28 mei 2004 door Henk Boeke
Vorig jaar trokken we een aantal lessen uit de ontvoering van Lusanne van der Gun. Nu, 9 maanden later, bij de gijzeling van WWH uit Eibergen, zijn die lessen nog steeds actueel.
Op verzoek van de advocaat van WWH hebben we haar volledige naam verwijderd.
Wat kun je als ouders doen om te voorkomen dat je kind gekaapt wordt door een of andere engerd? Helemaal niets. Je zou het dolgraag willen, maar er is echt geen kruit tegen gewassen.
Sommige ouders zeggen wel eens: "Niet in je eentje fietsen, maar altijd met een vriend of vriendin erbij". De kidnapping van WWH laat zien dat zelfs dát geen hout snijdt. WWH werd vergezeld door een vriendin en dat hielp niets.
Het standaard-advies is altijd: "Nooit met vreemde mannen meegaan". Maar ook dat advies heeft natuurlijk weinig zin, als je – zoals WWH – met een mes op je keel gedwongen wordt om mee te gaan.
Maar wat dan wel? Vooral belangrijk is dat je als ouders je eigen angsten niet moet overdragen op je kinderen. Zij hebben recht op een onbezorgde en onbevangen jeugd, en moeten niet belast worden met risico's waar ze absoluut geen invloed op hebben.
Hieronder herhalen we nog eens de lessen die we eerder al gaven, naar aanleding van de kidnapping van Lusanne van der Gun uit Oldeberkoop.
Rampen, hoe erg ook, gebeuren nu eenmaal. Op de een of andere manier schijnen we alsmaar te vergeten dat we het leven niet voor 100% in de hand hebben. Maar een echte ramp, zoals een vulkaan-uitbarsting of een ontvoering, is echt niet te voorkomen.
Je kunt tips en trucs toepassen wat je wilt, maar rampen blijven onontkoombaar. Omdat er altijd wel een reden is waarom die tips en trucs niet werken. De kidnapper van Lusanne had een vertrouwenwekkend politie-uniform aan, en de kidnapper van WWH had een mes. Hoe zou je je daartgeen moeten wapenen?
Jaarlijks worden zo'n 5 tot 10 kinderen gekidnapt. Dat zijn natuurlijk 5 tot 10 kinderen te veel, maar het is echt niet veel. Zeker niet wanneer je het vergelijkt met het verkeer. In het verkeer sterven elk jaar zo'n 50 kinderen, en krijgen er ca. 2.500 zwaar letsel. Om van enge ziektes etc. nog maar te zwijgen.
Er is dus meer reden om te vrezen voor een ongeluk of een enge ziekte, dan voor een kidnapping door ontsnapte TBS-er. Die kans is echt heel klein.
Kranten zijn commerciële producten, en zelfs de publieke omroepen worden steeds commerciéler. Dat is de reden dat er zo veel aandacht wordt besteed aan zo'n kinder-ontvoering. Het verkoopt gewoon goed.
Het spijtige is echter dat er door al die media-aandacht zo'n onevenredig grote aandacht wordt gevestigd op de mogelijkheid van een mogelijke ontvoering. De gebeurtenis op zich is afschuwelijk, maar je moet je er vooral niets van aantrekken. Daarvoor is het echt te veel een incident.
Hoe bezorgder de ouders, des te gespannener de kinderen. Probeer dus zo veel mogelijk te voorkomen dat je je eigen angsten overdraagt op je kinderen. Ze hebben recht op een ontspannen en leuke jeugd, en worden er bepaald niet gelukkiger van als je ze overlaadt met waarschuwingen. Het argument dat die waarschuwingen in hun eigen belang zijn, gaat niet op; ze helpen immers helemaal niets en zijn alleen goed voor het aanwakkeren van angsten.
In de praktijk betekent dat ook dat je geen veranderingen moet aanbrengen in de vaste patronen. Mogen de kinderen al alleen naar school? Handhaaf die regel dan gewoon, en ga niet opeens mee als je dat voorheen ook al niet deed.
Ouders Online gaat uit van het basisprincipe dat elke ouder op zijn eigen gevoel moet vertrouwen.
Dus: als u doodsangsten uitstaat bij dat eenzame weggetje door het park, verbied uw kind dan gerust om daar te lopen of te fietsen. Of als u denkt dat het zinvol is om uw kind te trainen in nooit meegaan met onbekenden: prima. Zolang u zich maar realiseert dat het geen enkele garantie vormt voor het voorkomen van rampen, en dat het alleen bedoeld is voor uw eigen gemoedsrust.
