27 februari 2020 door Esther Steinebach
Of je nu langs kunt komen? Ehhh nou we staan eigenlijk op het punt om weg te gaan…. Of Nou het kan wel over een... hoe lang duurt het ook alweer om het zo toonbaar te maken dat ik ook maar iemand langs durf te laten komen, een uur? Waarna ik als een dolle obsessief mijn huis ga opruimen en schoonmaken. Waarom doen we dit?
Mogelijk zitten mijn kinderen aan de bovengrens van de #mijngrootstetalentiseendikketeringzooimaken maar toch hoef je mij niet wijs te maken dat als je jonge kinderen hebt, of niet hebt en gewoon lekker jezelf bent, je de hele dag door je huis lekker strak aan kant hebt.
Een aantal jaar was ik me hier niet eens van bewust omdat het zo automatisch ging. Als er ook maar iemand langs kwam, zelfs bij mijn familie of vriendinnen, ging ik alsof ik Olympisch kampioen schoonmaken was, mijn huis aan kant maken. Om maar net te doen alsof het bij mij heel mooi opgeruimd en schoon was. Maar echt, wat een grap als ze een uur eerder waren langsgekomen hadden ze de nasleep van een heftige tropische storm kunnen meemaken.
Het moment dat mijn kind de box uit kon, en dat was in mijn geval helaas al vrij snel, kwam ik een nieuw deel van mijzelf tegen. Bijna nog voor hij klaar was met spelen had ik het alweer opgeruimd. Omdat hij er erg van genoot om gemiddeld acht keer per uur al het speelgoed dat hij bezat om te gooien, voelde het aan het eind van de dag alsof ik een marathon had gelopen. Nu ik eraan terugdenk, denk ik: wauw Esther hoezo deed je jezelf dit aan? Ik weet nog wel dat mijn vriend dan thuis kwam van zijn werk en ik zei: 'Poe ik ben echt helemaal kapot.' En dat hij me dan aankeek met de vraag: 'Waarvan dan?'
Gelukkig leef ik nu een stuk bewuster en zie ik in dat ik dit opruim/schoonmaak gedrag, en daarbij vooral ook het doen naar de buitenwereld alsof mijn huis pico bello is gedrag, heb overgenomen van mijn moeder. En dat zij dit weer heeft overgenomen van haar moeder en ga zo maar door.
De kunst was echter om dit hele idee van perfect schoon opgeruimd huis los te laten. Dat bleek nog lastiger dan gedacht. Want inmiddels kon ik wel bedenken dat het echt niet hoefde, het voelde nog helemaal niet zo.
Omdat ik bij vriendinnen en andere mensen om me heen dit oude gevoel van mezelf nog steeds zie, denk ik: kom op jongens laten we gewoon eerlijk zijn en het onszelf makkelijker maken. Want wat willen we dat onze kinderen later herinneren? Dat het huis altijd mooi opgeruimd is en al die keren dat ze moesten opruimen? Of de tijd die je met ze doorbrengt omdat je lachend op de grond met ze aan het spelen was en meedeed in hun wereld waarbij het nodig is dat al het speelgoed dat ze bezitten door elkaar door je hele huis ligt?
En wat is het eigenlijk? Zijn we niet goed genoeg als we troep hebben in ons huis? Horen we er dan niet bij? Komt de schoonmaakpolitie een bekeuring geven? Krijgen we straf? Gaat “iemand” iets van ons vinden? Is een opgeruimd huis bepalend voor een succesvol leven? Wel interessant om eens over na te denken….
Tuurlijk denk ik soms nog steeds wel eens, jeetje wat is het hier een puinzooi. En hoe heeft dit in 5 minuten kunnen gebeuren? En soms wil ik zelf ook even rust aan mijn hoofd en werkt dat vaak niet in chaos.
Of kijk ik soms naar mijn bank en heb ik er zelf bijna smetvrees voor om op te zitten omdat je er soep van kunt trekken. Of mijn stoelen waarbij je eerst moet kijken of je niet in de verse klei gaat zitten. Ja ik zeg verse klei, want dat al mijn stoelen een complete oude uitgedroogde klei coating hebben heb ik me al bij neergelegd. Of de mooie tekeningen die regelmatig op de muur worden gemaakt. En oja als Sinterklaas mooie raamstiften aan je kind geeft snap je natuurlijk wel dat AL je ramen een “prachtige” print krijgen waardoor je amper nog naar buiten kunt kijken.
Maar waar ik dan aan denk is: JA mijn huis is vaker een chaos dan dat hij een schoonheidsprijs verdient, maar ik weet ook ZEKER dat ik over een jaar of 10 deze chaos en troep en kinderstreken zal missen!! #NOTSOPERFECTLIFE maar zeker ook #STEEDSGELUKKIGEREKIDS
