22 februari 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Kinderen pikken een nieuwe taal makkelijk op, zeggen ze altijd. Anita's ervaring is ietsje anders. Vooral als het kind in kwestie geen fouten wil maken, en bang is om uitgelachen te worden.
Oscar en ik hebben ons enigszins kunnen voorbereiden op de Spaanse taal, al moet ik zeggen dat dat in het begin toch vies tegenviel. Met de basiskennis die we hebben, kunnen we ons redelijk verstaanbaar maken en gelukkig kunnen we het ook begrijpen als er iets wordt teruggezegd.
Maar een gesprek voeren, dat is andere koek. Langzaam maar zeker gaat dat beter. En inderdaad, gewoon doen, niet denken, dat is het belangrijkste. Zo vindt Oscar de mooiste stukjes grond en leer ik van de buurvrouwen de heerlijkste Spaanse gerechten maken.
En de kinderen? Daarvan zegt iedereen altijd: "Maak je daar maar geen zorgen over, die spreken zo de taal. Pikken ze op op straat, op school en met het spelen. Dat gaat vanzelf." En toch is dat niet helemaal waar...
Nienke (5)
Nienke praat niet op school. Ze zegt helemaal niks. Want ja, ze kan toch helemaal geen Spaans? Nienke is bang om fouten te maken, en om uitgelachen te worden, dus houdt ze haar mond.
In het begin was er niets aan de hand. Juf Maria nam de tijd om Nienke Spaanse woordjes te leren en haar vertrouwen te geven. Maar juf Maria is niet meer. Van de ene dag op de andere was er een nieuwe juf, juf Flora. En juf Flora is wat strenger dan juf Maria. Juf Flora volgt het boek en heeft geen tijd om ieder kind individueel aandacht te geven. Juf Flora moet zelf haar plekje op school en in de klas nog vinden.
Nienke blijft er overigens even vrolijk onder. Gaat nog steeds met zeer veel plezier naar school. Vindt het allemaal reuze interessant, luistert, slaat alles op in haar bolletje en maakt de werkjes keurig af. Maar praten, nee, dat doet ze niet.
Ik kwam daar pas na 2 weken achter. Nienke kwam thuis en vroeg: "Mam, wat betekent habla?". "Nou, dat betekent praat, hoezo?" "Raquel, een meisje uit mijn klas, zegt de hele dag tegen me Nienke habla, Nienke habla, en dat vind ik helemaal niet leuk."
Verbaasd kijk ik Nienke aan. Waar gaat dit over? Ik zeg nog voor de grap tegen haar: "Nou, dan zeg je toch Raquel habla terug?". Fout, helemaal fout. Als ik Nienke de volgende dag ophaal bij de weg, stapt ze met een boos gezicht uit de schoolbus. "Mama, het was een stom grapje, Raquel vond het helemaal niet leuk, ze zei no habla".
Een van de buurvrouwen geeft daarna opheldering. Als we samen terug naar huis lopen, vertelt zíj me dat Nienke op school niet praat. Een zoontje van een vriendin van haar zit bij Nienke in de klas en die had dat thuis vertelt... Hoog tijd voor een goed gesprek met juf Flora, en met Nienke.
Ik heb nu van juf Flora de schoolonderwerpen voor de komende weken gekregen en kan Nienke rondom die onderwerpen woordjes en zinnetjes leren die ze in de klas kan vertellen. Maar het belangrijkste is dat Nienke de juf gaat vertrouwen, dan gaat ze pas echt Spaans leren.
