10 februari 2023 door Vera Bijma
‘Ik vind het zo leuk dat bij jullie het speelgoed gewoon mag blijven liggen’, vertrouwt mijn moeder me spontaan toe. Dat haar 9-jarige kleinzoon dat zelf ook heel leuk vindt, is wel duidelijk als ik om me heen kijk. In de ene hoek ligt een half afgemaakte puzzel. En nee, die ligt daar niet nog maar sinds gisteren. Of eergisteren. Iets verderop op de grond ligt een door hem zelf geknutselde ninjawereld van minstens één vierkante meter. Op de salontafel een verzameling lego. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Manlief heeft er ook geen enkel probleem mee, die is een al even grote sloddervos. Hoe cliché ook: al zou ik op alle traptreden iets klaarleggen om mee naar boven te pakken, hij zou er gewoon heel behendig tussendoor slalommen. En dan nog zonder het te beseffen. Of zonder ooit een skiles te hebben gevolgd. ;-)
Ikzelf heb er meer moeite mee. Soms word ik echt knettergestoord van al die spullen om me heen. Om nog maar niet te spreken over al het stof dat die ‘speelhoeken’ aantrekken. Niet handig met twee allergische gezinsleden. Hoe het dan toch zover gekomen is? Goede vraag. Zoals met wel meer dingen – schermpje bij het ontbijt, aan het voeteneind van zoonlief zitten tot hij slaapt – is het een soort van zo gegroeid. Voor een deel uit gemakzucht: om zoonlief tot opruimen te bewegen, kost de nodige energie. En die heb ik op het einde van de dag gewoonweg niet meer. Daarnaast ben ik – en manlief al net zo – wellicht iets te soft. We geven allebei veel te gemakkelijk toe aan de wensen van onze jonge prins. Of dit enkel aan ons karakter ligt of ook deels aan het feit dat we jaren ongewenst kinderloos zijn geweest, weet ik niet.
Maar er is nog een andere reden. Zoonlief speelt gewoon het beste in lichte chaos. Daar wordt hij ongelofelijk creatief van. Het duurde even voor ik dit door had. In het begin heb ik bijvoorbeeld urenlang zijn lego op kleur zitten sorteren. Dat leek me zo handig voor hem om gemakkelijk de juiste stukjes te kunnen terugvinden. Maar hij wil al lang niet meer het bouwplan volgen. Alleen de eerste keer, als hij net een nieuw legosetje heeft. Daarna verdwijnt het bouwsel vaak al snel in de bonte legoberg. En daar, omringd door een chaos van legoblokjes, is hij gelukkig. Daar ontwerpt hij de tofste creaties. Van een robotje tot een complete brandweerauto of een giraf, hij draait er zijn hand niet voor om. En laten we wel zijn, een kind dat heel lief zelf zit te spelen, is voor elke moeder toch puur genieten. Dus probeer ik me eroverheen te zetten, zolang het niet uit de hand loopt en ik dat letterlijk moet doen. Ik ben namelijk niet zo’n skiër.
