22 maart 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Weer een stap in het inburgeringsproces: Nienke heeft aangekondigd dat ze wel eens met een vriendinnetje wil spelen.
Weer een stap in de goede richting van het inburgeringsproces: Nienke heeft aangekondigd dat ze wel eens met een vriendinnetje wil spelen. Of we Marta niet eens kunnen vragen?
Nienke speelt
Prima – Marta. Dat komt goed uit, want ik ken Marta's moeder. Is toevallig weer een nicht van een van mijn buurvrouwen.
Diezelfde ochtend kom ik Virginia, Marta's moeder, tegen. Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt: "Zouden ze wel durven? Spelen bij die Holandeses? Zouden ze wel willen?" Ik besluit haar te overrompelen. Ik nodig haar en haar kinderen uit en zeg dat ik ook haar nicht zal vragen. Is gezelliger voor haar. Met open mond staart ze me aan en durft inderdaad geen nee meer te zeggen. Maandag komen ze.
Nienke springt een gat in de lucht. "Joepie, Marta komt".
Maar dan gaat zondag de telefoon. Het kan toch niet doorgaan. Virginia start maandag met een nieuwe baan. Ze is dan zelf pas laat thuis en wil Marta de eerste keer niet alleen laten gaan.
Wat een teleurstelling. Ik vraag Nienke of ze misschien met iemand anders wil spelen. Maar nee, ze kruipt weer terug in haar schulp.
Een week later ben ik 's maandags op school om samen met een aantal andere moeders ontbijt te maken. Eens in de 3 à 4 weken wordt dat georganiseerd. Erg leuk en goed om te zien hoe het er op school aan toe gaat. Ik hoor een van de moeders roepen: "Marta, wat wil je drinken?" Verbaasd kijk ik op. Marta is er toch niet? Op weg naar school kwam ik Marta en Virginia tegen. Marta was ziek.
Langzaam maar zeker dringt het tot me door: er zijn twéé Marta's! Nog steeds in verwarring vraag ik Nienke met welke Marta ze eigenlijk wilde spelen. Nou, met déze dus. Nienke weet niet eens van het bestaan van een andere. Om een lang verhaal kort te maken, ik had dus de verkeerde Marta uitgenodigd! Die van 4 jaar. Ze zit helemaal niet bij Nienke in de klas...
Ik kan er nog om grinniken. Het verbaasde gezicht van Virginia kreeg ineens een plekje. Virginia haalde opgelucht adem toen ik het haar vertelde. Zij had al lopen peinzen waar die twee elkaar in hemelsnaam van kenden. Speelden ze samen in de pauze of zo?
Enfin, snel de goede Marta uitgenodigd. Wat een succes. De kinderen hebben heerlijk gespeeld. Het zijn dikke vriendinnen. En vandaag ging Nienke, zonder aarzelen in Casares bij Marta thuis spelen. Bekaf, maar tevreden kwam ze thuis. Ja hoor, ze hoort er nu echt bij.
