11 oktober 2001 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Anita stelt haar kinderen voor: Michelle (ruim 1), Daniëlle (3) en Nienke (5).
Een jaar en 3 maanden is ze nu. Toen we vertrokken zei iedereen: "Die zal wel het snelst wennen van allemaal", en eerlijk gezegd had ik dat zelf ook verwacht. Zolang als wij maar in de buurt zijn..., maar niets is minder waar.
Michelle
Ons peutertje Michelle heeft het erg moeilijk, ze is helemaal de kluts kwijt. Dat begon eigenlijk al tijdens het inpakken voor de verhuizing. Langzaamaan verdwenen alle vertrouwde spulletjes. En toen haar kamertje aan de beurt was, was het hommeles. Ze krijste de boel bij elkaar toen ik haar in bed wilde leggen.
En krijsen doet ze nu nog steeds, bij het minste of geringste. Ik word er knettergek van. Ze gaat letterlijk uit haar dak. En met haar, in een mum van tijd, de hele familie.
Michelle is in paniek als ze me ineens niet meer ziet. Ze gilt als er een zware vrachtwagen voorbij rijdt. En slapen, het is een drama. 't Arme kind. Soms maakt ze er een spel van, maar andere keren hoor je de angst in haar gegil. Dan klampt ze zich aan me vast om me nooit meer los te laten.
Ze is een stuk vertrouwen in haar leventje kwijtgeraakt. Zij was de enige die we níet konden voorbereiden. Met de andere twee dames konden we tenminste nog praten. Michelle overkomt het gewoon.
Natuurlijk, wíj zijn er voor haar. En dat is ook precies het enige dat haar houvast geeft, papa, mama en haar zusjes. Al het andere is onbetrouwbaar gebleken.
Wonderlijk toch, zoals het loopt. Het enige waar je je uiteindelijk echt zorgen over maakt als je vertrekt, zijn je kinderen. Een beetje schuldig voel ik me wel.
We hebben onze kinderen alles afgenomen: hun vertrouwde wereldje, hun vriendjes en vriendinnetjes, school, crèche. Ook zij moeten opnieuw beginnen. Ze hebben alleen ons nog, en elkaar. En samen zullen we alles weer moeten opbouwen.
Daniëlle
Daniëlle is een dappere dame van 3 jaar. Het is moeilijk te peilen wat ze er nu echt van vindt hier. Eén ding houdt haar stevig op de been. Ze mag in september naar de basisschool. Wat er verder ook gebeurt, dat maakt alles goed.
Heel langzaam drong het tot haar door dat wij de enige waren die naar Spanje gingen. Dat de rest van de mensen, en de gebouwen, toch echt in Nederland bleven, oei, dat was schrikken! Even besloot ze dan ook maar niet mee te gaan. Zij zou dan bij de ene crèche-leidster kunnen blijven, en Michelle bij de andere. Ook voor Nienke had ze onderdak geregeld. Gelukkig voor ons besloot ze na lang wikken en wegen toch in ons voordeel: ze ging mee...
Helemaal begrijpen wat er te wachten stond, deed ze natuurlijk niet. Toen we in ons Spaanse appartement aankwamen, zei ze heel verontwaardigd: "Dit is Spanje helemaal niet! Waar zijn opa en oma dan?" Mokkend ging ze op de bank zitten. In het vroege voorjaar waren we namelijk met opa en oma in Spanje op vakantie geweest. Waar waren ze nu dan?
Ondanks dit soort misverstandjes accepteert ze de situatie redelijk. Ze slaapt zelfs goed. En dat terwijl ze in Nederland echt een probleem-slaper was, met veel nachtmerries. Nee hoor, ze vindt het prima hier. Ze speelt graag met de Spaanse kindjes, maakt heel snel vriendjes in het zwembad en op het strand.
Het meest wonderbaarlijke vond ik het gemak waarmee ze de Spaanse oppas accepteerde die hier kort geleden hadden. Ik voelde me daar helemaal niet lekker bij. Zijn we hier net 3 weken en dan al een oppas. Ik vond dat je dat de kinderen niet kon aandoen. Maar het kon niet anders, er moesten toch even wat zakelijke dingen geregeld worden.
Michelle hadden we toch maar wel meegenomen, maar Nienke en Danielle bleven bij de oppas. Niets aan de hand, bleek achteraf. Met z'n tweeën hebben ze het meisje om hun vingertjes gedraaid. Toen we na twee uur weer thuis kwamen, zaten ze giebelend op de bank 'Spaans' te praten.
Daniëlle... laat die maar schuiven. Zet haar tussen de mensen en die redt zichzelf.
Nienke
Een stoere tante van 5 jaar is ze nu. Vanaf het moment dat we zeker wisten dat we zouden vertrekken uit Nederland, hebben we dat uitgebreid met haar besproken. Heel dubbel voelde ze zich eronder. Aan de ene kant vond ze het heerlijk om te gaan en aan de andere kant vond ze het verschrikkelijk om iedereen achter te laten.
In de klas zat ze geregeld op 'het zoldertje' te huilen. En ook thuis was ze teruggetrokken en snel verdrietig. Samen hebben we menig traantje gelaten. Want het ís natuurlijk ook erg verdrietig om al die leuke mensen achter te laten. Dat ze erom mócht huilen, heeft haar wel geholpen.
Op school werd er ook goed op gereageerd. Er is een proces van afscheid nemen geweest. Erover praten in de kring, andere kinderen die vertelden over hun vakanties in Spanje... het heeft er allemaal toe bijgedragen dat ze het op een bepaald moment nam zoals het was. De zware huilbuien waren over, de lucht klaarde weer op en ze begon zelfs plannen te maken voor wat ze in Spanje allemaal wilde gaan doen.
En nu we hier zijn geniet ze met volle teugen. De zon, de zee, het zwembad, ze krijgt er geen genoeg van. Ze is wel onafscheidelijk van haar vriendenboek en zit geregeld in haar fotoalbum te bladeren. Ze kan heerlijk herinneringen op zitten halen.
Gisteren werden de herinneringen even werkelijkheid voor haar. De juf van haar Nederlandse school was hier in de buurt op vakantie en kwam op bezoek! Ze vond het prachtig. Het belangrijkste dat verteld moest worden, ook aan alle kinderen in Nederland, was dat Michelle al kan lopen...
Op de foto met de juf wilde ze niet, ze liet duidelijk weten dat dat allemaal voorbij was. Ai, da's toch even hard. Ook liet ze weten dat ze geen Nederlandse liedjes meer kende. Ja, een stoere meid, ze heeft echt afscheid genomen en daar blijft het bij.
