6 februari 2004 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
"Een aanzet tot reflectie", zo noemde therapeute Truus Bakker - van Zeil Wennen & hechten, mijn tweede adoptieboek, dat begin februari is verschenen. De ondertitel luidt: een handreiking voor adoptiegezinnen.
Die kwalificatie van Truus Bakker, die ze opschreef in het voorwoord, is een bondig antwoord op de klassieke vraag die mij tijdens een interview werd gesteld: waaróm heb je dit boek geschreven? Natuurlijk had ik dit antwoord niet paraat op dat moment, en misschien klinkt het ook wel erg pedant als je zelf met zoiets op de proppen komt.
Kon ik bij mijn eerste boek, Dochters van Ver, duidelijk antwoorden: "Omdat zo'n boek er nog niet was en ik daar zelf behoefte aan had tijdens de wachttijd van de adoptieprocedure" – bij dit boek ligt het wat ingewikkelder.
IJdelheid spreekt zeker een woordje mee. Het boek is namelijk gebaseerd op deze Wereldkind-column, die ik nu al bijna zeven jaar schrijf. Het is toch fijn om een deel van dat digitale werk op tastbaar papier gedrukt te zien staan, en dat het niet zomaar in het niets oplost. Maar bij herlezing van de columns zag ik al meteen dat een simpele bundeling van al die losse stukjes een boek van niks zou opleveren.
Ook de uitgever vond dat het wel wat méér mocht zijn, en stelde een gids voor. Nu wist ik toevallig dat er al aan een gids met alle adressen, ins & outs van adoptie, enzovoorts wordt gewerkt op initiatief van het NRC Handelsblad; ik heb zelf het hoofdstuk 'Nazorg' daarvoor geschreven.
Maar aangezien veel lezers mij hebben laten weten dat ze, behalve plezier, ook op een andere wijze iets aan mijn eerste boek hadden, bleef die gids-functie toch wel in mijn hoofd hangen. Plus een opmerking van een therapeute die ik erg herkenbaar vond: "Adoptie-ouders missen lotgenoten en voorbeelden om hen heen; andere gezinnen worden daar constant door omgeven." Dat leek mij een interessante invalshoek: herkenning – door middel van mijn columns – en een wegwijzer voor wie iets verder wil gaan om zijn vragen te beantwoorden.
Wie via 'Wereldkinderen' adopteert, kent uiteraard de naam van Nelleke Polderman, de orthopedagoge die in het tijdschrift van die instantie als Lieve Lita fungeert. Nooit sla ik haar brievenrubriek over en ik had al eens aan haar gezegd dat die brieven eigenlijk gebundeld moesten worden, bij wijze van naslagwerk voor adoptieouders. Maar ook bij de brieven gold dat ze niet zo geschikt waren om klakkeloos in een boek achter elkaar te plaatsen.
En zo is Wennen & hechten dus eigenlijk tot stand gekomen. Mijn dagelijkse praktijk, fragmenten uit de adoptieliteratuur, aangevuld met vragen van andere adoptie-ouders en zinnige reacties hierop van Polderman en niet te vergeten Truus Bakker, een zeer deskundige therapeute die zich al jaren in de problemen rond adoptie verdiept.
Ik hoop dat deze combinatie heeft geresulteerd in een aantrekkelijk leesbaar en zinnig boek voor ouders die hun adoptiekind al hebben gekregen. Misschien dat ouders die nog wachten, het ook leuk vinden om te lezen, maar ik kan me voorstellen dat het nog net zo abstract – en soms angstaanjagend – voor hen is als de VIA-cursus.
Vanaf de begintijd tot en met school, de puberteit en het verlaten van het ouderlijk huis, heb ik geprobeerd de volledige periode te behandelen die een kind bij z'n adoptie-ouders in huis woont. Maar wat er allemaal in die periode kan gebeuren, is natuurlijk niet volledig.
Ik schreef het voor ouders die durven te twijfelen of ze het wel allemaal goed doen en ik zal zeker door sommige niet-twijfelaars van problematiseren worden beticht. Het zij zo, je kunt niet iedereen gelukkig maken. Toch hoop ik natuurlijk wel dat ook deze adoptie-ouders het boekje lezen (het is niet erg dik, en er staan zelfs tekeningen in).
De twijfelaars hoop ik gerust te stellen en van de niet-twijfelaars hoop ik dat ze bereid zijn de zaken ook eens van een andere kant te bekijken.
Truus Bakker schreef het mooi op in dat voorwoord, zij vatte precies samen wat ik hoop te bereiken: "Dit boek is een stimulans voor adoptie-ouders om over hun eigen rol na te denken en met elkaar in gesprek te gaan. Meer bewustwording van het eigen functioneren en inzicht in de betekenis van het gedrag van het kind, kan ouders helpen zich minder snel in de war te laten brengen, waardoor de kans groter wordt dat kinderen en ouders elkaar vinden, zowel in mooie als in moeilijke momenten."
Besproken boek:
Wennen & hechten - een handreiking voor adoptiegezinnen
door: Dido Michielsen
uitg.: SWP
ISBN 90 6665 539 9
EUR 16,-
