19 april 2002 door Justine Pardoen
Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.
In deze eerste aflevering beschrijft Justine hoe jaloers ze is op al die supermama's die alles zo goed voor mekaar hebben, en hoe goed ze alle plicht-verzakende moeders begrijpt.
Zodra de zon schijnt, overvalt het me: ik moet eruit. Met de kinderen. Want kinderen moeten naar buiten. Als het niet regent en het wordt warmer, dan heb ik geen excuus meer. Hop, eruit schop ik mezelf.
Maar ik houd er niet van. Ik vind wandelen vervelend. En dat gesjouw met de spullen... Geen rugzak is groot genoeg: bakje met fruit, bekers met sapjes, extra broekjes, nat waslapje, schoon handdoekje, luiers, bal, emmertje en schepje, driewielertje, speentje... En dan kom ik daar aan in de speeltuin of in het park, ben ik toch weer iets vergeten.
Erger nog: altijd zie ik een andere moeder die het allemaal perfect voor elkaar heeft. Zij haalt geroutineerd een doosje pleisters tevoorschijn als er een knietje stuk is (tjeetje, daar denk ik nou nooit aan!), tovert snel de enorme snottebel weg met een schoon papieren zakdoekje (waar heb ik die ook alweer?), heeft altijd het juiste speelgoed bij zich (een lege plastic fles waarmee je kan spuiten voor in het pierenbadje, waarom kom ik daar niet op?), en hijst met het grootste gemak drie kinderen op een fiets en dan zichzelf. Wauw!
Fluitend gaan de 'alles-voor-elkaar-moeders' door het leven. Ze halen me links en rechts in op wandelroutes en fietspad. Ze hebben hun zaakjes op orde. Kiezen altijd meteen de goede school, het juiste clubje. De haren van hun kinderen zijn altijd mooi gevlochten.
Lang dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik een te onzeker soort moeder ben. Dat ik te perfectionistisch ingesteld ben. Dat ik het gewoon te goed wil doen. Of dat ik gewoon mijn eigen luiheid niet onder ogen wil zien. Of weet ik veel.
Maar het is een syndroom dat ik deel met veel andere moeders. Tot mijn grote opluchting las ik dat onlangs op het Forum van Ouders Online. Het begint als Marjan haar hart lucht: haar kinderen kunnen niet veters strikken (geen zin om het ze te leren), ze kunnen geen klok kijken, ze zitten niet op clubjes omdat Marjan geen puf heeft om ze overal heen te slepen en zo kan ze nog wel even doorgaan. Nou heeft ze er ook vijf, dus wat wil ze nou?
Maar alle moeders die zich geen supermama voelen, laten van zich horen. Oh, wat heerlijk. Weet u wat moderne moeders allemaal doen en niet doen? Ze lezen niet elke dag een verhaaltje voor. Ze schieten regelmatig uit hun slof, ook als het niet terecht is.
Ze poetsen niet elke dag de tandjes van alle kinderen. Hun kinderen gaan te weinig in bad en krijgen niet elke dag twee stuks fruit. Moderne moeders verliezen hun geduld, en zadelen hun partner op met de verzorging omdat ze er soms zelf helemáál geen zin meer in hebben. Ze gaan dan liever zelf een uur in bad en laten het beneden gillen en uit de hand lopen.
Moderne moeders wonen in huizen waar chaos heerst. Opruimen na een lange dag is heel vervelend en waarom zou je eigenlijk? Hun kinderen gaan te vaak met vuile kleren naar school. Er ligt nu eenmaal niet altijd vanzelf een stapel schone onderbroekjes in de kast.
Moderne moeders ergeren zich regelmatig aan hun kinderen. Die kinderen gaan vaak te laat naar bed.
An noemt het haar Sound-of-music-syndroom: ze vindt zichzelf vooral een 'hark' als ze zo'n 'feel-good-movie' ziet waarin lieve en goede opvoeders figureren. Zij zelf is vaak boos, ongeduldig, heeft nooit zin om met de kinderen te knutselen, en in de zandbak mogen de kinderen eigenlijk het zand niet aanraken.
En waar de moderne mama's het liefst vertoeven? Op de wc! Maar zelfs daar zitten ze niet altijd rustig, zodat ze als ze kleine vingertjes onder de deur door zien steken, zich hevig moeten beheersen om er niet op te gaan stampen!
Paula legt haar baby-tweeling soms gewoon in bed als het haar te veel wordt. Vreselijk, hè? Ja, vreselijk!
De alles-voor-elkaar-moeders zullen altijd blijven bestaan. Ze zijn er echt hoor, ik heb ze zelf gezien. Maar ik kijk tegenwoordig gewoon niet meer. Ik kijk nu meer naar mijzelf en naar mijn eigen kinderen. En weet je wat? Ik doe het zo slecht nog niet.
