23 mei 2008 door Sarcas
Sarcas heeft er geen zin meer in. Sarcas zit er doorheen. Eén klein voorval en het opvoedkundig kaartenhuis stort ineen.
Ik heb er geen zin meer in, in dat opvoeden. Niet dat mijn puber nu zo uitzonderlijk lastig is, of dat er bijzondere dingen zijn gebeurd. Het zijn de ergernissen van alledag die mij zo'n zwaar gevoel geven.
Zoals die confrontatie van zonet, toen we klaar waren met het inladen van de weekend-boodschappen in de auto.
- "Zet jij even de kar terug?"
- "Nee," zegt de puber, en gaat in de auto zitten.
Ik wil ze niet eens meer opschrijven, die terugkerende dialoogjes. Ik wil ze niet meer lezen, ik wil ze gewoon niet meer. Dat eeuwige geschreeuw van boven naar beneden door het huis, de wekelijks terugkerende opruim-ruzies, het alles minstens 80 keer moeten herhalen. Ik word er zó moe van.
Ik weet wel, het is een puber. En pubers zijn (gedeeltelijk) ontoerekeningsvatbaar. Maar nu zit ik er echt eventjes helemaal doorheen.
Mevrouw Sarcas heeft ook al de 'vermoord jij haar of doe ik het'-blik in haar ogen. En langzaam zakt dan de pedagogisch verantwoorde opvoeding in.
We lopen in de stad. Dochterlief is op zoek naar slippers.
- "Dáár!" wijs ik. In de etalage van een speelgoed-keten staat een rek met slippers. Ze keurt ze geen blik waardig.
- "Ik ga toch zeker geen slippers in een speelgoedzaak kopen!" snuift ze minachtend.
- "Oh", sneer ik terug. "Ik was even vergeten dat het belangrijker is wáár je ze koopt dan wát je koopt."
- "Inderdaad," reageert ze onverstoorbaar.
Nu komt mevrouw Sarcas aanwandelen.
- "Zullen we ook nog even in de HEMA kijken? Daar hebben ze ook slippers."
De puber verwaardigt zich niet eens een antwoord.
- "Beneden de 160 euro zijn slippers per definitie niet mooi," licht ik mijn vrouw in.
- "Goeie grap joh!" roept het kindje. "Zie je mij lachen? Zie je iemand lachen?"
- Ik grom.
- "Nee, echt ontzettend geestig weer van je," voegt ze er nog aan toe, "die domme grappen van je."
Een laatste restje zelfbeheersing verdampt sissend in een woedend vuur.
- "Dom?!" haal ik uit. "Dom is hersenloos alleen iets willen kopen omdat er een merkje op staat. Dom is 40 euro willen uitgeven voor een stelletje plastic teenslippers alleen omdat er een merkje op staat. Dom is om krampachtig er proberen uit te zien hoe ánderen vinden dat je er uit hoort te zien. Dom is dat voortdurende gejengel over hoe je eruit ziet."
- "Jij weet niet hoe het werkt," werpt ze nog tegen.
- "Ik weet heel goed hoe het werkt. Ik weet veel beter dan jij hoe het werkt. Jij denkt alleen maar aan je uiterlijk, aan je make-up troep, aan je kleren, aan wat anderen wel niet van je denken. Oppervlakkig kleutergedoe."
Refereren aan kleuters markeert altijd het einde van mijn betoog. Dat heb ik van mijn vader, die was daar ook heel goed in. Kleutergedrag, kleutermentaliteit, kleutermening. Met opvoeding krijg je een hoop meer mee dan de bedoeling is. Waarschijnlijk blijft mijn uitbarsting ook ergens in haar hoofd opgeslagen totdat ze ooit wraak kan nemen op haar eigen kroost. Zo werkt dat.
Even later meldt ze dat ze laatst zonder make-up naar school is gegaan.
- "Ja, én?" zeg ik niet opvoedkundig verantwoord, want nog steeds pissig.
- "Nou, dat is heel wat voor mij hoor."
- "Het werd tijd," grom ik.
Ja, ik heb heel wat strafpunten gehaald vandaag. Maar ik heb er dus ook even geen zin meer in. Dat gezeik de hele tijd. Moet ik nog steeds met fluwelen handschoentjes het kwetsbare meisjes-ego blijven afstoffen? Ze is verdomme bijna 16. Ze wil drinken, blowen, nachten doorhalen, feesten, een scooter, en wat al niet meer. Zo'n bek, weet alles beter.
Stampend baan ik mij een weg door de HEMA. Jengelend dat zij twéé tasjes draagt en ik één, volgt mijn puber. Een 15-jarige kleuter.
