19 november 2018 door Paul Morsch
Astrid en Paul zijn de ouders van drie kinderen Bram (4), Anne, (10) en Lot (11). Astrid werkt sinds kort fulltime. Paul is sindsdien huisman.
‘Je moet ze gewoon lekker hun gang laten gaan,’ zei juf Saskia. Ze zag waarschijnlijk aan mijn bezorgde gezicht dat ik ietsje opzag tegen deze sportdag. Ik was ingedeeld bij het kegelen in de doodlopende gang, achter de schuimmachine.
Tijdens de tweede ronde in het roulatiesysteem, kwam collega-ouder en hoofd schuimmachine naar me toe. ‘Ik ben even naar het toilet. Voor die twee minuutjes gaan we juf Saskia natuurlijk niet helemaal roepen,’ zei ze. ‘Dat kun jij er makkelijk bij doen.’ Terwijl ik nog nadacht over dat voorstel, griste ze haar sigaretten al van tafel en verdween langs de toiletten naar buiten. Alhoewel niet helemaal op mijn gemak, ging het in eerste instantie best ok. Ik beken dat ik me zelfs enigszins trots voelde dat ik nu twee groepjes begeleidde.
Tot de toeter afging die het volgende wisselmoment inluidde. Vanaf dat moment ging het allemaal heel snel. Er kwamen negen nieuwe kinderen op me af rennen die zich verdeelden over kegelbaan en schuimmachine. Ik dacht snel de kegels recht te zetten zodat ik een eerste groepje op gang kon helpen om me daarna bij de schuimmachine te melden. Dat was een misrekening. Finn zag zijn kans schoon de leiding te nemen bij de schuimmachine.
Eerst had hij de zeepfles leeg gegoten in de gang. Op de spekgladde vloer lagen al snel zijn groepsgenootjes te spartelen. Daarna had Finn al glibberend het schuimkanon weten te bereiken en aangezet. Eerst voorzag hij heel secuur de stukjes vloer die hij nog gemist had van een filmpje zeepsop. Daarna duwde hij het kanon richting klaslokaal waar hij het tevreden achter liet. In mijn poging het kanon te bereiken, kwam ik zelf meermaals ten val. Gek genoeg leek deze chaos een aanzuigende werking te hebben op alle kinderen en in no-time was de doodlopende gang veranderd in een ellendige grote bende spartelende, vallende en vooral hard huilende kinderen waar ik een soort middelpunt in was.
Even later stond ik in de aula wat droge kleren aan te trekken uit de verkleeddoos. De kinderen zaten weer rustig in de klas. Door de ruiten zag ik hoofd schuimmachine in het keukentje tekst en uitleg geven aan de andere hulpouders. Achtereenvolgens gebaarde ze richting mij, de schuimmachine en tikte ze af en toe op haar voorhoofd waarbij ze haar mondhoeken optrok en van nee schudde.
In een persoonlijk mailtje liet juf Saskia mij weten dat ze al voldoende hulpouders heeft voor het Herfstknutselen en de Kerstafette. En voor de rest van het jaar.
