13 maart 2020 door Sophie Kistemaker
Afgelopen zondag gingen we met zijn vieren uit eten. Normaal gesproken moet daar wel een bijzondere reden voor zijn maar mijn (klusjes)man had bedacht dat onze eettafel gebeitst moest worden. Dit omdat er in de groeven van onze eettafel inmiddels nieuwe organismen waren ontstaan, dankzij onze lieve jongens. Dus moest de tafel opnieuw geschuurd en gebeitst. Ik heb inmiddels een PVC tafelzeil besteld (ja ja, het duurde slechts 3 jaar maar soms zijn oplossingen zeer eenvoudig), om deze na het beitsen er op te leggen. Maar goed, de tafel was aan het einde van de dag nog nat dus we konden niet aan de tafel eten.
Uit eten was dus het plan. Toen begon het denken. Waar gaan we met twee jonge kinderen eten zonder dat dit ons (en andere mensen) te veel overlast veroorzaakt? Hier in de buurt is een pannenkoekenrestaurant, erg geschikt voor kinderen. De jongste is alleen allergisch voor ei en dan is een pannenkoek wel een uitdaging. Hmm.. de zoektocht ging verder en ik bedacht mij ineens dat er een restaurant is bij een camping hier in de buurt. Daar zit een binnen- en buitenspeeltuin bij, ook is de keuken daar al vanaf 16.30 open. Ideaal met kleine, hongerige kinderen.
Daar aangekomen begon alles gezellig. De oudste ging zelfstandig de (naar stinksokken ruikende) binnenspeeltuin in en de jongste was erg gelukkig met een klein trapje in het restaurant waar hij op en af kon. We konden echt even genieten. We bestelden een stokbroodje en een wijntje, we waren ontspannen. Totdat we even onze jongste uit het oog verloren, waar was hij nu toch. Na een kleine zoektocht vonden wij hem met open mond naast een tafeltje iets verderop staan. Was hij nu oprecht aan het bedelen? Dit doen toch alleen honden? De vrouw van het tafeltje vond het wel schattig en had hem al bijna een hap pannenkoek gegeven. Gelukkig was ik er op tijd bij. Maar goed, onze dreumes had zijn kans geroken en vanaf dat moment wilde hij dan ook niks anders dan naar DAT tafeltje. Met gillen en alles erop en eraan. Ik leidde hem af met een stokbroodje. Hij was weer even tevreden.
De oudste kwam terug en vroeg of de frietjes er al waren. Oh ja, we zouden frietjes bestellen. Wij bestelden snel het eten en keerden weer even terug naar de ontspanning. Gelukkig vertrokken de mensen van de jongste zijn “bedeltafeltje” en konden we hem weer even vrij rond laten lopen. Hij blij en wij ook. Maar al snel stond hij bij een ander tafeltje met zijn mond open. Ok, waar ging dit mis? Hij kreeg echt thuis te eten, dit is aan zijn “Michelinrollen” ook echt wel te zien. We gingen weer verder met afleiden, rustig zitten was er niet meer bij.
Na 5 minuten kwam het eten. Hét moment waar de jongens naar hadden uitgekeken. Toen het werd neergezet was er een grote glimlach op beide gezichten te zien. We smolten. Maar deze glimlach veranderde al snel in een pruillip want het eten was HEET. Dus moesten wij als ouders als een malle gaan blazen. ‘Waarom maken ze eten zo heet voor ons, mama?’ Good question. Na 10 minuten te hebben geblazen (ik ging er haast van hyperventileren) konden zij eten en wij dus eindelijk ook aan ons (wel reeds afgekoelde) eten beginnen. Na zelf drie happen te hebben genomen waren de kinderen er wel een beetje klaar mee. Wij vinden het belangrijk dat ze toch aan tafel zitten zo lang wij eten. Dus probeerden we ze af te leiden, vertelden verhalen, gaven af en toe nog een hapje. Echt genieten van ons eigen eten kon niet en nadat wij binnen no-time ons eigen eten naar binnen hadden geschrokt waren ze er echt klaar mee en begon vooral de jongste te mopperen.
Onze tafel zag er inmiddels uit als een slachtveld. Halve hompen brood, stukjes friet en kroket, lepels appelmoes, afgekloven stukken komkommer(‘korstje is vies mama’), snoetenpoetsers (lang leve deze lifesavers), servetten, speeltjes en ga zo maar door. De serveerster kwam om alles op te ruimen en nam het toetje op. Hoera, er was weer enthousiasme bij de jongens. Toen mijn man, met het schaamrood op zijn kaken, de serveerster hielp met de zooi opruimen, liet hij tot overmaat van ramp een glas in de zooi vallen.. Deze brak op tafel in 1000 stukjes. Zo fijn! Het hele restaurant keek onze kant op. Alles moest van tafel. De jongens moesten goed op hun stoel blijven zitten (een voordeel: van de schrik bleven ze doodstil zitten, kijkend naar de ravage). Toen alles helemaal was opgeruimd aten we allemaal redelijk ontspannen ons toetje en stonden we op om te vertrekken. De jongste trok wel nog even alle kleurpotloden van tafel voordat we gingen, anders zouden we immers geen waardig afscheid krijgen daar. Het hele restaurant keek weer. Zo'n 70 euro lichter liepen we de zaak uit. Uit eten met jonge kinderen, voor wie doe je dat eigenlijk, vroeg ik mij af. De volgende keer bestel ik wel een pizza thuis. Of nog beter: binnenkort doen we het gewoon over, met zijn tweeën. Ik kan niet wachten…
