27 januari 2006 door Sarcas
Eigenwijsheid en gebrekkige zelfstandigheid vormen een dodelijke combinatie. Vooral als het om huiswerk gaat. Hoe moet Sarcas zijn dochter aan het werk krijgen?
Vanaf nu zal ik het regelmatig over huiswerk gaan hebben, en dat is niet altijd om te lachen. Mijn eigen gevoelens ten opzichte van huiswerk zijn net zo veelzijdig als het huiswerk zelf. Mijn school-carrière kenmerkt zich door een hoop Verkeerde Keuzes, waardoor ik ergens in de vijfde van het VWO ben gestrand. Geen diploma. En daar heb ik eerlijk gezegd nog bijna dagelijks last en spijt van. Maar ja, ga dat een knorrige puber maar eens vertellen.
Toen de boeken aankwamen, heb ik ze nieuwsgierig allemaal doorgesnuffeld. Leuk! Vreemde vakken... Wat is nieuw, wat is anders, is er eigenlijk nog wel iets zoals ik het me kan herinneren? Onze voorbeeldige dochter onderstreepte haar onafhankelijke geest en gedrag door de boeken volkomen te negeren. "Saai." Komt wel goed, meenden we. Hoopten we.
Ondertussen zijn we een aantal maanden gevorderd in dit eerste brugjaar. Er volgen nóg twee brugjaren, maar we beginnen nú al slijtageplekken te vertonen...
Het eerste rapport was heel duidelijk een droevige start. We moesten concluderen dat we het behoorlijk mis hadden gehad met de vermeende zelfstandigheid van kindlief. Wáár is het misgegaan? In groep 8 van de basisschool hebben ze na de Cito-toets geen ene reet meer uitgevoerd. Feestjes, spelen, klooien, en lol maken in de klas. Leuk en aardig, maar huiswerk maken, plannen en agendagebruik zijn daardoor volkomen onbekende begrippen gebleven.
Wat graafwerk op Ouders Online en in andere bronnen leerde ons dat ouders op verschillende manieren met het huiswerk van hun kind omgaan. Eigenlijk varieert het van "Ze zoeken het maar uit, het is hun eigen verantwoordelijkheid" tot "Ik zit elke dag samen met mijn kind het huiswerk te maken."
Wij zelf begonnen meer in de buurt van de eerste methode. Ze krijgt ten slotte studiebegeleiding op school, en ik neem aan dat ze daar de agenda uitleggen, hoe je je tijd moet indelen, de hele rataplan.
"Hoe is het op school?", informeerden we elke dag braaf. "Goed hoor", informeerde ze ons dan braaf terug. Totdat zes weken later dat eerste verslag verscheen. Oeps. Een indrukwekkende achterstand. Ze zit tijdens de lessen voortdurend te kwekken en let dus niet op.
Voor ons tijd om een nieuwe koers uit te stippelen, en wat tucht en orde in het schoolgebeuren aan te brengen.
Ze zit in de VWO-kansklas. Dat houdt in dat ze eventueel naar het VWO kan als ze haar best doet. En als dat toch wat te hoog gegrepen is, dan kan ze gewoon de HAVO doen. Helaas deed ze het zo beroerd, dat zelfs het VMBO weer in zicht kwam. Niets ten kwade van VMBO-ers, maar dat is gewoon zonde voor iemand in een VWO-kansklas.
Onder stevige ouderlijke druk is mevrouw dus aan het blokken geslagen. Zo min mogelijk afspraken met vrienden, op tijd naar bed, kruisverhoren over gedrag in de les. En huiswerk maken. Elke dag.
De stof lijkt heel simpel. Maar op de een of andere manier slaagt ze er voortdurend in een buitenissige alternatieve opvatting van de vragen te bedenken. En dan boos op ons te worden, omdat we haar op de meer voor de hand liggende oplossing wijzen. En dan ook redelijk bizarre manieren proberen te bedenken om het werk te verminderen.
Zoiets eenvoudigs als landen opzoeken op de kaart van Europa in de Bos-atlas en er de hoofdsteden bij schrijven, dat is lagere-schoolwerk natuurlijk. "Maar...!" (luid protest vanuit de tienerkamer). "De Landen Staan Er Niet Op!" Mevrouw Sarcas bestudeert dan met kritische blik de atlas van haar dochter. Het ding heeft een fortuin gekost, en laten we het niet merken dat er zomaar landen zijn weggelaten voor die prijs!
Maar wat blijkt? Dochterlief gebruikt een historische kaart, van vóór de Tweede Wereldoorlog. Ja, daar staan een hoop nieuwe Europese bondgenoten niet op natuurlijk. Waarom ze die kaart gebruikt? Er staan minder landen op, wat makkelijker zoeken is. Behalve dus naar de nieuwe landen. En dan maar blijven weigeren om de juiste kaart te gebruiken...
Ondertussen heeft ze haar derde rapport alweer gehad. Ze heeft echt hard gewerkt, en behoorlijk wat ingelopen. Maar zodra we de teugels ook maar iets vieren, gaat het mis. En daarbij, ze zit eigenlijk full-time huiswerk te maken.
Ik snap niet wat ze op school precies uitspookt. Volgens haar lerares kan bijna al het werk gewoon op school worden gemaakt, en is huiswerk niet zo veel. Maar in huize Sarcas wordt geploeterd. En ook al word ik af en toe gek van haar eigenwijsheid, ik zie dat ze echt hard werkt. Veel beter dan ik vroeger deed. En dan ben ik trots op 'r...
Nieuwe ontwikkeling: tegen het advies van de lerarenvergadering en haar lerares in, heeft ze als extra vak Latijn erbij genomen. Wij waren er ook niet echt voor. Ze heeft al geen tijd genoeg om de huidige vakken af te krijgen. Dat wordt weer schema's maken...
Gelukkig heeft mevrouw Sarcas hier de leiding. Zij heeft tenslotte wél haar papieren gehaald. Ik speel mijn rol als Afschrikwekkend Voorbeeld van hoe het Niet Moet. En met overtuiging. Ik krijg steeds meer spijt van mijn verknalde schooltijd, en overzie mijn loopbaan en perspectieven met lede ogen.
"Als je niets doet, krijg je later ontzettend veel spijt", zo probeerde mijn vader me vroeger te motiveren. Ik heb nu dezelfde boodschap. Ik moet hem alleen nog zien over te brengen.
