25 maart 2020 door Julia Vriends
Mijn moeder maakte vroeger voor iedere verjaardag van die prachtige taarten die eruit zagen als kastelen vol ridders of prinsessen. Ik heb daar hele lieve en trotse herinneringen aan. Vredig thuis bakken, klassieke muziek, schortje voor, mama in charge, ik ook een taakje en daarna op het feest glunderde ik van trots om de geweldige taart die speciaal voor mij gebakken was!
Hartverwarmend zulke herinneringen, maar ook irritant omdat de 'goede moeder lat' daarmee onbedoeld hoog is gelegd. Ik probeer mijn moeders taarten elke kinderverjaardag te evenaren. Het is dan ook traditie dat ik de dag voor een verjaardag drie taarten bak om iets moois mee te knutselen. Ik hang dan zwaar gestrest en overprikkeld de leuke goede moeder uit. Dagmar moet mijn stemming dan beschermen door op haar tenen te lopen, alle vragen van de meisjes te beantwoorden en tien keer op en neer te rennen naar de Albert Heijn. Saar blijft lief uit mijn buurt en speelt bij Nora of samen met Nora ergens boven of buiten. Eigenlijk moet iedereen mij dan met rust laten, maaaaaaaaaaaaar Roos houdt er zoooooveel van om samen met mij taart te bakken. Ze vindt het nou eenmaal het lekkerste wat er is om zichzelf tot op haar onderbroekkie uit te kleden en met haar handen en armen zo hard mogelijk te roeren en te kneden. Tussendoor veegt ze dan tien keer haar snotneus af, haar haar uit haar gezicht en ze likt vakkundig haar vingers schoon voor de volgende kneed ronde. Het is natuurlijk extreem goor voor de belikte en besnotte taart, voor haar vet ingesmeerde lijfje, haar plakkerige haar en voor de ontplofte keuken, maar ik laat haar. Omdat ze zo intens dankbaar kan genieten, verdraag ik dit zelfs op mijn meest stressvolle momenten. Ik doog deze dagen alles wat ze in mijn keuken doet, maar als ze dan zoals de laatste keer, in haar drukke enthousiasme te laat is om naar de wc te gaan en als ik het plasje op het aanrecht zie groeien, om eerst de bestek- en vervolgens de voorraadlades in te stromen, dan worden de emoties me toch echt te veel. Dan kan ik niet anders dan ontladen door uit te barsten in een ongecontroleerd, explosief rommelig huilen en lachen tegelijk! Na elke knutsel taart neem ik me tevergeefs voor om uit deze cirkel te stappen en nooit meer zo moeilijk te doen. Alles altijd precies op tijd ontladen en ontspannen voordat het feest begint. De trotse koppies van zijn de meisjes die zo blij zijn met die prachtige taarten die speciaal voor hun gebakken zijn, zijn alles dubbel en dwars waard!
