8 maart 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Een half jaar zit ze nu in Spanje. Heeft het opgeleverd wat ze ervan verwacht had? Anita maakt de eerste balans op.
Een half jaar zitten we hier nou. Joh, wat een tijd alweer. Af en toe voelt het nog als een droom. Als ik op mijn terras zit, genietend van het voorjaarszonnetje, uitkijkend over de zee, moet ik mezelf soms in mijn arm knijpen om te geloven dat ik hier écht zit!
De amandelen gaan bloeien
Ik merk wel dat dat knijpen steeds minder vaak nodig is. We beginnen steeds meer vaste grond onder de voeten te krijgen, en steeds meer deel uit te maken van het echte leven hier.
We hebben een eerste kennissenkring opgebouwd. Een internationaal gezelschap: Engelsen, Duitsers, Oostenrijkers en gelukkig ook Spanjaarden. Geen Nederlanders, die kom je hier nog maar spaarzaam tegen.
Oscar heeft een heus kantoor en heeft het hartstikke druk. De kinderen vinden langzaam-aan hun plekje in de nieuwe wereld. Genieten van het buitenleven en de vrijheid. Nienke begint zich thuis te voelen op school. Michelle brabbelt haar eerste woordjes in drie talen: Nederlands, Spaans en Engels. Danielle heeft nog geen definitieve keus gemaakt. Ze geniet, speelt met de kindjes op de guarderia; maar als je het haar op de man af vraagt, wil ze het liefst terug naar Nederland. Ze mist opa en oma, de familie, haar vriendjes, het vertrouwde, bekende leventje.
Tja, dat ís ook het moeilijkste van vertrekken. Je laat alle vertrouwde zaken achter. Je begint opnieuw. Dat is de uitdaging, dat is het avontuur.
En eerlijk gezegd, als je het mij op de man af vraagt: wat ik het meeste mis, is zo nu en dan eens lekker bijbeppen met een vriend of een vriendin. Met iemand waarmee je je halve leven gedeeld hebt, die je niet meer alles hoeft uit te leggen. En dan ook nog in je eigen taal. Wat een genot! Ik begrijp Danielle heel goed.
Is alles nu een beetje gelopen zoals we gedacht hadden? Nee. Eigenlijk is bijna niets gelopen zoals we gedacht hadden.
Een eigen stek vinden, dat was voor mij het belangrijkste toen we vertrokken. Ik zag het al helemaal voor me: een oud boerderijtje, een echt opknappertje met flink wat land. En daaromheen paarden, kippen en honden.
Gillend gek werd ik die eerste twee maanden op een flat. En nu, een half jaar later, nog steeds geen eigen stek. Een leuk huurhuis hebben we, maar het is niet van ons. We zijn driftig op zoek, maar hebben 'het' nog niet gevonden. En is dat erg? Welnee, we wonen op een fantastische plek, met ontzettend vriendelijke mensen om ons heen. Een eigen stek blijkt bij nader inzien helemaal geen eerste levensvoorwaarde te zijn.
Een andere misvatting: ach, de kinderen passen zich snel aan. Nee dus. De kinderen maken precies hetzelfde proces door als wijzelf. Ook zij moeten eerst het oude vertrouwde durven loslaten, voordat ze zich kunnen openstellen voor iets nieuws. En dat kost tijd, net als bij ons.
Enne... ze spreken echt niet binnen een half jaar een andere taal. Is dat erg? Welnee, het opent je ogen en helpt je om eerlijk te zijn over je eigen gevoelens in dit proces. Je eigen frustraties zie je weerspiegelt in je kinderen.
Verder, mijn voornemen: het eerste jaar werk ik niet, ik zorg voor mijn gezin, en zorg voor een stabiele thuisbasis. Ahum. Na een halfjaar wordt de drang om weer wat te gaan ondernemen onhoudbaar. Ik wil en ga echt weer aan de slag. Ik denk zelfs dat er daardoor meer stabiliteit in mijn gezin komt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Echt alles loopt anders dan verwacht.
Maar die droom, is die nou werkelijkheid geworden? Dan moet ik echt even goed nadenken. Wat was nou eigenlijk de essentie van die droom?
De essentie voor mij was – en is nog steeds – 'ruimte'. Letterlijk weer ruimte om je heen hebben om te leven, maar ook ruimte om die dingen te doen die je echt wilt.
Dat eerste, de fysieke ruimte, die hebben we inderdaad gekregen. En daar genieten we iedere dag opnieuw van. Geen files, geen geruzie met buren, en vergezichten waar je koud van wordt. En nu oppassen dat dat niet 'gewoon' wordt. Ik wil blijven genieten van de onmetelijke natuur hier. De sinaasappels aan de boom, de bloeiende amandel, de rond-cirkelende gier-arenden, een wandeltocht door de bergen waarop je niemand tegenkomt.
Die andere ruimte, de ruimte om dát te doen wat je leuk vindt, tja, die krijg je niet kado. Natuurlijk, het leven is hier een stuk relaxter, het is makkelijker om te leven met de dag. Take it easy, wat vandaag niet lukt krijgt morgen een nieuwe kans. Maar helaas, doorzettingsvermogen, echt willen en hard werken, is ook hier nog steeds noodzakelijk om dát te bereiken wat je echt wilt. En is dat erg? Welnee, weer terug met beide beentjes op de grond dus.
Terugkijkend: wat was nou het leukste het afgelopen half jaar? Het echt alles weer opnieuw ontdekken. En het moeilijkste? Het echt alles weer opnieuw ontdekken.
