25 juni 2019 door Paul Morsch
Astrid en Paul proberen zich als ouders van hun drie kinderen Bram (5), Anne (10) en Lot (11) zo goed mogelijk door het leven te worstelen.
‘En hoe vindt Beate het in het plusklasje?’ vraag ik.
‘Hou op,’ zegt Marjan. Ze maakt een wegwerpgebaar met haar hand. ‘Dat loopt helemaal uit de hand. Het ligt nu bij de directie.’
‘Hoezo dan?’
‘Goedbedoelde onkunde. Ze bieden hier geen passend onderwijs. Juf Conny van dat plusklasje voorop. Ik heb tegen dat schoolhoofd gezegd dat hij nu echt iets moet doen en dat we anders naar de onderwijsinspectie gaan. Ruud heeft connecties daar.’
‘Oei, dat klinkt serieus.’
‘Ja, Beate blijkt dus niet alleen die hele zeldzame holistische intelligentie te hebben, ze heeft nu ook faalangst, ADD en dyslexie. Daar kan die Conny niets mee. Dat bestond waarschijnlijk nog niet toen zij in de Middeleeuwen de pabo deed. Tel daar de hoogsensitiviteit van Beate bij op en het mag een wonder heten dat ze überhaupt nog iets oppikt op deze dorpsschool.’
‘Dat Beate nog min of meer mee kan komen, komt natuurlijk door die intelligentie. En misschien ook omdat er in groep twee nog niet zulke hele hoge eisen gesteld worden aan het leervermogen.’
Marjan schudt meewarig met haar hoofd. ‘Paul, Paul, Paul, je hebt echt geen idee met al die kinderen van je he?’
‘Nou ja, Beate is vijf? Dat kan toch nog wel rechttrekken?’
Marjan gooit haar hoofd naar achteren.
‘Beate wordt over een maand al vijf en een half. Als het niet zo vervelend was, zou ik lachen om die heerlijke naïeve kijk van je. Voor sommige hersenontwikkelingen de belangrijkste fase. Als je er niet op tijd bij bent, kunnen die uitzonderlijk getalenteerde kinderen volledig getraumatiseerd raken. Lees jij wel eens wat? Je mag echt in je handen knijpen dat die Bram van jullie een heerlijk simpel kind is.’
‘We knijpen onze handen ook dicht met Bram.’
‘Ruud en ik hebben allebei dezelfde bijzondere vorm van hoogbegaafdheid. Dat zit vaak in de genetische aanleg verwerkt.’
‘En dat geldt dan ook voor die dyslexie? Dat het allemaal in de familie zit zeg maar.’
‘Ja de hele rimbam. Zoveel herkenning. Het bizarre is dus dat Beate nu lijkt achter te blijven, terwijl ze in feite straatlengten voor ligt op kinderen als bijvoorbeeld Brammetje. Precies zoals Ruud en ik vroeger. Ik weet dus precies wat Beate doormaakt. Dat maakt me nog het meest verdrietig. Het weten wat ze doormaakt. Dat altijd overal tegen op moeten boksen. Dat wil ik haar besparen.’
‘Sneu voor Beate. Hoe is ze er onder?’
‘Beate wil sinds ze in dat plusklasje zit ineens helemaal niet meer naar school. We hebben haar van lieverlee nu maar op bijles gedaan twee keer per week en we zijn het testcircuit maar weer ingegaan. Het is zo godgeklaagd in dit land, zonder diagnose krijg je niets gedaan. En de kosten zijn allemaal voor ons als ouders.’
‘Klinkt inderdaad prijzig.’
‘Je hebt geen keus als moeder. Geld is maar geld. Het geluk van Beate is het enige dat telt.’
