4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: een worstelwedstrijd in het taxi-busje, met alleen maar verliezers.
Gisteren werd Jules hevig overstuur, met zijn voeten vastgebonden, half onderuit en schuin in de stoel, afgeleverd bij mij thuis. Volgens de taxi-chauffeur had hij zich misdragen. ("Ik moest drie keer stoppen onderweg!")
Vanochtend ging het weer mis. Jules wilde de taxi niet in (zou ik ook niet willen als ik vastgebonden werd. Jules is wel gehandicapt maar niet gek!) Maar hij moet toch naar school en ik heb niet de mogelijkheid om hem zelf te brengen.
Ik zette hem in zijn stoeltje, mijn been tussen zijn benen, tegen zijn kruis, zodat hij zich niet eruit kon laten glijden. De chauffeur begon met harde en ongeduldige bewegingen de riem vast te maken. Riem om Jules' middel, terug over zijn borst, drie keer om de armleuning, en nog maar eens flink trekken, zodat het allemaal lekker in zijn lijfje sneed. Daarna werden zijn voeten vastgebonden. Zo'n grote riem om de eerste enkel, toen de volgende voet.
Terwijl de chauffeur het tegenstribbelende voetje probeerde te pakken, had Jules de andere voet alweer uit de riem gewerkt. "Nee, nee!" riep de chauffeur. Ik weet niet wat hij met dat geschreeuw wilde bereiken, maar het effect was dat Jules nog harder probeerde los te komen.
Uiteindelijk pakte de chauffeur beide voeten tegelijk, propte ze in de riem, en trok hem zo hard mogelijk aan. Jules lag intussen half op, half van de stoel, met zijn voeten vreemd onder zich. Ik vroeg me in stilte af wat er met zijn rug en heupen zal gebeuren als er een drempel moet worden genomen, of als de taxi ineens moet stoppen.
"Dit gaat zo niet" zei ik. "Ik snap dat jij er niets aan kunt doen, maar zo kun je hem niet vervoeren." Nu richtte de taxichauffeur zijn frustratie op mij. "Dit is de enige manier! Anders gaat het niet! Hij maakt zich los anders!"
De deur ging dicht en ze reden weg, luidruchtig begeleid door Jules' gehuil. Ik liep het huis weer in.
Even later de toeter van de taxi. Ik keek naar buiten: daar stonden ze weer. Ik liep naar de taxi. Jules had zich losgewurmd, de boeienkoning. "Kijk, dat doet-ie nou steeds," zei de chauffeur verongelijkt. "Gisteren moest ik drie keer stoppen."
Jules maaide met zijn arm, en kreeg een jas van een andere passagier te pakken. "Kijk! Doet-ie het weer!" riep de chauffeur. Hij nam Jules in de houdgreep, zette hem driedubbel over zijn lijf vast, gordde zijn voeten vast, en draaide toen de riem om de handen van Jules. Ze werden nogal wit. Deur dicht, taxi weg.
Morgen krijgen we een nieuwe taxi-chauffeur. Deze is ontslagen. De reden weet ik niet, maar ik heb zo mijn vermoedens. Ik baal ervan dat we weer een aantal weken wennen en drama tegemoet gaan, en dat we weer alles aan de nieuwe chauffeur moeten uitleggen. Maar ik ben blij dat deze van elk empathisch vermogen gespeende man vandaag voor het laatst met zijn handen aan mijn kind zat.
