31 januari 2019 door Joyce van Ombergen-Jong
"Het is niet eerlijk, ik wil het gewoon zelf doen!" Tranen van onmacht rollen over mijn wangen.
Ik zie mijn man denken. Hoe moet dat nu de komende tijd? We hebben een baby en een peuter waarvoor gezorgd moet worden. Hij zit zelf door het hele land voor zijn werk, is vaak laat thuis en ik ben uitgeschakeld door een ongeval. Natuurlijk kunnen we wat hulp krijgen van familie, maar daarmee zijn we er nog niet.
Volgens hem zit de oplossing op ander vlak, namelijk de thuiszorg. Ik wil er niks van weten, voel het als een brevet van onvermogen, en verzet me met hand en tand. Hij laat me uitrazen, wacht tot ik tot mezelf ben gekomen, haalt diep adem en spreekt de magische woorden "Joyce, het is geen Joyce-hulp, het is gezínshulp". Perplex kijk ik hem aan en laat zijn woorden op me inwerken. Ik begin langzaam te knikken. "Je hebt gelijk. Natuurlijk is het hulp voor het héle gezin". Daarmee geef ik hem toestemming de thuiszorg te bellen en gezinshulp te regelen. Een heftige periode volgt.
Op een gegevens moment zie ik elf verschillende gezichten in een week. Het is fijn en vreselijk tegelijk. "Wat eten we vandaag?", wordt me regelmatig gevraagd. Lief bedoeld natuurlijk, maar ik kan alleen maar denken 'we'? 'Ga allemaal mijn huis uit!'. Ik heb het gevoel alle controle kwijt te zijn en niks voor mijn kinderen te kunnen betekenen. Maar niets is minder waar. Ik ben tenslotte nog steeds hun moeder en bepaal wat en wanneer er gegeten wordt, of er wel of niet wordt gesnoept, wel of geen middagslaapje en ga zo maar door. En ook al kan ik fysiek bijna niks, ik kan met ze praten, ze voorlezen en spelletjes met ze doen. Niet geheel onbelangrijk. Dat besef geeft rust en geeft me vooral mijn gevoel van eigenwaarde terug.
Wat ben ik blij als we na al die gezichten eindelijk een vaste gezinshulp krijgen toegewezen. Nel! Ik zal haar nooit vergeten. Ze is praktisch, zorgzaam en lief. Met haar overleg ik hoe de weekplanning eruit ziet en zij ziet erop toe dat ik goed eet en genoeg rust neem. Onbetaalbaar!
Langzaam maar zeker krabbel ik overeind en normaliseert het leven zich weer. Door blijvend letsel zal ik regelmatig tegen mijn grenzen blijven lopen en zo nu en dan om hulp moeten vragen. Maar dat heb ik door deze intens moeilijke maar o zo waardevolle periode wel geleerd. Na heel wat jaren vraag ik niet meer alleen hulp voor mijn gezin maar ook voor mijzelf. Ik kan het iedereen aanraden!
