1 september 1998 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
We zijn weer zwanger. Niet met z'n tweeën, maar met z'n drieën ditmaal, al is Lisa-Xiu zich nog niet bewust van het feit dat er een zusje uit China bijkomt. Bij wijze van seks hebben we ons gezamenlijk beziggehouden met het samenstellen van het dossier. In plaats van naar de huisarts voor een test, mochten we naar de notaris in Den Haag om onze papieren van een officiële handtekening te laten voorzien. Zijn we misselijk? Een beetje als we denken aan de periode die voor ons ligt en wat er allemaal nog moet gebeuren. Dochter één zindelijk maken en zodanig hanteerbaar dat ze een schoolvoorbeeld wordt voor dochter twee (iedereen die mijn eerdere columns heeft gelezen weet dat dit een aardige opgave is); plannen bedenken en uitvoeren voor de nieuwe kinderkamer; eindelijk het werkritme eens op orde krijgen; kleertjes uitzoeken, enzovoorts, enzovoorts. Precies zoals alle ouders dit meemaken.
Onze echo bestaat uit het naarstig speuren op het Internet, op zoek naar berichten over wachttijden, de aard van eventuele medische problemen en veranderingen in de Chinese procedure. Vooral dit laatste kan onze zwangerschapsduur ernstig beïnvloeden. Zouden we bij Lisa-Xiu al na drie maanden bevallen, dankzij nieuwe procedures duurde het al met al bijna een jaar langer.
Tot nu toe hielden wij vast aan een zwangerschap van anderhalf tot twee jaar. Totdat we hoorden dat tweede plaatsingen (lees: het ophalen van je tweede kind) momenteel al binnen één jaar voorkomen, inclusief de reis naar China. Voor mij komt het prima uit om volgend jaar zomer al te gaan, dan is het toch altijd een beetje komkommertijd -- maar de vader van dit gezin wil eigenlijk nog een boek schrijven... En hoe zit het met de kinderopvang? Wanneer moeten we daar een plaatsje reserveren? En zo tob je voort, blij dat je toch alvast iets kunt doen.
Het is absoluut anders dan de eerste keer, minder stressvol en leuker omdat je zo'n beetje weet hoe het zal gaan. Met achterin je hoofd voortdurend de wetenschap dat onze dochter hoogstwaarschijnlijk nu al geboren is, ergens in het verre China.
