel voorkomen, maar sommige mensen willen al kinderen ruim voor hun 25e. Wie weet stelt TO haar kinderwens al 5 jaar uit joh. Of heeft ze heel specifieke redenen om vroeg aan kinderen te willen beginnen.
Anoniemvoornu schreef op 05-11-2024 om 17:04:
[..]
Klinkt echt logisch 27 zijn en al 2 keer met burnout klachten kampen en de enige remedie is een baby maken.
Nee, klinkt inderdaad niet logisch.
Maar ook niet onlogisch, want TO kan weer een doel hebben in het leven als ze kinderen krijgt, het kan de zinnen enorm verzetten. Mensen kunnen erg ongelukkig zijn vanwege een niet vervulde kinderwens en blijkbaar en dat zou ook bij TO aan de hand kunnen zijn.
Blijkbaar zijn hier geen mensen die het erop hebben gewaagd om kinderen te krijgen terwijl ze zelf fysiek/mentaal niet topfit waren. Integendeel: voornamelijk mensen die het krijgen van kinderen enorm zwaar vinden, lijkt het wel. Jammer dat mensen bij wie het leven juist een positieve wending kreeg met de komst van kinderen niet serieus worden genomen.
troelahoep schreef op 05-11-2024 om 23:41:
[..]
Ook dat is relatief hè. In de omgeving van de hoogopgeleide forummers hier zal het niet veel voorkomen, maar sommige mensen willen al kinderen ruim voor hun 25e. Wie weet stelt TO haar kinderwens al 5 jaar uit joh. Of heeft ze heel specifieke redenen om vroeg aan kinderen te willen beginnen.
Ook dat is relatief.
ik denk ook niet dat je volledig hersteld moet zijn maar wel dat je in de weg omhoog moet zitten en moet weten wat de bron is van 2 keer burn out raken in zo'n korte tijd. Aan de bron gaan werken en wanneer je voelt dat je stabieler wordt de knoop doorhakken om te beginnen aan je kinderwens.
De bron kan in haar jeugd liggen, heel perfectionistisch zijn, heel (faal)angstig zijn, onzekerheid, geen grenzen kunnen aangeven enz enz.
Of in haar werk, misschien is het werk te hoog gegrepen en loopt to teveel op haar tenen, of juist niet uitdagend genoeg en daardoor bore-out enz
En zo kun je nog wel even doorgaan.
Na de geboorte van mijn eerste werd ik depressief, dat had zeker met mijn jeugd te maken. Het was zowel voor mij als voor mijn kind beter geweest als ik dat voor de geboorte aangepakt had. Het leven was toen zwaar en zwart.
Na de tweede was het heel anders. Toen was ik wel hem gelukkig en veel stabieler
troelahoep schreef op 05-11-2024 om 23:41:
[..]
Ook dat is relatief hè. In de omgeving van de hoogopgeleide forummers hier zal het niet veel voorkomen, maar sommige mensen willen al kinderen ruim voor hun 25e. Wie weet stelt TO haar kinderwens al 5 jaar uit joh. Of heeft ze heel specifieke redenen om vroeg aan kinderen te willen beginnen.
En wat sommige vroeg vinden, is qua vruchtbare jaren juist zeer aan te raden.
troelahoep schreef op 05-11-2024 om 23:54:
[..]
Nee, klinkt inderdaad niet logisch.
Maar ook niet onlogisch, want TO kan weer een doel hebben in het leven als ze kinderen krijgt, het kan de zinnen enorm verzetten. Mensen kunnen erg ongelukkig zijn vanwege een niet vervulde kinderwens en blijkbaar en dat zou ook bij TO aan de hand kunnen zijn.
Blijkbaar zijn hier geen mensen die het erop hebben gewaagd om kinderen te krijgen terwijl ze zelf fysiek/mentaal niet topfit waren. Integendeel: voornamelijk mensen die het krijgen van kinderen enorm zwaar vinden, lijkt het wel. Jammer dat mensen bij wie het leven juist een positieve wending kreeg met de komst van kinderen niet serieus worden genomen.
Ik lees ook verhalen van kinderen die ouders met psychische problemen en de invloed die dit heeft (gehad) op een kind. Ik hoop vooral dat die serieus genomen worden
Ik heb een fikse burnout gekregen toen mijn kinderen 1 en 3 waren. Poeh, wat voelde ik me daar schuldig over naar hun toe. Ik zou dus nooit bewust de keuze maken om kinderen te krijgen terwijl je al in een burnout zit.
Ja, een jonge leeftijd is qua vruchtbaarheid gunstig. Een kind kan zeker veel zingeving geven, maar als je nu al niet eens uit bed kunt komen en jezelf in leven houden, lijkt het me wel een risico.
Soms overkomen je dingen, zoals ziekte. Dat weet je nooit van tevoren. Maar sommige dingen weet je wel van tevoren. Dan lijkt de afweging me de moeite waard.
Mijn man heeft de eerste periode van dochters leven álles gedaan. Voor mij én voor haar én thuis. Maar dat was heel zwaar en heel eenzaam. Hij praat niet veel over die periode, maar een programma als 'handen aan de couveuse' kan hij niet kijken zonder emotioneel te worden.
En daarnaast de vraag wat het met een kind doet om een niet-stabiele ouder te hebben.
Een ouder die er wel is, maar niet beschikbaar kan zijn. Waarvoor je soms 'te veel' bent.
Werk is een tweede ding, maar zorgen voor een kind en voor jezelf, kun je dat aan? Dat is wel een hele belangrijke vraag om jezelf te stellen.
duizel schreef op 06-11-2024 om 02:53:
ik denk ook niet dat je volledig hersteld moet zijn maar wel dat je in de weg omhoog moet zitten en moet weten wat de bron is van 2 keer burn out raken in zo'n korte tijd. Aan de bron gaan werken en wanneer je voelt dat je stabieler wordt de knoop doorhakken om te beginnen aan je kinderwens.
De bron kan in haar jeugd liggen, heel perfectionistisch zijn, heel (faal)angstig zijn, onzekerheid, geen grenzen kunnen aangeven enz enz.
Of in haar werk, misschien is het werk te hoog gegrepen en loopt to teveel op haar tenen, of juist niet uitdagend genoeg en daardoor bore-out enz
En zo kun je nog wel even doorgaan.
Na de geboorte van mijn eerste werd ik depressief, dat had zeker met mijn jeugd te maken. Het was zowel voor mij als voor mijn kind beter geweest als ik dat voor de geboorte aangepakt had. Het leven was toen zwaar en zwart.
Na de tweede was het heel anders. Toen was ik wel hem gelukkig en veel stabieler
Helemaal eens met Duizel. Ik kwam er pas na de geboorte van de kinderen achter dat ik lang zo stabiel (volwassen?) niet was als ik dacht. Ik heb pas toen ze al pubers waren mijn eigen problemen echt definitief aan weten te pakken. Het is gelukkig helemaal goed gekomen met ons (en met mij). Maar ze hebben toch geleden onder mijn geestelijke problemen. Dat had ik ze graag bespaard. Ik had ook graag meer genoten van hun kindertijd, maar achteraf bekeken zat ik mezelf in de weg. Dat gun ik niemand.
En dan was er bij mij geen sprake van overspannenheid of burn-out…
TO, ga echt eerst met jezelf aan de slag. Zoek uit waarom je op je 27e al 2 keer zo bent uitgevallen. Dat is vast moeilijk en pijnlijk, maar je doet er jezelf en iedereen om je heen een groot plezier mee. Vooral je toekomstige kind. Ja, een kind brengt ongelooflijk veel liefde en plezier met zich mee. Maar ook enorm veel verantwoordelijkheid. Die greep mij regelmatig heel erg naar de strot. Ik werd er letterlijk benauwd van. Nu ik eindelijk in balans ben, en de kinderen volwassen, ben ik helemaal senang. Ik ben eindelijk wie ik graag wilde zijn. De moeder die ik zelf graag had gehad. Het was een lange weg, en achteraf gezien had ik die weg eerder in moeten slaan. Dat was voor hun beter geweest, en dan had ik zelf meer kunnen genieten in plaats van voortdurend hard te werken.
Er is wel een pluspunt: de kinderen hebben gezien dat je ook als je wat ouder bent nog aan jezelf kunt werken. En hopelijk zijn zij nu in staat straks betere ouders te zijn dan ik in het begin was.
Amberx schreef op 04-11-2024 om 22:23:
Klopt, uiteindelijk is het belang van het kind ook belangrijk. Ik heb ook niet gezegd dat jullie de berichten ook wat hard mogen vinden. Dit is mijn persoonlijke mening, omdat ik me kan verplaatsen in haar schoenen en ik ook een kinderwens heb, maar ook m’n overspannenheid roet in het eten heeft gegooid. Desalniettemin, zeg ook ik dat het belangrijk is om aan de slag te gaan met je burn-out en dat het hoe dan ook een zwaar proces is. Het feit dat ze om advies vraagt, toont wel dat ze wel aan het eventuele kindje denkt en juist het beste wilt voor beiden. Naja hoe dan ook, ik wilde haar alleen een hart onder de riem steken, want het is allemaal niet makkelijk.
wat mij betreft is het belang van het kind het enige dat telt
