6 juni 2008 door Sarcas
Wat doe je met het commentaar dat anderen op jouw manier van opvoeden geven? Sarcas is er wel blij mee.
Op mijn vorige column – Opvoedmoe – kreeg ik veel opbeurende reacties. "Sarcas, houd moed!" "Sarcas, houd dapper stand!" Dat was prettig. Want al had ik het even helemaal gehad met dat opvoeden, je kunt er niet mee ophouden. Je moet wel door, natuurlijk.
Ook al word je keer op keer vermorzeld op de Klippen van de Puberale Opstandigheid (net iets ten oosten van het verraderlijke Rif van Desinteresse, maar nog vóór de woeste Branding van "Ja Maar Iedereen Mag Het"), je moet jezelf weer bij elkaar schrapen om gewoon weer door te stomen.
Het opvoeden van pubers lijkt op de reis van de Titanic, maar dan anders. Het heroïsche schip, met al die grootse verwachtingen, knalt op een ijsberg, en vergaat. Maar dan duikt hij weer op, en gaat hij weer op weg naar de volgende ijsberg.
En om even bij de scheepvaart-beeldspraak te blijven: de beste stuurlui staan hier niet aan wal. Iedereen bestuurt zijn eigen Titanic. Samen bevaren we de woeste wereldzeeën van de opvoeding. En ook al knallen we allemaal met enige regelmaat op dezelfde ijsbergen, we toeteren allemaal onze adviezen naar alle andere kapiteins (m/v). Toeoeoet!
Opvallend aan de e-mails die ik kreeg, waren de ongevraagde adviezen. Sarcas, doe dit! Sarcas, doe dat! Ik vond dat beslist niet onprettig.
Kennelijk komen we allemaal dezelfde problemen tegen. Kennelijk zijn we allemaal wel eens moe. En kennelijk denken we allemaal wel eens aan reddingsboten en tropische eilandjes zonder pubers.
Maar daar hebben we het zelden over. Want als ouder, als kapitein, word je geacht je eigen koers uit te zetten, zonder raadpleging van anderen. Het is toch ondenkbaar dat een VOC-kapitein of een KLM-piloot zou rondbazuinen: "Hallo collega's, wilt u mij even helpen met het uitzetten van mijn koers?"
Toch helpt het wel degelijk als de ene kapitein af en toe tegen de andere kan zeggen wat er is misgegaan. Tenminste, het helpt mij. Vooral anoniem commentaar kan heel prettig zijn. Je kunt het gebruiken of negeren, wat je maar wil. Opvoedcommentaar van bekenden (of áán bekenden) is een stuk lastiger.
Ik heb wel eens commentaar geleverd op de opvoedpraktijken van vrienden. We spreken openhartig over politiek, religie, seks en de brandstofprijzen, dus dan kan opvoeding ook wel. Dacht ik. Maar dat ligt toch gevoelig.
Nog gevoeliger was het toen de rollen omgedraaid werden, en ik zelf de kritiek kreeg. Toet! Niet dat ik het ermee oneens was, maar het was wel even au.
Dochterlief heeft er ook al mee te maken. Zij is het niet eens met de manier waarop haar halfzusje bij haar vader wordt opgevoed. Daar zegt ze wat van. En ze probeert te corrigeren wat er volgens haar misgaat. Vervolgens krijgt ze daar mot over met haar pa.
Ik heb haar al vaker aangeraden om het te negeren, want haar bemoeienis zal alleen maar olie op het vuur zijn. Toch ploetert ze koppig verder. "Anders wordt het niets met haar", zegt ze.
"Door en door verwend, geen respect en geen verantwoordelijkheidsgevoel," en ze schudt haar hoofd. Jonge stuurvrouw in conflict met haar vader de kapitein. Bezorgd om de ijsbergen die ooit kunnen komen op de koers van haar zusje.
Verantwoordelijkheid, consequenties, lange-termijn denken... laat haar maar met dit probleem bezig zijn. Daar heeft ze straks meer aan dan aan een opvoedpreekje.
We zullen erover praten, als kapitein tegen leerling-kapitein. En terwijl ze bezig is de koers voor haar zusje te bepalen, is ze eigenlijk bezig met haar eigen koers.
