10 maart 2013 door Jeroen de Jong
Hoe word je een goede vader? Hoe vind je de balans tussen de omgeving die een soort moeder van je wil maken, en je eigen rol als man?
Op een koude zondagochtend zit een aantal jonge vaders rond een knappend houtvuur in een tipi. Het zijn mannen die een authentieke en betrouwbare vader willen zijn, maar niet precies weten hoe dat moet. Daarom hebben ze zich aangemeld voor een 'vaderontmoeting'.
Een ochtend lang zoeken ze naar wat ze eigenlijk willen. En ze spreken af hoe ze dat gaan realiseren. Daar is moed voor nodig.
Met moed is iets vreemds aan de hand. Enerzijds vinden we mensen moedig wanneer ze oprecht zijn en zich kwetsbaar opstellen. Als ze bereid zijn om hun hoofd te stoten, te struikelen en weer op te staan. Het liefst met een paar schrammen, om te laten zien dat het allemaal echt is.
Anderzijds keuren we onszelf af als we struikelen en ploeteren wanneer we onze dromen proberen waar te maken. Als we, terwijl anderen het kunnen zien, zoeken naar hoe dat moet: leven vanuit ons hart. Dat vinden we zwak. We moeten het in één keer meteen goed doen. Mensen zullen wel denken... Terwijl die mensen ons juist weer moedig vinden in onze zoektocht.
Gesprekken tussen vaders (en aanstaande vaders) beperken zich vaak tot praktische zaken, zoals welk autostoeltje er gekocht moet worden, of wat goede en betaalbare kinderopvang is. Maar als je je echt wilt verdiepen in je vaderrol, kun je je ook op een andere manier met het vaderkamp verbinden.
Andere vaders kunnen je vertellen hoe het écht is om vader te zijn. Hoe dat verschilt van het moederschap, en waar zij tegenaan zijn gelopen in het grootbrengen van hun kinderen.
Iedere vader kan profiteren van die kennis en het toetsen aan zijn eigen kennis, wensen en overtuigingen. Zo onderzoek je actief je beeld van wat voor vader je wilt zijn en waarom. En je komt erachter hoe je die vader ook echt kunt worden.
De vaders in de tipi voelen zichzelf helemaal niet zo moedig. Ze zijn op zoek naar antwoorden, willen dingen met elkaar delen, en willen genieten van de ontspanning van een ochtend op een mooie plek. Er hoeft even niets. Geen kinderen, geen partner, geen buitenwereld. De tijd staat een ochtend lang stil. Het houtvuur knappert in de tipi.
Er ontstaat wat Robert Bly een 'rituele ruimte' noemt. Volgens Bly, die de afgelopen 30 jaar talloze mannen-ontmoetingen organiseerde, leren mannen alleen over wezenlijke zaken in een rituele ruimte. Een ruimte die duidelijk is afgebakend van de buitenwereld. Waarin grenzen bestaan en er respect voor elkaar is.
In zo'n ruimte is er geen sprake van concurrentie of elkaar aftroeven. Er zijn ook geen vrouwen voor wie de mannen zich zouden moeten bewijzen. Geen afleiding door alledaagse zaken.
Er is alleen de verbinding tussen de jonge vaders. Zij gunnen zichzelf, hun kinderen en hun partner die meest authentieke en betrouwbare vader die ze in huis hebben. De vraag die ze zichzelf stellen: "En hoe gaan we dat doen?"
Tijdens de oefeningen en gesprekken is er veel ruimte voor herkenning en lachen. De vaders komen erachter dat ze sommige dingen net zo onhandig doen als anderen. Of dat ze soms net zo worstelen met hoe een vader anders is dan een moeder.
Ze voelen de druk van de omgeving om hun zachte kant te laten zien. Dus zijn ze geneigd hetzelfde te doen als de moeder, en liefst net zo goed, terwijl ze voelen dat dat niet helemaal klopt.
Die worsteling wordt lichter als je weet dat je niet de enige bent, en wanneer je bevestigd wordt in het gevoel dat je juist je eigen rol kunt pakken: die van de vader die je wilt zijn.
