Van een stuitligging tot het kiezen van een ander pad om te bevallen van haar zoon: Petra deelt met ons haar positieve en unieke bevallingsverhaal. Haar mooie ervaring met gentle sectio en spoedig herstel na de geboorte, zorgden voor een fijne start van haar gezin. In dit verhaal ontdekken we hoe Petra's vastberadenheid en openheid voor alternatieve opties hebben bijgedragen aan een geboorte-ervaring die haar verwachtingen overtrof.
Mijn zwangerschap verloopt voorspoedig. Ik krijg wat extra groei-echo's in verband met mijn BMI en de baby blijkt heel gemiddeld te zijn qua gewicht. Wel ligt hij met 30 weken in stuit, maar dat kan nog veranderen natuurlijk.
Wat wel opvalt, is dat ik vriendinnen en vrouwen van mijn zwangerschapszwemmen-clubje veel hoor 'klagen' over hoe hard de baby hen schopt. Ik voel dat helemaal niet zo. Vanaf 34 weken voel ik de baby soms overdag amper bewegen en vaak stuurt de verloskundige ons door naar het ziekenhuis voor CTG en echo. Steeds blijkt alles gelukkig in orde. Door de stuitligging en omdat de baby met z'n benen naar mijn binnenste gedraaid ligt, voel ik hem slecht wanneer hij schopt. Het maakt de laatste weken van de zwangerschap wat onrustig. Tijdens de bezoeken aan het ziekenhuis blijkt dat de baby nog steeds in stuit ligt. Met 36 weken worden we naar het versie-spreekuur gestuurd. Het blijkt te lastig om mijn baby te draaien. Ik begin na te denken over de geboorte: wil ik vaginaal van een stuitligging bevallen? Mijn baby ligt in voetligging en ik durf het niet aan. Mijn gevoel zegt dat ik een ander pad moet kiezen.
Ik bedenk me hoe ik een keizersnede voor me zie. Als het dan zo moet, dan wil ik graag een gentle sectio. In het ziekenhuis waar ik zelf werk, kampen ze met een personeelstekort waardoor een gentle sectio niet gegarandeerd kan worden. Ik zoek verder en bel ziekenhuizen in de regio. In een stad verderop is een gentle sectio geen probleem en we plannen een intakegesprek met 37 weken.
De gynaecoloog is erg aardig en legt alles helder uit. Aan het einde van het consult laat ze ons kiezen wanneer we de bevalling willen inplannen. Zo kiezen we zelf de verjaardag van onze zoon, hij zal met 39.0 geboren gaan worden. Het is raar en ook fijn om te weten wanneer hij bij ons zal zijn. We vertellen het behalve aan onze ouders aan niemand en het is heel leuk om zo'n geheimpje te hebben.
De dag voor de geboorte, dinsdag 7 februari, gaan we naar het ziekenhuis voor de laatste controles. De baby ligt nog steeds in stuit: morgen gaat het gebeuren. We krijgen onze kamer te zien en het bedje voor onze zoon staat al opgemaakt klaar. We hebben een goed gevoel bij onze keuze voor de gentle sectio en dit ziekenhuis, we zijn klaar voor morgen!
Die nacht slapen we amper. Het is zo spannend en niet voor te stellen hoe we over een paar dagen in onze slaapkamer terug zullen komen met onze baby. We moeten om 5 uur opstaan, want we moeten ons om 6.30 uur melden en het is 50 minuten rijden naar het ziekenhuis. Zenuwachtig lachend stappen we in de auto, met de Maxi-Cosi achterin.
Eenmaal in het ziekenhuis installeren we ons in onze kamer. Dan wordt het infuus geprikt en rijden we naar het OK-complex. Mijn man krijgt een speciaal pak aan en een rood mutsje op: zo weten ze dat hij bij mij hoort. Ik krijg de ruggenprik, dat vind ik wat spannend, maar het gaat in één keer goed en is volkomen pijnloos. Mijn bloeddruk daalt wat snel en daar word ik niet zo lekker van, maar dat is snel weer over. Als de ruggenprik is ingewerkt, krijg ik een katheter en begint de operatie.
Mijn man en ik knijpen in elkaars hand. Het gebeurt, ze zijn onze zoon aan het halen. Een verpleegkundige heeft mijn telefoon en maakt veel foto's. Al snel - na een kwartier dat aanvoelt als twee minuten - zegt de anesthesiemedewerker: 'Hoor je dat slurpende geluid? Ze zijn nu bij het vruchtwater.' Een luikje in het doek tussen ons en de gynaecologen wordt opgetild en daar zien we onze zoon geboren worden. Eerst zijn billen, dan volgt zijn hoofd en hij huilt meteen. Wat is hij klein en lief! Ze laten de navelstreng 3 minuten uitkloppen en dan knip ik zelf de navelstreng door. Er wordt gevraagd hoe hij gaat heten. Mijn man en ik kijken elkaar aan en zeggen tegelijkertijd: Valentijn. Geboren op 8 februari om 8.29 uur.
Valentijn wordt op mijn borst gelegd en we kunnen hem goed bekijken. Ongeloof overheerst: heeft deze baby echt in mijn buik gezeten? Natuurlijk weet ik dat het zo is, maar mijn hoofd kan het nog niet goed verwerken. We bekijken zijn zwarte haartjes, kleine vingertjes en perfecte neusje. Tijdens het hechten en in de uitslaapkamer blijft Valentijn op mijn borst en dat voelt heerlijk.
We blijven uiteindelijk twee nachten in het ziekenhuis, op de derde dag mogen we 's ochtends zo trots als een pauw naar huis. Mijn herstel verloopt vlot en goed, ik heb wel wat pijn, maar het is heel goed te doen. Iedereen is verbaasd hoe goed ik al snel weer kan bewegen, ikzelf ook. We kijken enorm positief terug op de geboorte en de periode daarna en zouden alle keuzes opnieuw precies zo maken.
