1 december 2000 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Gisteren verkeerde ik in een gezelschap van moeders van school, die tegen elkaar op zaten te bieden inzake bevallingen – geen licht onderwerp op de vroege ochtend – en het Grote Zogen. Ook al geen favoriete gespreksstof van me. We waren bezig de schoolkostuums voor het kerstfeest uit te zoeken en het leek wel of we er sherry bij dronken, in plaats van liters koffie.
De bekentenissen werden almaar persoonlijker en vielen wat mijn oren betrof al snel in de categorie ongewenste intimiteiten. Misschien een beetje mannelijk van me, maar hee, ontsluiting en barensnood zijn mij ongewild bespaard gebleven en ik zit echt niet te wachten op de nageboorte van anderen.
De meest onbenullige uitspraken van het kroost werden als diep filosofische haiku’s gereprocudeerd en toen één van de moeders trots bekende dat zij haar kind tot ver na z’n tweede aan de borst had gelegd (en de andere moeders, jaloers haast, begripvol met haar meekreunden), vond ik het hoog tijd om ijzerdraad te gaan kopen voor de halo’s van de engeltjes.
Nog wat narillend riep ik mijzelf op weg naar de ijzerhandel tot de orde. Want deze beroepsmoeders, wier hele leven louter en alleen om de moederschoot leek te draaien, gaven hun kinderen precies datgene wat de mijne in hun eerste maanden hadden gemist: veiligheid. Een gebrek waarvan ik me soms afvraag of je dat ooit weer goed kunt maken. Niet dat het slecht met mijn dochters gaat, hoor. Maar als ik ze voor het slapengaan voorlees met hun donkere koppies tegen me aangevleid, vind ik het evengoed verschrikkelijk dat ik er niet voor ze was om ze te koesteren, te spiegelen, te ontvangen, te benoemen. Om ze alles te geven wat nodig is om een zelfverzekerd mens te worden die in anderen durft te vertrouwen. Ik heb niet gejuicht toen m’n tweede ging zitten en kruipen, want dat kon ze allemaal al toen ze bij ons kwam. Ik weet niet of m’n oudste darmkrampjes had en of ze getroost werd als ze niet kon slapen.
Ik weet alleen hoe gelukkig ik ben dat ze er nu zijn. En dat ik ook wel had willen inscheuren, met compressen in m’n beha had willen lopen en al die andere onaantrekkelijke details van het natuurlijke moederschap had willen ondergaan. Voor deze twee dan. Maar ik geloof niet dat ik er langer dan vijf minuten over had gepraat.
Een mooi kerstfeest en een heel gelukkig nieuwjaar!
