3 februari 1999 door Justine Pardoen
Van januari 1999 tot april 2001 verzorgde Ouders Online elke woensdag een halve pagina over 'opvoeding' in het dagblad Trouw, geïnspireerd op datgene wat er die week bij Ouders Online was voorgevallen. Het onderstaande artikel maakt deel uit van die serie.
Er zijn ouders die 's avonds gewoon uit eten gaan of een borrel drinken aan de overkant, terwijl de kinderen onbeheerd thuis liggen. "Ze vertellen dan vol trots dat hun kind zelf zijn jasje aandoet als hij naar zijn ouders op zoek gaat. Moet je je voorstellen, een kind van vier in zijn eentje in het donker over straat." Ouders mogen zelf beoordelen of dat verantwoord is. Althans, in ons land. In de Verenigde Staten is het strafbaar om je kind alleen thuis te laten op die leeftijd.
Terwijl haar dochter van vijf maanden lag te slapen, ging moeder even de deur uit. "Ik ging de auto even halen, die om de hoek stond. Ik wilde er later die dag mee weg en had geen zin om met de baby zo'n eind door de regen te lopen. Het was misschien honderd meter rijden, maar ik kreeg een ongeluk: er klapte een brommer keihard op mijn zijkant. De bestuurder bleef op de grond liggen en reageerde niet." Iemand belde een ambulance en terwijl hij bij het slachtoffer bleef, holde de moeder naar huis om haar dochtertje op te halen. Ze wikkelde het snel in een dekentje en vijf minuten later was ze terug, met een huilend kind in haar armen. De politie verweet haar dat ze zomaar weggegaan was. Maar wat had ze dan moeten doen? Een tip van de politie zelf: als je dan toch weg moet, kun je op de plaats van het ongeval je rijbewijs achterlaten om te voorkomen dat men denkt dat je je opzettelijk uit de voeten gemaakt hebt. Maar bovendien had de agent geen enkel begrip voor haar situatie: wie gaat er dan ook uit rijden als haar kind alleen thuis ligt?
Ja, wie doet dat eigenlijk? Iedere moeder die even niet zo zorgelijk is: ik ben zo terug, het kan wel even. Of: het moet maar even, het kan niet anders. Als het kind ziek is bijvoorbeeld. Een ziek kind neem je niet mee naar buiten, ook al laat je juist een ziek kind niet graag alleen.
Iedere ouder met kleine kinderen kent de situatie. De baby slaapt: nu kunnen de bollen in de grond, de was kan van de lijn, even naar de buurvrouw een pakje afgeven, snel douchen. Toch maar de deur uit. Gauw een pak melk halen of het oudere kind uit school halen. De hond moet een plas doen en die brief moet op de bus. Ook binnen een half uur zal er nog wel geen brand uitbreken; "de kans dat je met kinderwagen en al overhoop wordt gereden op een druk kruispunt, is waarschijnlijk groter." Dus toch eindelijk even dat rondje joggen of met de oudste naar het consultatiebureau. De meeste baby's slapen gelukkig diep.
Er zijn ouders die het nooit doen. Soms zit de angst er goed in. "Zelf ben ik vroeger toen ik drie was, 's avonds eens wakker geworden zonder dat mijn ouders thuis waren." Eigenlijk was er niets aan de hand, want de buurvrouw wist ervan. "Maar ik kon niet begrijpen dat ze me alleen gelaten hadden en ik heb het ze heel lang niet vergeven. Dat lege gevoel van een drie-jarige kan ik nog voelen en dat wil ik mijn kind nooit aandoen." Een ander is zelf als peuter bijna gestikt in haar eigen lakentje toen haar moeder even weg was voor een boodschap. "Mijn vader was wel thuis, maar die zat te werken. Het was maar goed dat mijn tante langs kwam."
De meeste ouders nemen voorzorgsmaatregelen. "Ik leg haar in een slaapzakje, en draai haar op de rug voordat ik wegga." Of: "Ik laat nooit iets aanstaan, geen wasmachine, niets." Of: "Voor als ik een ongeluk krijg, heb ik een briefje op zak met 'baby alleen thuis', mijn adres, het telefoonnummer van het werk van mijn man en de buren die een sleutel hebben". Een ander brengt eerst altijd even de babyfoon bij de buren. Maar de babyfoon werkt niet altijd, is de ervaring. Kinderen die zachtjes naar beneden lopen, hoor je niet door de babyfoon. "Daarom hebben wij een klein draagbaar infrarood-alarmpje op de overloop. Dat zetten we aan als we weggaan. Zodra de kleine zijn kamertje uitsluipt, hoor je duidelijk 'ding-dong ding-dong' door de babyfoon."
Een kind moet wel de kans krijgen om het alleen-zijn te leren. Een lezeres herinnert zich hoe haar moeder haar toen ze vier was, eens heel bewust overdag een paar minuten alleen liet. "Ik vond het gewichtig. En ik vond het te overzien: ik wist dat het maar eventjes duurde en ze had gezegd dat ze terugkwam. Ze praatte met mij ook altijd door wat je als kind kan doen als het anders loopt. Naar de buren gaan bijvoorbeeld. Op die manier kan een kind op een 'veilige' manier aan het idee wennen."
