Burnout (of andere klachten) & kinderwens

heb je een bepaalde kwetsbaarheid TO, zoals bijv autisme of adhd?

Zeespiegel schreef op 28-10-2024 om 22:45:

wat is bij jouw de oorzaak van een burnout?
Als je dol bent op kinderen en een grote kinderwens hebt, zie ik niet in hoe dit een nieuwe burn out zou veroorzaken. 

Ik wel hoor. Alleen al de stress van een baby die langdurig heel slecht slaapt. Ineens snap je waarom slaaponthouding een marteltechniek is. Ik heb nog nooit zo diep gezeten in mijn leven, terwijl ik best veel heb meegemaakt. Mijn man idem dito. 

Ik zou echt wachten TO, hoe moeilijk ook. De belasting kan onuitsprekelijk groot zijn, zelfs met hulp en een betrokken partner. Dan kan je maar beter wat reserves hebben.

@MoederKareltje Ik heb altijd het idee dat bij jou alles ondergeschikt is aan een kinderwens, zelfs het kind.

Het is super fijn dat jouw gok goed heeft uitgepakt voor je kind, maar voor de meeste mensen pakt dit niet goed uit en daar zijn de kinderen het slachtoffer van. Jij vindt jezelf dus belangrijker dan het belang van een kind

een burnout heeft een oorzaak. heb je je leven zo aangepast dat deze oorzaak weg is? 

Ik zou wachten. Ervaring met kinderen krijgen en met overspannenheid (dus nog niet eens een burn out). Kinderen krijgen vond ik fantastisch, maar soms ook heel zwaar. Zeker in dat eerste jaar waarin ze vaak nog slecht slapen, soms huildagen hebben en veel ziek zijn. In combinatie met werken vond ik dat echt pittig. Soms was je al gesloopt van een nacht niet slapen en dan moest je (werk)dag überhaupt nog beginnen.  

Toen mijn kinderen wat ouder waren ben ik door een combinatie van factoren overspannen geraakt. Thuis was ik daardoor zeker niet de gezelligste en had ik een kort lontje. Ook naar mijn kinderen toe. Sommige hele normale kinderdingen (lawaai maken, huilen, veel aandacht vragen) vond ik veel zwaarder dan ik ze in mijn normale staat zou vinden. Onze 50/50 verdeling van het huishouden en de kinderen lukte mij op dat moment ook niet. 

Toch heeft het bij onze dochter goed uitgepakt om een kind te krijgen, ondanks burn-out en depressie. Juist het krijgen van een kind, een jarenlange wens, heeft haar zo goed gedaan. Zij leed er echt onder dat niet alleen haar diepste wens, maar ook de diepste wens van haar man niet in vervulling kon gaan, door haar ziekte,
Ze was wel al duidelijk aan het herstellen, maar nog zeker geen 100 procent toen de oudste kwam.
De verdere omstandigheden waren/zijn ook wel ideaal. Zeer betrokken vader, met een goed salaris die als het nodig is, fulltime thuis kan werken. Ze hadden zo’n financiële buffer opgebouwd dat hij eventueel maanden thuis kon blijven. Daarnaast op tijd kinderopvang geregeld. Een paar maanden geleden is nummer twee geboren, evenals baby 1 een kind met medische issues maar het gaat fantastisch, ondanks gebroken nachten.Dochter werkt drie dagen per week en man ook. De kinderen gaan 2 dagen naar de opvang, waardoor het ondanks dat het natuurlijk pittig is goed te doen is voor beide ouders.

Ambra schreef op 28-10-2024 om 18:30:

probeer niet te dromen over " kindjes". Ze zijn maar kort klein, worden stinkende pubers met grotere zorgen voor de ouders. Een " kindje" klinkt als " lekker tutten met een baby", dat is maar heel kort realiteit, als het dat al is.

Dit viel mij ook al op: Je hebt het telkens over een kindje, het is maar heel kort klein. Realiseer je ook wat er allemaal bij komt kijken als je kind groter wordt en naar zwemles gaat, speelafspraakjes krijgt, naar de orthodontist moet, etc, etc. 

Anoniemvoornu schreef op 29-10-2024 om 09:46:

[..]

Fijn dat het goed uitgepakt heeft voor jou maar snap je echt niet dat het niet slim is om te adviseren aan iemand die mentaal zich niet stabiel voelt het gewoon te gokken, dat een kinderleven niet iets is waar je zo mee kan gokken en haar eigen mentale gezondheid ook niet.

Dus dan is het advies doe het niet tot alles stabiel onder controle en geregeld is. Kan. Maar sommige mensen mogen dan nooit aan kinderen beginnen volgens dit advies.

Even vanaf de andere kant: ik ben grootgebracht door een chronisch zieke moeder (en een afwezige vader). Het doet wat met je als kind om al zo snel in een zorgende rol te moeten stappen. Dan kun je nog zoveel volwassenen in de buurt hebben: jij bent toch het eerste aanspreekpunt als er 'even' iets gedaan moet worden.

Moederkareltje schreef op 29-10-2024 om 11:59:

[..]

Dus dan is het advies doe het niet tot alles stabiel onder controle en geregeld is. Kan. Maar sommige mensen mogen dan nooit aan kinderen beginnen volgens dit advies.

Als het risico groot is dat het ten koste gaat van het welzijn van het kind, dan kunnen die mensen inderdaad beter geen kinderen krijgen.

Het welzijn van het kind moet voorop staan, niet de wens van de potentiële ouders. Jij lijkt liever een kind te zien lijden dan dat een volwassene geen kind krijgt als die dat wil.

Dat betekent overigens niet dat ik niet herken dat me voor de wens ouder heel zwaar lijkt om je kinderwens opzij te moeten zetten, omdat de kans te groot is dat het ten koste gaat van het welzijn van het kind. Dat lijkt me echt verschrikkelijk, maar juist als je om kinderen geeft zou je hen voorop moeten stellen en niet je eigen egoïstische wens.

@TO hiermee zeg ik niet dat jij niet of nooit aan kinderen zou moeten beginnen. Maar ik zou dit wel meenemen in je beslissingen of dit het juiste moment is. Of dat je voor het welzijn van het kind en de jouwe waarschijnlijk ook toch beter nog even kunt wachten

In jullie situatie zou ik de kinderwens nog een tijdje parkeren. Zoals al eerder benoemd is, een kindje blijft niet altijd klein. Er komt van alles bij kijken, vooral als ze ouder worden. 

TO ik was mentaal heel sterk. Toch zit ik sinds enige tijd thuis met een burnout. Veroorzaakt door het hectische gezinsleven met een zorgenkindje.

Het is vreselijk om in een burnout te zitten en kinderen te hebben. Want ik kan ze nu niet geven wat ze nodig hebben. Ik hou zielsveel van ze. Ondanks dat het retezwaar is geniet ik enorm veel van ze. En misschien dat dat mijn burnout soms iets verlicht. Maar mijn kinderen hebben er wel last van. Ze zijn beide nog heel erg jong, maar de oudste heeft veel last van schuldgevoelens en gedraagt zich inmiddels veel te verantwoordelijk voor haar leeftijd.

We hebben een fantastisch netwerk en we krijgen heel erg veel hulp. Ook de kinderen worden ontzettend vaak opgevangen door anderen. Worden verwend, gaan leuke dingen doen etc. Maar aan het eind van de dag missen ze aandacht van hun ouders. En de oudste heeft heel goed door dat ze wordt meegenomen op een uitje, omdat haar ouders haar te druk vinden. Om nog maar te zwijgen over het regelen/aansturen van al deze hulp. Want iedereen vraagt wat kunnen we doen om te helpen. Er is niet iemand die alle lieve appjes beantwoord en de hulp coördineert. 

Echt ik begrijp je wens. En ja je leven kan er leuker en beter op worden met kinderen. Alleen realiseer je dat we allemaal een mooi beeld hebben van het ouderschap. Een gezond kindje, waar je heerlijk mee kunt kroelen, dat vrolijk in de speeltuin speelt, dat je dingen kunt leren etc. Maar soms valt de werkelijkheid vies tegen. Dan heb je bijvoorbeeld een huilbaby, waarbij je het idee hebt dat je een slechte ouder bent. Of wordt het te vroeg geboren en maak je je zorgen of het ooit nog goed komt. Of zoals in ons geval is je kindje niet gezond. Ook dan moet je er mee zien te dealen.

Focus je op behandeling. Als het probleem eenvoudig is los je dat echt wel op binnen nu en twee jaar en heb je nog tijd zat voor een kinderwens. Als het probleem te complex is om op te lossen binnen die twee jaar, dan gaat een baby de problemen ook niet oplossen.

Moederkareltje schreef op 29-10-2024 om 11:59:

[..]

Dus dan is het advies doe het niet tot alles stabiel onder controle en geregeld is. Kan. Maar sommige mensen mogen dan nooit aan kinderen beginnen volgens dit advies.

Ja dat is het advies , lollypopje legt het beter uit als ik had gekunnen

Moederkareltje schreef op 29-10-2024 om 11:59:

[..]

Dus dan is het advies doe het niet tot alles stabiel onder controle en geregeld is. Kan. Maar sommige mensen mogen dan nooit aan kinderen beginnen volgens dit advies.

dat lijkt mij inderdaad een zeer goed idee. 

je enige verantwoordelijkheid als ouder is zorgen dat je kinderen veilig en geliefd opgroeien tot zelfstandige volwassenen. 

álles kan in de loop der tijd veranderen, maar als je bij aanvang al niet aan deze voorwaarden kunt voldoen moet je inderdaad beseffen dat de enige slimme beslissing is dat je dus niet aan kinderen gaat beginnen.