16 april 2020 door Sophie Kistemaker
Dat wij nu fulltime een dreumes en een peuter in huis hebben lopen maakt sommige dingen iets ingewikkelder. Zeker de combinatie met het thuiswerken is net zoals bij veel ouders een uitdaging. Zo is het onmogelijk om een gesprek te voeren met twee kinderen op de achtergrond, want zodra ik “Hallo met Sophie” zeg tegen mijn gesprekspartner denken mijn lieve schatten dat hét teken is om te gaan gillen. Hang ik weer op zijn ze stil. Sneaky mannetjes zijn het. Bumba redt mij dan soms ook even 5 minuten, helaas is de spanningsboog van een filmpje van deze terrorclown precies afgestemd op de hersentjes van mijn dreumesje en is het daarna weer gedaan met de rust.
Daarnaast vinden ze computers ook erg interessant. Vooral al die knopjes waar wij volwassenen liever nooit op duwen vinden zij juist heel leuk. Zo heeft mijn scherm op zijn kop gestaan, kon ik meerdere documenten opnieuw opstarten en kon ik mijn computer een paar minuten überhaupt niet meer aanzetten, zo fijn.. Dan heeft mijn jongste nog een hobby: hij verstopt álles. Zo heb ik al meerdere avonden speurtochten gedaan naar het zoeken van de afstandsbedieningen van de tv. Want ook al heb ik stiekem oude nep-afstandsbedieningen neergelegd, deze kleine vent weet altijd de echte te vinden en weer ergens te verstoppen. In het keukentje, in mijn schoen of in de plantenbak. Het is net paaseieren zoeken voor gevorderden.
Wat hij ook regelmatig doet is dingen weggooien. Hij heeft of smetvrees of vindt het geweldig dat er dingen verdwijnen maar telkens als hij iets kleins op de grond vindt (wat hij er overigens vaak zelf neer gooit) moet het weggegooid worden. Maar de definitie van wat weg moet is nogal ruim. Zo heb ik al twee keer mijn sleutels uit de pastasaus moeten vissen. Een heerlijk klusje zoals je begrijpt. Ook mijn schoenen gooit hij het liefst overal neer. dus als ik er eindelijk één heb gevonden mag ik weer op zoek naar de andere. Gek genoeg staan zijn schoenen altijd heel braaf naast elkaar onder de trap. Ik denk dan ook dat hij er de grootste lol in heeft dat ik de hele dag door dingen aan het zoeken ben. Héél soms helpt hij mij, als ik geluk heb. Dan vraag ik: "Weet jij waar mijn sleutels zijn?" en dan loopt hij als een slechte detective naar de crime scéne. Hij is zelf ook heel goed in verstoppertje spelen. Het enige probleem is dat hij nog niet echt kan praten dus dat ik hem dan ineens kwijt ben. Dan zit hij op de trap of in een kast. Als ik hem dan gevonden hebt doet hij sssst… en begint te lachen. Ik denk echt dat hij later iets in de detective wereld gaat doen.
Laatst ging hij echt een stapje te ver. Wij hebben een puzzel van duizend stukjes. Zo’n ontspannen bezigheid die ik uiteraard alleen doe als de jongens op bed liggen. Zo kan ik mijn hoofd weer even zen krijgen na alle speurtochten van de dag. Met die puzzel ben ik dus heel voorzichtig met onze kleine Houdini in de buurt maar toch is het ergens mis gegaan. Toen ik nog maar twee stukjes moest leggen zag ik dat ik nog maar één stukje had. Het zweet brak mij uit, hoe kan dit? Ik zocht nog een keer in de doos, onder het kussen, onder de tafel.. Geen stukje.. Paniek!
Dit kan niet. Al die avonden dat ik had gezeten, die mochten nu niet verpest worden door het missen van het laatste stukje. Ik ging zoeken, overal. Op alle plekken waar de jongste normaal alles verstopt, totdat mijn oog op de prullenbak viel.. Zou het echt? Nee, ik verdrong de gedachte en ging als een malloot verder met zoeken door het huis. Na een half uur keek ik weer naar de prullenbak. Ik moest eraan geloven. Met handschoenen pakte ik de helaas best volle vuilniszak en liep naar de gootsteen. Beetje voor beetje haalde ik alles zorgvuldig er uit. Het duurde naar mijn idee uren en de zure lucht kroop mijn neus in. Nadat ik 10 minuten had gezocht viel mijn oog op een klein theedoosje. Ik opende het doosje en JAAAAAA daar was het puzzelstukje. Ik kon het wel kussen. Het was niet rood van de pastasaus want het zat in het theedoosje.. Ik had de jongste daar die dag ook mee zien lopen. Ik vond het nog schattig dat hij er steeds dingen in deed maar had niet gezien dat hij het in de prullenbak had gegooid. Ik was nog nooit zo blij met een puzzelstukje én met ons kleine monstertje. Want zo is hij toch ook een klein puzzelstukje van mij. Ik gooi hem alleen nooit weg ;)
