19 april 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Spaanse verjaardagsfeestjes zijn een belevenis. Véél eten en véél kinderen.
Spaanse verjaardagsfeestjes zijn een belevenis. Ze laten zich vooral typeren door véél eten en véél kinderen.
De verjaardag van Alejandro:
eten, eten, eten
Haar eerste uitnodiging kreeg Nienke van Alejandro. Ze kwam blij uit school, met de uitnodiging wapperend in haar hand: "Een feestje mam, Alejandro is jarig!" Prachtig vond ze het, en ik ook. Een uitnodiging betekent toch dat je echt deel uitmaakt van de groep. Ik keek op de uitnodiging. En nou niet lachen, maar dit is wat erop stond (vertaald uit het Spaans):
Feest: verjaardag van Alejandro
Wanneer? Vanmiddag om 17.00u
Waar? Bij mij thuis
Twee problemen dus: waar haal ik zo snel een cadeau vandaan en waar in hemelsnaam woont Alejandro? Enfin, snel het adres van Alejandro achterhaald via Marta's moeder. En ook voor het cadeau werd een oplossing gevonden. Gewoon om kwart voor vijf bonken op de winkeldeur van de locale speelgoedwinkel (de winkels gaan hier normaal gesproken pas om 17.00 uur weer open). En trouwens, waar maakte ik me druk om? Alsof Spanjaarden altijd op tijd komen? Of op tijd beginnen?
Toch waren er al behoorlijk wat mensen toen we bij het huis van Alejandro aankwamen. De moeders waren druk aan het helpen met broodjes smeren. Ik heb dus ook maar even de handen uit de mouwen gestoken. Intussen werd het drukker en drukker. Tja... Alejandro had de hele klas uitgenodigd. En daarnaast ook nog wat neefjes, nichtjes en buurkinderen. Ook de moeders lieten het niet afweten. Al met al toch zo'n 30 tot 40 kakelende mensen, op elkaar gepropt in een hok van 3 bij 5.
Nienke kreeg geregeld een lekkere knuffel van de kinderen en de moeders. Ze werd stiller en stiller, en zocht een hoekje om te schuilen. En eerlijk gezegd, ik begreep het goed. Wat een drukte... om gek van te worden.
Een hele belevenis, zo'n eerste verjaardag. De cadeau's worden je door de jarige uit de handen gegrist, snel opengescheurd, en op de grote hoop gelegd. Dat was overigens een onderdeel van het partijtje dat Nienke wél aanstond, dat wil ze ook op háár partijtje. Daarna, als nagenoeg iedereen er is, begint het eten. Broodjes, chips en snoepjes, weggespoeld met Fanta en Cola. De kinderen rennen in en uit, vermaken zichzelf met spelletjes op straat en proberen het nieuwe speelgoed uit, terwijl de moeders kakelen.
Dan, als iedereen genoeg gegeten heeft, komt de taart. Een prachtige taart, moet ik zeggen, met een heel voetbal-elftal erop dit keer. Op een volgende verjaardag werd me uitgelegd hoe je aan zo'n taart komt. Je bestelt hem een week van tevoren bij de bakker. Je geeft aan wat voor versiering je ongeveer wilt en hoeveel kilo (!) taart je nodig hebt. Gemiddeld wordt uitgegaan van een taart van zo'n 4 kilo.
Als iedereen lekker vol zit met broodjes en snoepjes, wordt er gezongen voor de jarige en is het tijd voor taart met warme chocolademelk. En er wordt echt goed opgelet of je wel genoeg eet hoor! Ze vinden ons Nederlanders maar zuinig (ik begrijp nu waar het vandaan komt): we eten bijna niks.
Als de taart is weggewerkt, is het feestje nagenoeg ten einde. De kinderen spelen nog even buiten en er kan uiteraard nog wat gegeten worden. Nienke en ik hielden het voor gezien. Opgelucht haalden we adem toen we weer buiten stonden. Onze oren tetterden, onze buiken waren rond. We keken elkaar glimlachend aan. "Wat een drukte hè mam?", zei Nienke. "Kunnen we met mijn verjaardag gewoon een Nederlandse verjaardag doen? Met spelletjes enzo?" "Ja hoor", zei ik. "Dat vind ik ook veeeeeel leuker."
