1 september 2000 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
'Verleden week werd mijn dochter één jaar en ik moest telkens aan haar moeder denken.' Zo begon ik precies drie jaar geleden mijn eerste column. De zin had geloof ik niet de impact die ik in gedachten had, want sommige lezers meenden dat ik de vader van die dochter was, aangezien mijn voornaam op een 'o' eindigt. Maar goed, als moeder dus, denk ik regelmatig aan de geboortemoeder van mijn dochters – in Amerika wordt die ook wel de 'eerste moeder' genoemd.
Aan wie ik – en volgens mij talloze adoptie-ouders met mij – heel weinig denk is de geboortevader. Zo'n man is er toch ook geweest. En het is heel goed mogelijk dat het een lieve, gezellige man is, dol op kinderen, die met pijn in z'n hart zijn kind heeft afgestaan. De vader blijft echter altijd een beetje een schimmige figuur op de achtergrond. Onbekend maakt onbemind, en dat geldt al helemaal voor hem. De geboortemoeder beschouwen wij-die-ons-al-heel-lang-in-adoptie-verdiepen nooit als een harteloos mens dat haar eigen vlees en bloed wegdeed. Omwille van en door onze kinderen, zien wij haar als een desperate vrouw die geen uitweg meer zag.
Maar als kinderen van spermadonors zich afvragen wie hun vader is, dan is het logisch dat adoptiekinderen daar ook mee bezig zijn. Te vaak ontstaat het idee van een jong meisje, misbruikt door brute vent. Of van de schoft die zijn zwangere vriendin in de steek liet.
Dat levert geen leuk manbeeld op. Als er dus helemaal niets bekend is over de geboorte-ouders, lijkt het mij daarom het beste om de biologische vader bij het romantische plaatje te betrekken. Speculeren doen we toch en waarom zouden we hem dan tot zondebok maken?
En nu ik de rol van de geboortevader ter sprake heb gebracht, wil ik het nog even hebben over de adoptievaders. De meest geëmancipeerde vaders van het westelijk halfrond. Kan een biologisch kind nog worden verwekt met summiere medewerking van pa, een adoptie-toestemming vereist zijn volledige inzet. Zijn bijdrage kan (en moet, tot op zekere hoogte) exact gelijk zijn aan die van de moeder in spe – en dat geldt ook voor de opvoeding van zijn kind.
Moeder kan zich niet beroepen op hormonen en de baby in haar buik, hoogstens op haar moederinstinct, wat dat ook moge zijn. Ze kan in elk geval geen aanspraak maken op een exclusief soort liefde die vader buitensluit. In ons geval was pa zelfs degene die het meest met Lisa-Xiu rondsjouwde, aangezien mijn rug de shock van een tien kilo zware baby niet zomaar kon verwerken. Lang leve de adoptievaders! Dat ook zij snel zorgverlof krijgen, want ook zij hebben een hoop in te halen met hun kind.
