6 september 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Anita's diepste angst: zouden de kinderen straks wel weer terugwillen naar Spanje? Plus een verslag van hoe het haar en de kinderen verging.
De zenuwen begonnen ook mij te pakken te krijgen: terug naar Nederland. Op vakantie weliswaar, maar toch, terug naar Nederland.
Naast de stress van koffers pakken, huis en tuin klaarmaken, kriebelde er ook nog wat anders. Hoe zou het zijn? Hoe was het ook al weer? Spannend en heerlijk tegelijkertijd. Na een jaar weer alle vrienden en familie zien, vertrouwde plekjes bezoeken. We zouden van hot naar haar gaan hollen, maar dat gaf niet. We wilden immers ook iedereen weer zien en weer lekker bijkletsen. In bijna 4 weken moest dat toch lukken.
Maar zouden de kinderen wel weer terug naar Spanje willen, na de vakantie? Een gedachte die me niet helemaal losliet en me echt de kriebels en de zenuwen gaf.
We zijn alweer terug inmiddels. En we hebben genoten, allemaal. We hebben bijgekletst, bijgespeeld en bijgeknuffeld met iedereen die ons lief is.
Het allerbeste eraan was om gewoon weer te kunnen praten in je eigen taal. Gewoon kunnen zeggen wat je vindt, voelt of wilt.
Ook bij Nienke en Danielle zag ik dat. Ze zijn dan toch veel vrijer in hun spel, creatiever, opener. Ze spelen gewoon weer op een andere manier met andere kinderen, omdat taal er een wezenlijk onderdeel van uit kan maken. Grappig om te zien.
Ook bij mezelf merkte ik hoe heerlijk het is om weer subtiele, en vooral snelle, taalgrapjes te kunnen maken. Tja, dat zal me hier in Spanje toch nog wel een paar jaar kosten...
Ook ongelooflijk vond ik het om te zien hoe hecht de vriendschappen van Nienke (6 jaar) en Danielle (4 jaar) bleken te zijn: beide meisjes hebben echte hartsvriendinnen in Nederland. Meisjes waarmee ze vanaf 4 maanden oud op het kinderdagverblijf hebben gezeten. En werkelijk hoor, ze zien elkaar terug en het is alsof er absoluut geen tijd verstreken is. Alsof ze elkaar gisteren nog gezien hebben, spelen ze als vanouds.
Van Nienke wist ik dat de vriendschap diep zat, maar Danielle heeft me echt verrast. Ze was tenslotte pas 3,5 toen we vertrokken, evenals haar vriendinnetje! Maar echt, ze zagen elkaar, zeiden niets maar liepen hand in hand naar binnen om te gaan tekenen. Ontroerend.
Michelle is de enige zonder echte wortels in Nederland. Ze was één jaar toen we vertrokken en kan er zich absoluut niets van herinneren. Ze heeft wel behoorlijk veel Nederlandse woordjes bijgeleerd tijdens ons verblijf in Nederland en al het Spaans was in 4 weken totaal verdwenen. Zo snel gaat dat dus, flexibel als ze is!
En dan de hamvraag: wilden ze weer terug? Na twee weken zat ik 'm behoorlijk te knijpen. De kinderen genoten zichtbaar en ik kreeg zeer kritische vragen naar mijn hoofd geslingerd: "Mam, waarom moest JIJ zo nodig naar Spanje verhuizen?" Slik. En: "Mam, ik wil niet terug naar de Spaanse school, ik ga hier wel naar school". Om even een paar voorbeelden te noemen...
Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik alle vragen eerlijk beantwoord. Na drie weken begonnen die vragen te verdwijnen en kwam er één grote vraag voor in de plaats: "Mam, wanneer gaan we weer naar huis?".
Joepie, dacht ik stiekem, Spanje is dus thuis!
De kinderen misten Oscar, die na tien dagen weer terug was gegaan. Maar ook het huis, hun spulletjes, het zwembad, de ruimte en de vrijheid die ze hier hebben om te spelen. Echt een zucht van verlichting ging er door me heen. Want dat was ook wat we ze wilden geven door hiernaartoe te verhuizen.
De terugvlucht ging voorspoedig. Drie zoete kindertjes op een rij en een afgepeigerde mama ernaast. De koffers lagen snel op de band, hupsakee naar de uitgang en daar, met een oerkreet, stortten de drie meisjes zich in de armen van paps.
We zijn weer thuis.
