18 november 2005 door Sarcas
Stropdassen, sjaaltjes, verbeten koppen, en moeders met organizers. Dat ziet Sarcas als hij zijn eerste brugklas-ouderavond bezoekt. Na de slappe schoolkoffie beginnen zijn gedachten af te dwalen.
Dochterlief is nu brugpieper. Al maanden zijn we bezig geweest om het wurm hierop voor te bereiden. Verspilde moeite uiteraard, want wie luistert er nou naar zijn ouders...
Dat ze naar dezelfde school gaat als de school waar wij zelf op hebben gezeten, waar wij nog steeds leraren van kennen, en waar we een schat aan Waardevolle Informatie over hebben, is natuurlijk van Nul en Generlei belang. Haar vraag, de vraag waar het eigenlijk om gaat, is of haar haar los, dan wel in een staartje zal moeten om de beste indruk te maken.
Zo, dat zet één en ander weer even in perspectief. Moeder en ik nemen nog maar een paracetamolletje, want van dat de hele tijd vertwijfeld met je hoofd tegen de muur bonken krijg je akelige scheuten onder je schedel.
Het begin van het schooljaar wordt gevierd met een Algemene Ouderavond. Ouderavonden zijn cool. Vooral die Algemene, want daar zie je Echte Andere Ouders, en mag je ook met ze spreken, op een onpersoonlijke manier, want je praat tenslotte in het Algemeen. Aanraken mag niet.
We zijn allemaal enigszins verdoofd door de waterige schoolkoffie, als de klassenlerares van wal steekt. Ik weet nog wel hoe het schoolsysteem werkt, dus besluit ik op voorhand dat met één oor luisteren voldoende is, en gluur ik het lokaal rond.
Da's leuk, vind ik. Ouders hebben een bordje voor zich met de naam van hun kind erop. Ik ken er nog geen-een, dus ik kan zorgeloos stuitende conclusies trekken. Oe, dat stel daar, wat ouder, en zo te zien zéér keurig. Hij heeft een stropdas, en zij een soortement van sjaaltje.
Schaamteloos je vooroordelen de vrije teugel geven kan heel leuk zijn. Je moet er natuurlijk niet naar handelen, maar kom op, ik moet me hier twee uur bezig zien te houden.
Hun kind heeft een prachtige, Zuid-Amerikaanserige, welhaast swingende naam. Adoptie? Of een stil, broeiend en onderhuids verlangen naar passie en vuur van het ouderpaar, dat zo hopeloos verzonken lijkt te zijn in het moeras der deugd & dagelijkse beslommeringen?
Verderop zit een zeer jonge moeder met een verbeten trek rond de mond. Zij valt de lerares voortdurend in de rede, en begint bijna elke zin met "Mijn X...", waarna er een beschrijving volgt van een situatie die een uitzondering zou moeten zijn op datgene wat de lerares zojuist heeft verteld.
Niets menselijks is mij vreemd, dus besluit ik dat deze vrouw alleenstaand is, en na een afmattende strijd nog niet zo lang geleden de rechten over haar kind heeft verkregen. Haar blik verraadt haar lage dunk van mannen in het algemeen, en haar frons vertoont de felheid van de onrechtvaardig behandelden.
Naast mij zit een vrouw aantekeningen te maken. Als een bezetene. Ik herken een organizer, zo'n papieren agenda met een enorme massa losse blaadjes.
Omdat de hele week die voor haar ligt al vol met priegelige lettertjes is volgeschreven, is ze doorgegaan op willekeurige stukjes papier die op tafel liggen. Maar – heel apart – niet mooi en georganiseerd linksboven (ik denk altijd dat mensen met organizers héél georganiseerd zijn), maar in het midden. En schuin. Bovenaan heeft ze er nog wat aan toegevoegd. En eronder. Het wordt een hele constructie, en ik denk zo dat ze morgen niet meer weet dat ze überhaupt op een ouderavond wás.
De ouders stellen vragen. Ze vragen naar zaken die ik, met mijn halve oor, de lerares al lang heb horen vertellen. En ik heb ze toch heel oplettend zien kijken! Maar misschien, zo bedenk ik me, was dat een soort van school-houding.
De meeste mensen komen niet zo geregeld in een school. Maar vroeger wel natuurlijk, en vaak meer dan ze lief was. Om toch wat geestelijke vrijheid te ervaren, moesten sommigen uiterlijk de indruk van alertheid en oplettendheid geven, terwijl ze geestelijk op de 'niet storen'-stand stonden. En misschien is dat een gewoonte geworden.
Op school, zitten, leraar, en weg is de geest. Onderbewust wordt alles nog wel geregistreerd natuurlijk.
Ik herinner me een aardig onderzoek uit mijn psychologie-studie. Over het belang van de situatie waarin je iets leert én reproduceert. De situatie waarin je bepaalde kennis moet oproepen, moet zo veel mogelijk lijken op de situatie waarin je die kennis hebt geleerd.
Een groep duikers moest bijvoorbeeld een hele hoop onzin leren, op 10 meter diepte. Het bleek dat een overhoring op diezelfde 10 meter diepte een beter resultaat gaf dan een overhoring op het land.
Dan vraag ik me af: als de lerares nu een ram op het bord zou geven, en zou blaffen "Jij daar! Vervoeg être!", of de rijtjes er dan moeiteloos uit zouden rollen...
Heerlijk, zo'n ouderavond. Ik kom weer helemaal verkwikt thuis. Ik zou zoiets vaker moeten doen!
